Ik ben geen hoer, maar zeker niet goedkoop: € 300

Brenda, 30 jaar, tekstschrijver en semi-profi dj schrijft als columniste voor Love2party. Zij geeft haar ongezouten mening over happenings in de dansscene. Brenda hoeft geen gelijk te hebben: zij daagt jullie uit om ook je mening te geven en over dingen na te denken. En garde!

Tekst: Brenda Haveman

Dit wordt een kaa-uu-tee column. Het was een zwaar kaa-uu-tee jaar en ik heb het jaar 2006 goed kaa-uu-tee afgesloten om zodoende het jaar 2007 alvast kaa-uu-tee te beginnen.

En ik stond nog wel zo lekker te draaien met Oud & Nieuw in Café Fabulous, op vier meter afstand van mijn eigen voordeur. Oftewel: aan de overkant van de straat. Ik had die avond een taxi gebeld, stapte aan de ene kant van de taxi in met mijn platentas en aan de andere kant weer uit, heb de taxichauffeur een fikse fooi gegeven met de woorden: “bedankt pik. Zet me hier maar af hoor, dan loop ik ’t laatste stukje wel.”

Mylo

Afgezien van de ‘Put Your Hands Up for Detroit’-aanvragen, de hardstyle-versie van Mylo-verzoekjes en of ik ook R&B wilde draaien want ‘die neger in die hoek kijkt zo leuk en ik wil met ‘m dansen’, viel tijdens Oudejaarsnacht an sich reuze mee. De prikkende rook uit de machine en mijn tranende ogen hadden wel iets. De vetvlekken en suiker van de oliebollen op mijn platen zorgden gelukkig niet voor ‘huppelbasjes’. Het panorama op de toiletten was fantastisch. Ook een kink in de draaitafelkabel werd binnen een mum van tijd opgelost door twee dappere dodo’s.

Backstabbers

Maar tijdens het draaien gingen mijn emoties als een rollercoaster, en plaat voor plaat bracht ik mijn zielenroerselen ten gehore. Van liefde, blijdschap naar boosheid en weer terug. Ik HAAT Oud & Nieuw en dat was vast duidelijk hoorbaar in mijn set. Ik gooide er flink wat diepe progressive tegenaan, tot grote ergernis van de ABBA-liefhebbers die met de kerstversiering nog om hun nek dachten dat ze opgefokte disco voorgeschoteld kregen. Zij verslikten zich in hun Crodino’s. Ik overdacht mijn eigen stommiteiten van 2006, waarvan de grootste stommiteit toch wel is dat ik soms mensen te snel in vertrouwen heb genomen. Mensen die eigenlijk achteraf grote dwingelanden en backstabbers bleken te zijn. Jammer dat jaloezie nog steeds volksziekte nummer 1 is. Ja, gooi het er maar uit. Daar is tenslotte een column voor.

Laidback Luke

Gelukkig was iedereen lekker aan het dansen op mijn muziek. Sommigen dweilden letterlijk straalbezopen over de vloer. Heerlijk. Dat gaf me enorme voldoening. Ook de gedachten aan mijn ouders en lieve, trouwe vrienden om me heen maakten me wel blij. Toch voelde ik me gedurende de nacht steeds zieker worden, en dat zonder alcohol. De enige die mij aan het einde van de avond - begin ochtend - opgevrolijkt heeft, is Laidback Luke. Hij stond die avond flink te knallen, de laatste uurtjes in Club Stalker. Luke didn’t get laid on his back, dat was duidelijk! Leuk was het om te horen dat Luke ook een beetje dezelfde Hoofddorp-roots heeft als ik, en dat dezelfde dj’s van vroeger (Miss Monica, Remy etc.) onze inspiratiebronnen zijn.

Vader van mijn kinderen

Terwijl ik van de muziek stond te genieten en iedereen Oude & Nieuwe kusjes gaf, kwam daar een vriend van mij aangelopen die gelijk kinderen met me wilde. Hij vroeg ook: "Wil jij kinderen? Ja? Met mij?" Tja, hij is ook al tegen de veertig en de tijd dringt. Best sneu eigenlijk. Maar ik ergerde me aan de witte randjes rondom zijn neusgaten, z’n wappie gewauwel en zijn quasi geile machogedrag, dus ik wees hem af als toekomstige vader van mijn kroost. Of als fokstier, het is maar net hoe je het bekijken wilt. VJ Fratzenmacher daarentegen had grote plannen met mijn creativiteit en dat kon ik meer waarderen. Op mijn rare muziek valt vast wel iets mafs in elkaar te fratsen.

Lamme Francien en Baas Baileys

Ik miste Thor ik maak me van Kant Hor op kantoor, de manager van Club Stalker. Gelukkig was daar mijn favoriete homostel, bestaande uit Baas Baileys en Lamme Francien er wel. Die twee konden me nog flink aan het lachen maken. ‘Patsy dear, I never drink too much!’ ‘Ik ben geen hoer en ben ook zeker niet goedkoop’ en ‘voor niks gaat Sjon erop’, die moest ik toch echt onthouden voor mijn column. Volgens mij ben ik in een vorig leven ook een ontzettende nicht geweest.

Baas B.

Bij thuiskomst moest ik nog veertig sms-jes beantwoorden met een ‘personal touch’. Met nog steeds driehonderd euro in mijn kontzak mocht ik eigenlijk ook niet klagen. Maar ik was ziek aan het worden, en voelde me niet oké, dus iedereen kon voor mij de klere kreige en ’t liefst in de aanbieding. In 2007 ben ik Baas over B. en niemand anders. Met een draaierige nacht achter de rug en een nieuwe werkweek in het verschiet dacht ik: het is Gelukkig Nieuwjaar. Einde kutcolumn.

Meer Brenda daagt uit:

Tales from a dancefloor - part two

Tales from a dancefloor - part one

Ge - DEMO - tiveerd

Den Haag is van ons

Verzoeknummertje
Ode aan de opwarm-dj
Festivalfit
Verantwoordelijkheid
Female dj's
Uitgerangeerd