Mijn avontuur in Indonesië, deel 1

De club is donker. Ik was al gewaarschuwd: om de zoveel tijd gaan alle lichten aan om bewusteloze mensen en eventuele lijken te verwijderen. De club is groot. Verschillende etages, dansvloeren en balkons. Zo'n drieduizend mensen gaan er in. Met een beetje verbeelding lijkt het op Paradiso, maar dan nadat alle vampiers, cherubijnen en demonen de wereld hebben overgenomen met als soundtrack de vierkwartsmaat. En ik? Mijn nervositeit en angsten zijn vervangen door een immense zekerheid. Ik ben de duivel's eigen hogepriester. Hel en verdoemenis zijn zegeningen vergeleken met de demonische set die ik over hen uit zal storten. Ja, ik voel me hier helemaal thuis. Dit is mijn wereld.

Ik ben inmiddels al een paar dagen in Indonesië. Na de gruwelijk lange vlucht werd ik in een vier uur durende rit naar Bandung gebracht voor mijn eerste gig. Ik voelde me geweldig. Eindelijk was ik dan in het geboorteland van mijn vader en zou ik gaan draaien in de stad waar hij geboren was. Ook mijn label heet Bandung, dus je zou kunnen zeggen dat het een vrij emotionele bedoening was. Mijn begeleiders, waaronder de promotor, waren Indonesiërs van Chinese komaf en wisten ervan. Het duurde nog een uur voor we Jakarta uit waren en de bergen in gingen. Ik leunde achterover en zag de neonlichten en reclameborden langs schieten. Het was een stad zoals elke andere. Dacht ik.

Bandung ziet er nog net zo uit als ik het ken van de vergeelde foto's. Oude, statige huizen in Hollandsche stijl, omgeven door hekken en muurtjes. Hier straalt alles op het eerste gezicht nog een VOC-mentaliteit uit. 350-jarige onderdrukking op z'n best. Of was het misschien gewoon een goede integratie? In het hotel ligt een krantje waarin geadverteerd wordt met Hollandse kost, maar het beeld wordt wreed verstoord door Kolonel Sanders' kippenkluifjes en de grote M van hamburgers. Letterlijk op elke hoek staat zo'n fastfood ding. Het was ook nog eens het eerste dat ik daar at in Indonesië. Met sambal.

De gig en de club stelden niet veel voor en waren een soort van voorgerecht voor wat nog zou gaan komen. Voordat we weer afreizen naar Jakarta word ik meegenomen naar een bergtop om echt Indonesisch te eten. Bij een ondergaande zon, naast een watervalletje, denk ik aan m'n vader. Hij voelt dichtbij. Soms is het leven mooi. Ik ervaar een top op een berg.

De 1 mei viering duurt in Jakarta dit jaar langer dan een dag. Demonstraties worden voor het eerst toegestaan, dus wordt er volop gedemonstreerd. En het lijkt erop dat de situatie grimmiger wordt. Op de televisie zie je er niet veel van, maar op straat des te meer. Mijn hotel bevindt zich op een steenworp afstand waar niet veel later met scherp zou worden geschoten. De dag daarvoor had ik doorgebracht met mijn allereerste vriendinnetje van twintig jaar geleden. Noem het toeval, maar het is op zijn minst vreemd om elkaar duizenden kilometers van huis en na twintig jaar weer te ontmoeten op de geboortegrond van onze vaders. Ook zij was immers Indisch. Ze was er vaker geweest en had er zelfs gewerkt en gewoond en sprak de taal vloeiend. Een paar dagen later zou ik van haar nog een sms-je krijgen: 'pas op als je straks gaat rijden, het is nu erg gevaarlijk'.

Eindelijk is het dan zover: Draaien in de grootste club van Indonesië: Stadium. Het is gesitueerd in het centrum van Djakarta, in een steegje naast een drukke winkelstraat. De buitenkant ziet eruit als een kerk en er staat een rij mensen van wel honderd meter de hoek om. Ik ben nerveus. Niet alleen door de enorme hoeveelheid bezoekers, maar vooral omdat ik voor het eerst zonder platen reis. Ik voelde me al de hele reis niet compleet en was onzeker en beschaamd met dat éne mapje cd's. Ook prentte ik mij voortdurend in dat ik niet genoeg materiaal had. Ik sta inmiddels bekend om lange sets en ik maakte me zorgen. Zou ik het gaan redden? De generale repetitie in Bandung, de dag ervoor, beloofde niet veel goeds.

Na kennismaking met de eigenaar en alle resident dj's platen te hebben gesigneerd, krijg ik een bord Nasi Goreng en een Fles JD in een emmer ijs. Groupies giechelen en ik praat Nederlands met een piloot die zijn opleiding in Nederland heeft genoten. Dan is het tijd om naar de booth te gaan. Er wordt me verteld dat de mensen zo dichtbij staan, dat ze je aan kunnen raken. Ook wordt me verteld dat de club nooit sluit en dat ik kan draaien zolang ik wil. Ik kijk naar m'n map...de promotor pakt mijn hand en we lopen een wenteltrap af, de duisternis in. Echo's van de vierkwartsmaat vullen de gang en worden luider. De dj in mij neemt het nu over en een overweldigende kalmte maakt zich van mij meester. Ik voel me goed. Dit is het. Dit... is mijn wereld.

Wordt vervolgd!

Harry Lemon