Ricardo Villalobos @ Fuse

De techno- en minimal liefhebber komt in oktober goed aan z’n trekken. Niet alleen in Nederland, want wie er een kleine reis voor over heeft rijdt natuurlijk naar één van de beste techno clubs van Europa: Fuse in Brussel.

Brussel kent vele gezichten. Maar wie een stad écht wil verkennen, moet minglen onder de locals. Dan kom je erachter dat er veel verborgen geheimen zijn, zoals bijvoorbeeld Delirium, dé plek voor bierliefhebers met meer dan tweeduizend soorten bier op tap, fust, fles, whatever. Het café ligt midden in het toeristische centrum van de metropool en is ideaal voor als je in wilt drinken voor een nachtje Fuse(en natuurlijk een nachtje blijft slapen).

Dat Brusselaren van bier houden is evident, want in de omgeving van de Blaesstraat gingen de flesjes Duvel van hand tot hand. Ricardo Villalobos maakte vanavond zijn opwachting in Fuse en dat was te merken. Het was druk op straat en de rij voor de club was enorm.

Fuse wil de tent graag vroeg vol hebben, dus wie voor twaalf uur komt betaalt de helft van de entreeprijs. In dit geval zeven in plaats van twaalf euro. Om klokslag twaalf uur gaat er een grote meneer van de beveiliging achter in de rij staan. Wie voor hem staat betaalt het lage tarief, wie achter hem staat het hoge. Simpeler kan niet.

Wie goed luisterde, hoorde naast Frans en Vlaams ook het nodige Nederlands, al dan niet in combinatie met een Brabantse tongval. Maar waarschijnlijk waren wij Westerlingen uit de Randstad de twee meest vreemde eenden in de bijt.

Eenmaal binnen was het vlug trapje op, garderobe, trapje af, naar de bar en aan de wodka. De financiële crisis had ook Fuse niet ongemoeid gelaten, want er was een kleine inflatiecorrectie toegepast op de prijs daarvan.

In de grote zaak stond Pierre te draaien. Wie de Fuse resident kent, weet dat zijn draaistijl zeer vrouwelijk is. Dat wil zeggen: onnavolgbaar, bij tijd en wijle. Zo ook nu. Op het eerste gezicht lijkt het allemaal lekker te klinken, maar dan blijkt toch dat hij zich weer bedient van (te) veel hitjes.

Een goede dj weet de spanning vast te houden, subtiel op te bouwen naar een climax en letterlijk een goede mix te vinden tussen bekende en onbekende plaatjes. Het hitjes versus geen hitjes verhaal. Bij Pierre werd dat echter een hitje na hitje verhaal. Hij draaide veel platen die Adam Beyer in april ook draaide tijdens zijn set. Sterker nog: het leek wel alsof die hele set opnieuw voorbij kwam.

Het had echter niet zijn uitwerking op het publiek, want de ene climax na de andere het publiek in slingerend leek de dansvloer een beetje murw te worden van het enorme break na break na break gehalte. Gelukkig was daar, weliswaar vrij laat op de avond, dan de held uit Chili.

Villalobos begon pas om half drie aan set. De clichématige uidrukking ‘het duurde even, maar dan heb je ook wat’, was hier wel onverkort van toepassing. Deze artiest weet hoe hij een dansvloer moet pleasen. Het kwaliteitsverschil met Pierre werd direct meetbaar, maar ach: we leven immers in het hier en nu, toch?

Villalobos draaide een drie uur durende set. Veel onbekend werk, meesterlijke platenkeuze en het gebrek aan mixfouten verraadde dat hij dat waarschijnlijk op met een cd-speler deed. Auto-mix functie, weet-u-wel.

De in Berlijn woonachtige Chileen kreeg het publiek aan het dansen met welgetimede breaks en schitterende pieken en dalen. So, Villalobos saved the night. Maar toch… een beeld van een dj, ogen op half zeven, vragende en schouderophalende blik, fles wodka binnen handbereik en met groot ongeloof kijkend naar de naald van zijn platenspeler stond op mijn netvlies gegrift.

Hawtin doet het alleen nog maar digitaal, maar eerlijk gezegd zie ik Villalobos niet zo snel met een laptop in de weer. Tenzij hij ala Peter Hook de set thuis opneemt om dan als een paljas achter de decks te doen alsof.  Maar dat zie ik dan ook weer zo snel niet gebeuren.

Tja, noem me nostalgisch, maar toch… Soms… naja, je weet wel. Op naar Contakt!

Dan E