Boskamp!

Geloof je me als ik vertel dat er een dj is die ik al meer dan 45 jaar ken?

Ik weet niet hoe oud je bent. Maar als ik goed gok, dan bestond je nog niet eens toen ik deze dj voor het eerst ontmoette. Sterker nog: ik denk niet eens dat je vader je moeder kende, laat staan dat ze samen stomende seks hadden, toen ik de dj in mijn leven sloot. Nu ik er goed over nadenk, vrees ik dat er helemaal NIEMAND in de dj scène is, nationaal noch internationaal, die met klem en zekerheid kan zeggen dat hij of zij een dj al meer dan 45 jaar kent. In die context bezien is dit verhaaltje, van a tot z op waarheid berust, een absolute wereldprimeur. Ha!

Zal ik dan thans de naam van de dj verklappen?

Hij heet Rob Boskamp en hij is mijn neef. Al jarenlang zie je zijn naam steevast op flyers staan. Laatst kreeg ik van een ijzersterke dj uit Den Haag het verzoek of ik kon bemiddelen tussen hem en mijn neef. Want hij was gek op de platen van Rob Boskamp. Denk niet dat ik het zeg omdat de man familie van me is, maar hij heeft als dj en zakenman een zeldzaam soort staying power, waar je alleen maar respect voor kunt hebben. Daar hoef je geen neef van voor te zijn om dat vast te stellen. Jarenlang heb ik me afgevraagd of er niet een interessant verhaal in zat dat ik een dj al zo lang kende. Ik kwam er niet uit. En toen, laatst, viel  het muntje. Ik wist opeens wat het echt uniek maakte. Door helemaal terug te gaan naar ons beider prilste jeugd, kon ik, samen met de kennis van nu, misschien wel vaststellen dat je als dj wordt geboren. En ja hoor, het is zoals het is: je wordt als dj geboren. Rob is het levende bewijs. En ik was erbij toen de transformatie van peuter in dj plaatsvond.

Dat gebeurde tijdens een aantal zomers in de vroege en midden jaren zestig. Mijn moeder en haar man hadden een strandtent in Zandvoort. En uiteraard kregen we op zonnige, maar ook druilerige dagen bezoek van onze families uit Amsterdam. Loesje, de tante van mijn moeder, en haar man Sjaak zijn tot op de dag van vandaag altijd schatten van mensen geweest. En misschien omdat ze zulke schatten zijn en waren, ontwikkelden ze al vrij snel in hun leven een zekere mate van overbezorgdheid. Zo was het altijd een hele toer om hun twee zoontjes, Robbie en Pim, in de zon te krijgen. Mijn geheugen laat me de laatste jaren wel eens in de steek, maar die momenten kan ik me altijd voor de geest halen. Ik kan ze zelfs ruiken. Nivea. Nadat er van verschillende strandattributen een soort onneembaar fort was gemaakt waar geen zonnestraal door kwam, werden Robbie en Pim door hun moeder ingesmeerd met zonnecrème. Hoeveel potten er per dag doorheen werden gejast, weet ik niet meer, maar de prullenbak op het strand zat opeens erg vol als de familie Boskamp present was. Vooral Robbie zag er heel apart uit onder de crème. Een soort kleine, verschrikkelijke, smeltende sneeuwman. Af en toe mocht hij buiten het fort komen. Maar dan wel natuurlijk geboetseerd met extra crème en met een grote hoed op het veel te kleine hoofd. Robbie zag nimmer een zonnestraal. Maar hij kon desondanks ook gek doen. Ik heb ‘m een keertje zien dansen in een pierenbadje, schokkend met die witte armpjes van hem, en met een hele grote smile op zijn gezicht. Als ik toen als zesjarige de kennis van nu had, had ik het meteen geweten. Dit werd een dj.