Peter Nijland is niet meer

Peter Nijland, zul je zeggen, who the fuck is Peter Nijland? En dat is niet zo gek, want Peter was een van die vele onopvallende gezichten in het uitgaansleven. Een bezoeker van kroegen en feestjes, waarbij vooral All is One zijn favoriet was. Ik heb hem drienenhalf jaar geleden leren kennen bij ons in twstd waar hij een paar keer in de week gast was in de vroege avonduren, doordeweeks ging hij dan vroeg naar huis en in het weekend bleef hij langer om soms dus misschien nog naar een feestje te gaan. Hij werkte als ontwerper bij een burootje en in zijn vrije tijd maakte hij ook de flyers voor twstd cafe en de verschillende twstd feesten. Hij was dan apetrots dat zijn poster door de hele stad hing. Dan zei hij dat zijn gewone werk nooit dat bereik had en daar sprak een enorme zucht naar waardering uit, de waardering die we eigenlijk allemaal zoeken. Voor een compliment of het gebrek daaraan was Peter enorm gevoelig. Tegelijkertijd was hij altijd positief en was hij een uitgesproken sociaal dier. Altijd klaar voor en met een babbel, soms tot vervelens toe. Dat was ook waarom hij soms ‘te veel’ kon worden. Je kent dat wel dat gevoel dat iemand net te graag wil, dat je na een tijdje het gesprek bruut moet afbreken, omdat er ook nog meer in de wereld is dat je aandacht vraagt.

Hij heeft geen bericht achter gelaten, maar toch is de eenzaamheid of de isolatie heel waarschijnlijk de reden. Hij was 39 en single en verder een goeie gozer, een goedzak. Hij was uiteindelijk heel vaak onder de mensen, maar had hij ook echt contact? Het was erg moeilijk om tot hem door te dringen, het was altijd maar vrolijkheid, altijd lol en altijd even een biertje. Hij dronk met mate en had een vlak en gestructureerd leven. Daar moet ook een deel van het antwoord zitten op DE vraag ; WAAROM? Er waren geen pieken en geen dalen. Hij had te weinig problemen en geen partner of gezin om er voor hen te zijn en te blijven. Was Peter dan een triest geval? Als je het zo overziet dan zou je zegggen van wel, maar hij was dat ook niet ; goeie baan, huisje, vrienden en alles wat je denkt nodig te hebben om in dit leven acceptabel door te komen. Niemand heeft het zien aankomen, er waren geen signalen en geen tekenen van neerslachtigheid. Of toch wel? Achteraf waren er misschien kleine aanwijzingen, maar alleen met de wetenschap van nu zijn ze echt veelbetekenend.  Het trieste van het verhaal zit hem vooral in het besef dat we dit elkaar aandoen in onze snelle maatschappij en het snelle leven en de fancy parties met veelal los contact.

In ons leven komen we duizenden mensen tegen, de een kennen we beter dan de andere, we hebben kennissen en vrienden in vele gradaties. Tegen sommigen zeggen we hallo en doei, anderen omhelzen we. Met weer anderen delen we onze diepste geheimen en met de laatste groep, echte vrienden, sta je elkaar meer dan eens bij met raad en daad. Er zijn ook veel mensen die in die netwerken bij teveel mensen in die buitenste kring blijven hangen en dus verstoken blijven van echt contact. Het kan komen door gebreken van de een of de ander of gewoon druk, druk ,druk.

Achteraf had ik gewenst, en velen met mij, dat iedereen toch net even wat meer op Peter had gelet, wat meer aandacht had gegeven, want klaarblijkelijk hebben we iets helemaal gemist. Aan de andere kant moeten we ook beseffen dat er nog meer Peters nu nog onder ons zijn en dat we dus goed op elkaar moeten letten. Als we af en toe net even wat meer aandacht zouden geven en vooral een kans en ruimte aan iemand waar je dat anders niet gedaan zou hebben, misschien dan kunnen we wat meer betekenis geven aan elkaars leven. Want uiteindelijk schuilt er in ieder van ons iets van Peter.

Peter, ik zal je missen...

Dennis Luts (Twstd)