Diagnose: mediageilheid met plankenkoorts

Wat kan een mens het toch soms moeilijk hebben in zijn dagelijks leven. Wat betreft de keuzes die altijd weer gemaakt moeten worden. Wat eet ik vandaag? Wat trek ik aan? Verander ik van draaistijl om vaker geboekt te worden in Nederland? En… moet ik nou wel of niet reageren op het commentaar dat op mijn column is geleverd?! Doe ik het niet, dan krijg ik de verwijten bang te zijn, weg te kruipen, plankenkoorts te hebben. Doe ik het wel, dan ben ik ineens mediageil.

Ik heb weer iets geleerd. En wel dat vooroordelen altijd weer bevestigd worden: wat je ook schrijft of draait of produceert, mensen hebben altijd wel wat te zeiken. De beste stuurlui staan immers altijd aan wal. Zo varen ook boten tegen bruggen aan zoals in Terneuzen onlangs het geval was, maar dat terzijde. Ik heb het er maar mee te doen, en dat doe ik ook. Veranderen zal ik nooit, en ik hoop velen met mij. Je bent wie je bent en je doet wat je doet, daar verandert niemand wat aan en gelukkig maar.

Toch is de bovenstaande medische diagnose niet geheel onterecht. Van nature ben ik helemaal  geen schreeuwerd. Het liefst kruip ik heel stil achter de draaitafels om daar mijn ding te doen. Plaatjes opzetten. En zit ik op mijn gemak zo stil als een muis in mijn studiootje muziek te maken. Maar tegenwoordig zitten daar nieuwsbrieven aan verbonden, radiosets en andere aanverwante “publiciteitsstunts”. Het is domweg nodig om aandacht te vrágen, voordat je het krijgt. Het is onderdeel van een carriere achter de draaitafels of in de studio. De één heeft er een manager voor en de ander doet het zelf, verschil moet er zijn. Men kan wel een plaat in de lucht gooien en kijken waar die blijft hangen, maar de ervaring leert me dat je het tegenwoordig van de daken moet schreeuwen om ook maar een beetje aandacht te krijgen. En wie het hardst schreeuwt, krijgt de meeste aandacht. Dat is zo bij de kinderopvang van mijn zoontje en helaas ook in de grote mensen wereld. Tuurlijk, kwaliteit komt uiteindelijk boven drijven. Maar dat kost tijd en moeite. Want eerst moeten de schreeuwlelijkerds opzij gezet worden.

Ik MOET dus wel, en het feit dat ik gevraagd ben voor deze column is voor mij een kans mee te doen in het schreeuwcircuit. Maakt dat mij meteen mediageil? Ach, mij best. Al is het onwennig voor me, want normaal lopen mensen gewoon weg als ze mijn muziek niet goed vinden. Bij schrijven gaat dat anders. Men reageert en schrijft terug. Zet een stukje onder dat van mij. Met zijn of haar eigen naam erbij. Hmm. Eigenlijk best mediageil die mensen...

Maar nu over tot de orde van de dag, sinds 28 maart ligt mijn nieuwe single in de winkel: Misja Helsloot feat Linn – Out of hand. 20 mei geef ik een feest in de Powerzone genaamd CREATE met een heerlijke line-up: Marcel Woods, Sander van Doorn en (als mijn carrière het toelaat) ikzelf. Twee weken geleden is mijn nieuwe CD Trance Nation 22 gelanceerd in Duitsland, Zwitserland, Rusland en (via Supra Recordings) ook in Nederland. Mij is de eer te beurt gevallen om als eerste niet-Duitser een cd te mixen van deze oudste Trance compilatie serie ter wereld. Und das finde ich wirklich geil!!

Misja Helsloot