Jimmy Loo.

Anyway, dat moest de volgende nacht maar goed gemaakt gaan worden. Na een onduidelijk bezoek aan een als skihut vermomde sociale werkplaats met uitgeburgerde autochtonen-zonder-kans was plan #1 het binnendringen van het Westergasterras want daar was een feestje en dat was leuk. Game on! Na het gebruikelijke sneakwerk bleek het inderdaad een leuk feestje met chemisch blije kinderen en hippe jeugd dat er werk van had gemaakt en er veel zin in had. Niet te druk op een fijne lokatie met lekkere wijven en lelijke mannen. Daar kom je je bed wel voor uit, vind ik. Binnen 10 minuten werden we echter vriendelijk doch dringend verzocht het pand te verlaten omdat pedofilie nog steeds illegaal is in Amsterdam. Mierenneukers pur sang. Naar een verjaardagsfeestje in Amstel 70 dan maar. Even terzijde: vind je dat het Leidseplein tegenwoordig een taxistortplaats is, dan moet je voor de grap ‘s nachts op de Amstel gaan kijken. Kut met peren, zeker als je zelf met de auto bent omdat het buiten zo koud is dat je het risico loopt dat je pik spontaan afbreekt. En dat wil je nou eenmaal liever niet. Nadat we 12 kilometer file hadden getrotseerd, de auto nét voorbij Diemen hadden geparkeerd en naar Amstel70 waren gekluunt mochten we bij de deur gelukkig zo doorlopen. Binnen liep het al leeg. We waren te laat en te koud en probeer dan nog maar ’s in de stemming te komen. Als bikkels namen we ons verlies, als bikkels gingen we slapen. Er was namelijk altijd nog de zaterdagnacht om een en ander goed te maken. Opties te over, maar het werd Parkzicht die zaterdagnacht. Parkzicht, de voormalige enkele reis naar de Hel, had een upgrade gehad en Ben Liebrand uitgenodigd om z’n jingles te laten horen. Best leuk, voor een schoolfeest. Nou schatte ik zo dat het overgrote deel van de aanwezige partyanimals actief de oorlog had meegemaakt en hoewel ik alle respect heb voor de oudere dansende medeburger is er een grens aan de hoeveelheid rollators die op één avond tegen m’n enkels mogen rijden. Misschien bedoelde Ben dát wel met Drive-In disco, je weet ’t niet, maar ik lag in ieder geval weer vroeg in bed. Zondag was er gelukkig een feestje bij mij in de straat: T-Dansant in het Krasnopolsky. ‘De gastenlijst gaat om om 7 uur dicht’, werd ons meegedeeld aan de deur omstreeks 10 uur en ze konden echt niks meer voor ons betekenen want binnen was het stampvol. Eigen schuld. Verslagen gingen we naar de Burger King. Daar mochten we wel in want een Whopper gaat nooit mis. Tot een mislukte zaadlozing met een petje op heel kek 0,75 liter Fanta in m’n schoenen mikte en het weekendgordijn definitief voor me dichttrok. Ik ga nooit meer uit. Denk ik. - love, Jimmy.