Pascalle: Svenova getuige

Hier is ze, Pascalle; 24 jaar, stewardess en niet vies van een feestje. Vervolgens houdt de vliegende nachtvlinder een blog bij. Dit keer gaat het helemaal over uitgaan. Let ook op de avatar/foto (Sven Väth samen met Pascalle)…

Svenova getuige

Na bijna de hele zomer ieder weekend te hebben gewerkt had ik afgelopen weekend eindelijk weer eens een vrij! De hoogste tijd dus om eens flink de spreekwoordelijke bloemetjes buiten te zetten. Een betere timing had ik niet kunnen bedenken, want mijn langverwachte weekendje vrij viel precies in het weekend van het Amsterdam Dance Event.

Toen ik nog op school zat stond het Amsterdam Dance Event garant voor nachtenlang feesten, gevolgd door dagenlang spijbelen. Iedere nacht naar een andere club; Mazzo, Paradiso, Melkweg… M’n cijfers werden er niet echt beter op, maar toch was het ieder jaar weer genieten!

Helaas zit nachtenlang clubhoppen er niet meer in… Mijn baas lacht zich waarschijnlijk rot als ik mijn moeder laat bellen om te zeggen dat ik ziek ben, of als ik aankom met een briefje met een vervalste handtekening van mijn vader. School is out… Het speelkwartier is over. Maar godszijdank kon ik dit jaar toch nog één nachtje (oké, eigenlijk twee, als je een avondje quasi-hip doen in de Jimmy Woo ook meerekent) meesnoepen van het ADE! En wat voor een nacht: Cocoon goes Amsterdam. Sven Väth en zijn vriendjes een hele nacht lang in The Sand.

Mensen die mij langer dan vandaag kennen weten dat ik overtuigd Vätheist ben. Sven is een held. Een genie. Ik zou urenlang kunnen uitweiden over waarom de beste man zo’n held is, maar ik ben bang dat ik sommige mensen dan voorgoed afschrik. Ze zouden denken dat ik een of andere Svenova getuige ben die haar voet tussen de deur zet om iedereen te bekeren tot het Vätheisme… Laten we het er dus maar op houden dat ik alvast een klein vreugdedansje deed toen ik hoorde dat Sven de 20e in Amsterdam zou draaien.



Weken keek ik er naar uit en eindelijk was het dan zover! Tijd voor de Freakshow van  Cocoon! De oneindig lange, ijskoude fietstocht vanaf het knusse huisje van mijn vriendinnetje in de Pijp naar The Sand was een marteling. Om en nabij Sloterdijk had ik het helemaal gehad! Ik wilde het liefst van mijn fiets stappen, gaan staan stampvoeten, een beetje krijsen en vervolgens op de grond gaan liggen spartelen. Dat werkt bijna altijd… maar helaas niet bij dit soort dingen. Dus besloot ik om toch nog maar door even door te trappen. Tjah, je moet er íets voor over hebben.

Eenmaal binnen in The Sand was het leed al snel geleden. De heerlijke muziek van Sven deed de verschrikkelijke fietstocht en mijn kater van de avond ervoor verbleken tot een vage herinnering. Er verscheen een lach op mijn gezicht die er de rest van de nacht niet meer vanaf te krijgen was. Op de dansvloer was het een weerzien met tientallen vrienden en bekenden! Het leek wel een soort reunië: zelfs mensen die ik al bijna een jaar niet meer gezien had, liep ik hier tegen het lijf. Handjes in de lucht en genieten maar…

Ook boven in de kleinere zaal ging het er heet aan toe. Het zweet droop zowat van het plafond, want de Ille Bitch en de Man zonder schaduw zetten daar de tent volledig op zijn kop! Pig & Dan sloten af in de grote zaal en voelden feilloos aan wat het publiek wilde horen! We mogen van geluk spreken dat het niet regende afgelopen weekend, want het dak ging er af!

Ik heb sinds tijden niet meer zo lopen genieten op een feest: Eén en al blije gezichten en gezelligheid. Dat het binnen iets te licht was en het barpersoneel misschien een béétje traag… dat mocht de pret dus niet drukken. Ik heb gelachen, gedanst, gejuicht, gesprongen, gekeuveld, geknuffeld en zelfs een theekransje gehouden op de grond bij de kluisjes. Wat wil een mens nog meer?

Ik zit nu, maandagavond & back on earth, nog steeds met een gelukszalige glimlach na te genieten van de ónvergetelijke avond. En ik kan nog maar een ding uitbrengen…. Keep the Väth!

check ook mijn Hyves-site