Column Jimmy Loo

redactie | 22 februari 2005
blogs

De AutoRAI is een soort Innercity zonder pillen. Zelfde plek, zelfde mensen, 20 jaar ouder en de AutoRAI begon voor ons bij Loes. Loes was van de persafdeling, het verschil tussen overal door kunnen lopen en steeds achter aan moeten sluiten. Nou was Loes ook nog van de generatie die gelooft in de goedheid van mannen en tegen de tijd dat ze ons voorzag van 5 perskaarten omdat we toch echt op het laatste moment opnames voor SBS6 kwamen maken hadden we er al voldoende in onze zakken gestopt om iedereen binnen De Ring inclusief familie, bysides en huisdieren een dagje te laten autoraien. Mocht je je ondertussen afvragen waarom het zo druk was was op de AutoRAI: daarom. En overigens, niemand daarvan die voor SBS6 werkt. Binnen waren zalen vol mannen blik aan het bewonderen wat ze nooit zouden kunnen betalen en zelfs niet aan mochten raken omdat er een hek omheen stond. "Als ik zo'n auto had", dachten ze, "dan zocht ik een vrouw zonder praatjes en koude voeten. Dan kon ik elke dag bier drinken en dezelfde onderbroek aan. Wat moet het leven mooi zijn met een Lamborghini". En bij de volgende stand stond net zo'n nieuwe fonkelende belofte te wachten, inclusief lokaal fotomodelletje die hoopte dat ze met je meemocht als je in een vlaag van waanzinnige zelfoverschatting zo'n bolide besloot aan te schaffen. 't Mooie aan die beurs was dat alles begon bij die ultieme surrogaatpenissen, de alternatieven voor gouden lul en compensatie voor een zuipbuik. De ik-verdien-een-beter-leven-bubbel werd niet bruut aan diggelen geslagen, maar heel smooth weggemasserd via Ferarri's, Hummers en andere exotica langzaam naar BMW's en Audi's totdat je uiteindelijk ongemerkt met beide Manfields op de grond stond tussen de Opels, Daihatsu's en Suzuki's met het sex-appeal van een fietstas en de power van een suikerzakje. 3 kinderen achterin en je hebt een blik erwten, dat werk. Van die praktische auto's die je op zaterdagochtend kwijt kan voor de Lidl en waar precies een Billy achterin kan zonder dat je je bloedjes achter hoeft te laten op de parkeerplaats van IKEA. "If only..", denk je nog even met een stoute glimlach maar als dan uit het niets nationale Hollly-Hobbie Nada van Nie op een podium een paringsdansje doet met een gladde robot van 1 meter 20 en ze d'r bij kijkt alsof ze 'm achter de coulissen flink van jetje heeft gekregen dan is alles weer zoals 't was. Je bent de lul, en je weet 't. Niks meer, niks minder. Je bent een voetenwarmer, een nep-Tarzan, een natte dromer. Op de weg terug reed ik tussen rijen blik voor de RAI door en moest bijna huilen van geluk, zo blij als ik met m'n ouwe motor. 't Is namelijk zo: d'r kan maar één iemand achterop en ze moet zich nog verdomd goed vasthouden om er niet af te vallen ook.... -

Billy. Enneh... mocht er mensen zijn die me al 3 weken niet kunnen bereiken, mail me ff op me@jimmyloo.com voor m’n nieuwe nummer. Ik ben ’t jouwe gegarandeerd kwijt.

Meld je aan voor de
en ontvang het laatste partynieuws