Raad de plaat

redactie | 18 mei 2005
blogs

misjaIedereen heeft het weleens: je hoort iets maar je kunt het niet direct thuisbrengen, een nummer, een melodie. Je kan er op dat moment net niet opkomen maar het ligt wel op het puntje van je tong. Vaak laat je het gaan en ineens is het daar, de titel! Maar wat als dat niet gebeurt... Je probeert dan vaak de melodie te neuriën, maar dit gaat weer lastig zolang je andere muziek hoort. In mijn geval was de situatie nog iets anders, ik
zal het even uitleggen. Ik moest van het weekend draaien op Kreta, hét stap-eiland van Griekenland. Zelfs in maart is het daar lekker weer kan ik je verklappen. Maar ik was er niet voor het weer, maar om mijn draaikunsten te vertonen. Altijd bij deze gelegenheden komt er een moment van even lekker op je hotelkamer chillen na het eten. Lekker op zijn Hollands
“uitbuiken”. Direct ga ik dan op zoek naar de locale MTV, wat in
Griekenland dus de VIVA is. Nee niet dat damesblad, VIVA is de muziekzender van verschillende landen, maar dat terzijde. Op deze zender lieten ze beelden zien van de MayDay Rave van vorig jaar 30 april in Duitsland. Alle
DJ’s kwamen voorbij: Timo Maas, West Bam, Chris Liebing en mijn eigen held Paul van Dyk. Paul van Dyk volg ik al sinds 1994; sinds “For an Angel” eigenlijk, zijn sound ligt mij wel en dus is hij 1 van mijn favorieten. Languit op bed aanschouw ik het feest, biertje erbij en gewoon ff lekker kijken en luisteren uiteraard. Altijd leuk om beelden van een feest te
zien, de reacties van de mensen op platen die je zelf ook wel hebt, misschien. En ook leuk om eens te luisteren hoe andere DJ’s draaien. Vaak komt dat er niet van als je zelf ergens draait, je moet meteen weer door dus hoor je alleen de eerste plaat van de DJ na jou. Dus die feestverslagen zijn voor mij een hele uitkomst.

En toen gebeurde het, ik heb de situatie zojuist geschetst. Ik hoor iets wat ik ken. Maar wat is het?? Paniek!!! Ik weet het niet! En dat neem je jezelf direct kwalijk, “BEN JIJ NOU EEN DJ?”. Alles komt me bekend voor, de geluiden, de break. Ik was blij dat niemand mij op dat moment kon zien. Met
het schaamrood op de kaken ijsbeerde ik door mijn kamer, in mijn grijze massa op zoek naar de titel van die plaat. Ik wist dat ik hem had, zo ver was ik al. En aangezien het een feest van 30 april vorig jaar was, wist ik ook dat het een oudje was. Zo vond de selectie plaats in mijn hoofd. Ik vestigde mijn hoop op de break van het nummer. Daar komt meestal de herkenbare melodie erin die je ineens die ene ingeving geeft. En zo ook deze keer. Alleen was het een ietwat rare herkenning. Ik voelde dat het schaamrood op mijn kaken had plaatsgemaakt voor schaampaars en ik begon ongelooflijk te lachen! Ik schaamde me echt!! Voor mezelf. Dit kon echt
niet door de beugel en daarom vind ik dat ik gestraft moet worden, middels het openbaar maken ervan op deze manier.

De geluiden die uit de speakers van mijn hotel-TV kwamen, had ik zelf gemaakt!! Zelf uitgebracht. Paul van Dyk draaide plaat First Second. Mijn debuut 12”, de eerste plaat op mijn eigen label. Hoe dom moet je zijn om dat niet te herkennen?! Ik heb het mezelf wel vergeven. Gelukkig maar, anders had ik nu nog in de knoop met mezelf gelegen. En dat is geen pretje
als je geen Houdini of Klok heet.

Meld je aan voor de
en ontvang het laatste partynieuws