Column Ambient Daan - Commerciele inslag

Er komt vandaag de dag een enorme hoeveelheid platen uit dat een normaal mens dit niet kan bijhouden. Elke dag weer een lading van honderden platen. En dat dan niet alleen hier, natuurlijk ook in andere landen. Het is dus lastig als DJ om hier een keus uit te maken, wat vind ik hier nou van, zal het publiek het de bom vinden? Een onderscheidende DJ zal hier minder moeite mee hebben en draaien wat hij wil, zich niet houden aan de spelregel dat je altijd de nieuwste releases in je koffer dient te hebben. Want dat maakt je juist interessant. Daarom was het leuk om te zien wie vorige week in de Melkweg tijdens All4Asia zou onderscheiden. Elke DJ zou 2 platen draaien. De algemene trend was dat men “veilige” platen had meegenomen, een uitzondering daargelaten. Ja, die Don Diablo, dat was weer iets anders. Die deed dat dus niet. En dat maakt hem een muziekdier. Iemand die de grenzen opzoekt. Dit heeft helemaal niks te maken met het een en ander commercieel uitdragen, maar gewoon je eigen gang gaat. Maar toch heeft het één met het ander te maken.
De tijd dat je aan de eerste tonen van een nummer kon herkennen welke dit was en dat het publiek helemaal gek werd ligt ver achter ons. Deze reactie zie je nu nog alleen op de zogenaamde classics feesten. Er kwamen toen ook niet zoveel platen uit als nu. Maar die platen waar deze reactie op was waren regelrechte knallers, hits. Commerciele platen van nu worden vaak afgekraakt. Ze zijn te commercieel. Is dat ook rechtvaardig? Zijn deze platen niet populair omdat ze juist goed zijn? En waarom hoor je deze niet op een underground feest? Zijn ze het niet waard in de ogen van deze DJ’s? Ben je juist geen eigenzinnige DJ als je juist deze platen wél draait?
Ik hou wel van een hitje op zijn tijd, ik heb ook BBE met Seven Days and One Week in mijn collectie, geweldig nummer. En ik draai ook nog steeds Lill Louis met French Kiss. Was dit destijds niet een nummer 1 in de top 40?