Column Jimmy Loo:

Geluk en verdriet vind je hier dicht bij elkaar en dat maakt de Wallen voor mij een heel mooi stukkie Mokum.... Dit weekend verzeilde ik in The Mansion om 15 euro af te rekenen zodat ik een drankje kon doen met al m’n vrienden uit ’t Gooi en beneden in de club naar wijvenhouse mocht luisteren. En precies hier moest ‘t zijn waar ik voor ’t eerst in m’n leven ruzie kreeg met rood licht. Waar ik ook ging, het rode lampje was daar, en net even iets eerder. Het draaide met me mee en scheen in m’n gezicht, drong zich op, priemde door m’n netvlies, liet me nooit met rust en zoemde om me heen als een hoerige Tinkerbell. Maak me gek. “Ja, de club is nog niet helemaal af” zei Johnnie, “ik ben niet helemaal tevreden over het licht”. Joh. En ondertussen fileerde een rode bundel zich onophoudelijk een weg door m’n retina tot aan m’n hersenschors waar het heel geduldig elke grijze cel naar het kookpunt probeerde te laseren. Nou kan je beneden in The Mansion gewoon met je handen bij ’t plafond (want een kelder blijft een kelder tenslotte) en dus dacht ik na een blinde greep, een gefrustreerde draai en een luide knak de oplossing gevonden te hebben. Niets bleek minder waar. De Mohammed B. onder de rode spots kweet zich nog fundamentalisischer van z’n jihad totdat er niks anders voor me op zat dan de handdoek in de ring te gooien en naar boven af te druipen. ’t Ging hier niet lukken voor mij. Ik baande me een weg door de blazertjes, de voetbalvrouwen, de slappe B.N’ers, een roedel golddiggers, wat verdwaalde toeristen en stond buiten. Dit was m’n plekje niet. Gezien en gezien worden is niet mijn feestje. Met een rode waas voor m´n ogen scheurde ik naar de Warmoesstraat en belandde in een voormalige hotellobby tussen de freaks en studenten, nichten, junks, bikers, backpackers, kunstenaars, nachtvlinders en een hoop idioten. Het leger des Heils voor hoofdstedelijk uitgaan en Amsterdams’ hoop in bange dagen: De Winston. Respect, ouwe....
___________________________
love, Jimmy