Boskamp!

Het is tijd voor een sprookje. Het sprookje van Kremlin.

Lang, lang geleden was er een messageboard, waarop de vrienden en vriendinnen samenkwamen die elkaar hadden ontmoet op het feest van Kremlin. Kremlin was de naam van de zaterdagnacht in de Amsterdamse Marcanti, zoals de club aan de Jan van Galenstraat nog heette toen. De vrienden en vriendinnen van Kremlin vormden een opmerkelijk hechte community. Zo nu en dan werd er op het messageboard flink gediscussieerd over en weer, maar men had respect voor elkaar, waardoor het nooit echt uit de hand liep en een opkomend ruzietje snel in de kiem werd gesmoord. De members hadden zoveel liefde voor hun Kremlin en voor elkaar, dat ze zelfs door gingen met posten nadat de clubnacht ter ziele was gegaan. Ook al zagen ze elkaar zelden meer op de dansvloer, niets of niemand zou hun beleving in de weg staan. En toen, op een donkere avond, verscheen opeens een anoniem persoon op het messageboard. Iemand die duidelijk niet tot de vriendenclub behoorde. Het enige dat hij of zij deed was zieken en zeiken. Eerst schonken de Kremlinners er geen aandacht aan, maar op een goed moment hielden ze het niet meer en gingen ze frontaal in de aanval. Wat ooit een bastion van begrip en medemenselijkheid was, verwerd tot een scheldkannonadeboard. Niet lang daarna spatte het Kremlinforum uit elkaar. Ze hadden alles overleefd. Zelfs de sluiting van hun droomclub. Maar tegen het kankergezwel dat negativiteit heet, konden ze niet op.

Sprookjes hebben altijd een dieper liggende betekenis, zo ook deze. Ik wil niet overkomen als een kritiekloze positivo, maar mag ik hier even de woorden van de man citeren rond wiens persoon eind vorige eeuw  in South Central L.A. de ergste rassenrellen ever uitbraken? Rodney King was bijna doodgeslagen door een stel politieagenten en dat pikte de zwarte bevolking van de stad niet. Gevolg: tientallen doden en hele huizenblokken die afbrandden. Ik herinner me nog goed hoe King werd getraceerd door de pers en stamelend sprak: ‘Can’t we get along?’

Vorige week kwam het bericht dat Ferry Corsten eerder op Second Life zou draaien dan Jesse Voorn. Het eerste dat in me opkwam, was: ‘Wat een kutstreek van die Corsten. Hij heeft al centen en aandacht genoeg en dan wil hij ook nog eens onder Jesse’s duiven schieten. Ik ga een reactie geven onder het stukje op Partyscene en…’ Op dat moment was er een stem in me die zei: ‘Stop hiermee. Dit is waanzin. Je kent Ferry Corsten. Zou Ferry zoiets met opzet doen?’ Ik was blij dat ik die rem had. De man die met zijn negatieve energie iets moois opblies, iets dat van de vrienden en vriendinnen van Kremlin was, had geen rem. Veel mensen hebben geen rem. Jammer is dat toch.