Contakt @ Amsterdam

Partyscene Redactie | 27 oktober 2008
blogs

Het Mnus label van Richie Hawtin bestaat tien jaar. Om dat te vieren toert de Canadese minimalist met zijn entourage langs tien wereldsteden. Zaterdag 25 oktober was Amsterdam aan de beurt.


Richie Hawtin is een artiest die ruim twintig jaar meedraait in de scene. In die jaren heeft de Canadees, die momenteel in Berlijn woont, zich constant opnieuw uitgevonden. Dat maakt hem één van de meest vooruitstrevende artiesten ooit.


In veel opzichten was hij een pionier die zich niets aantrok van hokjes. Met Hawtin aan het roer was het destijds zomaar mogelijk dat hij na een stevige technoset van, bijvoorbeeld, Chris Liebing rustig drie uur lang de diepte in ging.


Maar toen maakte hij een opmerkelijke transformatie door. Het gerucht ging dat hij op sleeptouw werd genomen door boefje Sven Väth, die het schuchtere mannetje introduceerde in de plezieren des nachtlevens. Hawtin liet zijn haar groeien en nam dezelfde kapper als zijn meester.


"Hawtin liet zijn haar groeien en nam dezelfde kapper als zijn meester"


Al snel stond hij aan de wieg van een ware cultstatus rond zijn persoon. Net als bij David Beckham werden zijn kapsels geïmiteerd door zijn fans en liepen diezelfde fans met spandoeken en t-shirts met teksten als ‘Hawtin is God’ in de rondte. Toen hij samen met Ricardo Villalobos clubs en afterparties onveilig begon te maken, was de gekte compleet.


De Nederlandse editie van de Contakt tour was dan ook maandenlang stof tot discussie op menig internetforum. De verwachtingen lagen torenhoog en vind maar eens een lokatie om dit spektakel te huisvesten.


Die lokatie dacht de organisatie gevonden te hebben in The Sand, een evenementenhal gevestigd aan de Mekongweg nabij station Amsterdam Sloterdijk. Het desolate industrieterrein met naar rivieren genoemde straatnamen doet in niets denken aan die andere, wél gezellige Rivierenbuurt, een paar kilometer zuidelijker.

Parkeerfaciliteiten zijn er niet, waardoor bezoekers op goed geluk in de omgeving van het gebouw moesten zoeken naar een plekje. Voordeel: het was wel gratis. Maar echte Amsterdammers komen natuurlijk op de fiets of laten zich fietsen.


The sand zou een unieke lokatie zijn, omdat er 1500 m² aan zand zou liggen. Godzijdank was dat deze avond weggetoverd. Na een kleine rij en uiterst vriendelijk beveiligingspersoneel stond je direct binnen. Rechts bevonden zich kluisjes die je voor tien euro kon huren. Dat is veel met z’n tweeën, maar weinig met een groepje. De nummering van die kluisjes was echter alles behalve logisch. Na wat gezoek konden de spullen opgeborgen worden en werd de grote zaal betreden.


Die zaal die was vrij donker en kaal. De avond ervoor, tijdens Cocoon goes Amsterdam, zou de aankleding wat drukker zijn geweest. Maar aan de andere kant: veel en vrolijke kleuren passen niet echt bij minimal.


Voor tien euro kocht je vier muntjes. Water en wodka puur – godzijdank hadden ze dat – kostte daarmee vijf euro bij het zeer vriendelijke barpersoneel, bier en fris een euroknaak. Dat zijn op zich redelijke grote feesten prijzen, maar in een club ben je minder kwijt.


Over clubs gesproken: het was lastig om niet steeds de parallel te trekken naar een club. Met geweldige optredens van Hawtin in het achterhoofd was het lastig om dat niet te betrekken op lokaties zoals Paradiso. Waarom werd dit feest niet – in kleiner verband – daar gehouden? Intiem, warm en vaak het ingrediënt voor een fantastische avond. Het grootste probleem van een groot feest is namelijk dat het een groot feest is. Kil, ongezellig en vanwege de laagdrempeligheid van de entree: vaak veel fout en vervelend publiek.


Dat viel op Contakt reuze mee. Het publiek was zeer goed gehumeurd en vooral heel erg leuk. De verhouding man-vrouw was positief in het voordeel van de vrouw en dat geeft vaak een andere aanblik en gevoel dan wanneer er 90 procent man over de dansvloer rondstuitert.


De muziek, want daar draaide het tenslotte om, was erg minimaal. Dat is natuurlijk een drogredenering als je je bedenkt dat de artiesten allemaal minimal dj’s zijn, maar dat is hier even niet het punt. Op bepaalde momenten was die misschien wel té minimaal. Veel breaks en de echte knalmomenten waren spaarzaam.


In veel opzichten is het concept achter Contakt experimenteel. Maar of dat dan de oorzaak was voor het ontbreken van pieken omdat de artiesten nog niet op elkaar ingespeeld zijn is iets dat je pas kunt concluderen als je op alle edities zou zijn geweest.


Troy Pierce kon aan het begin van de avond niet echt verrassen. Hij bouwde op, maar ook bij hem ontbraken de spannende momenten.  Tegen het einde van zijn eerste set, voor zover je deze avond van sets of dj-schema’s kon spreken, was het duidelijk dat er iets te gebeuren stond. De opening.


"De Mnus-crew in full effect"


Alle artiesten verschenen op het podium en waar je normaal gesproken iets van lasers, vuurwerk of ander geknetter zou verwachten, was dat nu niet het geval. In zekere zin was het een ‘knallende maar minimale’ opening.


Het publiek liet gelukkig veel van zich horen. Luid gejuich en gejoel. Dat maakte de beleving soms beter dan dat de muziek was. Want zelfs na de opening, waar Pierce, Hearthrob, Houle en Magda elkaar regelmatig afwisseleden, werd het gewoon niet spannend. Het kabbelde rustig voort, als een net ontsproten beekje uit een berg.


De lijn was niet te ontdekken en dat is aan de ene kant ook wel logisch als je je bedenkt dat de artiesten allemaal tegelijk (zouden moeten) draaien. Het podium was vrij donker. Wie achterin stond had soms moeite te ontdekken wie er draaiden. Daardoor leek het ook alsof de artiest in kwestie weinig interactie had met het publiek of de andere artiesten on stage. Vooraan was dat beeld iets anders, maar dit feest leek door het spaarzame licht soms op een ‘Mnus show’ voor intimi.


De visuals waren evenzo donker. Geen veelvoud aan licht of felle kleuren, maar een enorm scherm dat ledachtige projecties over de gehele lengte van dat scherm liet zien. Het was zeker anders dan visuals die je normaal gesproken gewend zou zijn, maar daarom zeker niet hinderlijk of storend. Apart is hier het juiste woord.


Maar zelfs met Hawtin solo aan het roer werd de muziek niet er niet beter op. Hoewel het publiek hem euforisch onthaalde en hij zo nu en dan een klapper van weleer liet horen, bleef hij over de gehele lijn genomen rommelig en met veel breaks draaien. Dat is vervelend, want net als je lekker stond te dansen kwam er weer een rustmoment voorbij dat de vaart eruit haalde. Daardoor werd het soms een staande receptie en was zijn set dan ook lastig te vergelijken met zijn optreden tijdens Awakenings festival of Voltt. De setting en het idee achter de muziek was anders. Dit was immers onderdeel van een groter geheel.


Was het dan een slecht feest? Ja en nee. Ja, de muziek viel enigszins tegen en kon veel spannender. Teveel breaks, de rode draad ontbrak en sommige overgangen waren gewoon niet logisch. Maar nee, de show en productie van dit feest waren zeer goed, op wat kleine dingetjes na die waarschijnlijk debet zijn aan de lokatie zelf.


De sfeer was fantastisch en het publiek ook en dat terwijl het toch een redelijk groot feest was.De vooringenomenheid tegen de lokatie viel achteraf gezien mee. Het geluid was subliem: loepzuiver en daardoor beter in beleving dan een soundsystem dat alleen maar tot vervorming toe in het rood staat te knallen. De rollende bassen, voor zover ze er waren, sloegen je echt om de oren. Tel daarbij op vriendelijk personeel en het feest zou compleet moeten zijn.


Daar stond tegenover dat het enorm heet was, iets waar The Sand bekend om staat. In wezen is het dan ook een evenementenhal waar, bij wijze van spreken, gisteren nog een huishoudbeurs zou kunnen zijn geweest.


De rookruimte stelde niet veel voor; dat was een longontsteking veroorzakend afgebakend stuk terrein naast het gebouw. Het verschil in temperatuur met binnen en buiten was enorm, wat straalkacheltjes waren dan ook niet gek geweest.


Maar aan de andere kant: het rookverbod werd binnen massaal overtreden door stiekeme en niet zo stiekeme rokers. De toiletten hebben we wijs vermeden en het gebrek aan tribunes of andere zitgelegenheden anders dan bij de VIP-room werd door de één toegejuicht (want: meer plek om te dansen) en door de ander verguisd (want: we willen ook graag zitten).


Contakt was een beleving an sich, maar eerlijk gezegd hoor ik de artiesten liever stuk voor stuk heel goed draaien, dan allemaal tegelijk wat beter.


Dan E


De Mnus foto's vind je hier.

Meld je aan voor de
en ontvang het laatste partynieuws