Wanneer heb je het gehad?

Wederom was ik met vereende krachten erin geslaagd een lege kale koude tent om te toveren tot een levend geheel waar warmte en inspiratie aanwezig waren. Samen met wat andere mensen waren we de hele middag bezig geweest om op deze toch wel speciale avond ons beste beentje voor te zetten. Locatie: Westergasfabriek terrein, de Gashouder. Evenement: Earthdance.

Voor diegene die niet op de hoogte zijn van de principes van dit evenement; op dezelfde datum wordt over de hele planeet hetzelfde feest gegeven: Earthdance. Elke organisatie bestaat uit vrijwilligers die de aandacht willen vestigen op een voor hen belangrijk thema en/of goed doel. De Nederlandse editie van deze global happening had als doel Free Tibet. Een mooi doel en streven, de participatie van de mensen waar het omging was duidelijk te zien in meerdere stalletjes, handtekeningen actie, optredens en andersoortige intermezzo’s. Het had iets surrealistisch om de monnik in traditionele kledij een zegen op de enorme beeldschermen te zien uitspreken over het feest. Hij stond in het midden van de Gashouder en terwijl hij zijn zegen uitsprak liep ik langzaam met mijn ogen dicht rond om dit speciale moment volledig tot mij door te laten dringen.

Het feit dat ik daar in alle vrijheid mijn ding kon doen en veel mensen dat dus niet kunnen wil zeggen dat ik mezelf rijk kan rekenen met mijn positie in de vrije wereld. Extra wrang is natuurlijk dat de Tibetanen een vredelievend volk zijn met een heerlijke geloofsbelevenis, het Boedisme. Toevalligerwijs wel één van de weinige religies waar ik me in kan vinden. De rust die deze religie uitstraalt en andere factoren zorgen ervoor dat ik me daar erg verbonden mee voel, mensen zoals deze monnik en de Dalai Lama zijn bijzonder spirituele ‘grootheden’ waar de mensheid nog veel van kan leren.

Terwijl ik dus mijn werk ’s middags aan het bewonderen was kwamen er drie jongens binnen die een beetje vragen stelden over wat er zou gaan gebeuren die avond. Een ging zitten vlak bij de uitgang naast een medewerker en stond na een minuut weer op. Maar de medewerker had een bepaalde beweging vanuit zijn ooghoek gezien, weg was zijn telefoon! Die gasten glipten snel naar buiten en verdwenen, ons achterlatend met een ontzettend kutgevoel. Het was typerend dat het ging om een aantal Marokkanen... Je wilt het niet maar zelf bevestigen ze toch wel het vooroordeel wat nu tegen veel van hen leeft. En zelf noemden wij, die in ons hoofd al met de avond en het thema bezig waren, het beestje ook maar bij de naam: stelletje kutmarokkanen!!