De Funk Reflectie

De Funk Reflectie

Toen ik voor het eerst een plaatje oplegde voor publiek was ik ongeveer negen jaar oud. Mijn tere kinderziel was inmiddels opgeslokt door alle vormen muziek en de Goede Herderkerk, alwaar ik Elvis, rock 'n roll en op cassetteband opgenomen hits van de dag afspeelde voor andere clubgenoten en dominee Seton.

Eigenlijk kan ik, nu ik er aan terugdenk, mij helemaal niet voorstellen dat ik het dan heb over de jaren 70 van de vorige eeuw. En nog steeds moet ik me in mijn arm knijpen, om mij daadwerkelijk te realiseren dat ik, zo'n dertig jaar later, het nog steeds doe. Ondanks mijn alsmaar terugkerende maatschappelijke onzekerheid - ik ben immers artiest, moet ik dan toch concluderen dat ik het dan toch niet slecht gedaan heb?

Mijn DJ-bestaan is voornamelijk een strijd. Ik denk dat dat voor vele collega DJ's opgaat. Omdat het namelijk (vooralsnog) geen gangbaar beroep is, word je van alle kanten bestookt met welgemeend advies die altijd uitdraait op zinnen welke beginnen met 'zou je misschien niet eens...', of '...wanneer denk je dat...'. Kortom, uiteindelijk is de vraag: 'Wat wil je worden als je groot bent?'.

Naast het feit dat Tiesto 'bloempot' in het Spaans betekent, kijk ik er nog altijd van op dat leken in al die 'adviescussies' het woord Tiesto noemen. Natuurlijk is het woord Tiesto de laatste 4 jaar synoniem met het beroep van DJ bij tante Mien en ome Cor en vele andere familieleden en bevolkingsgroepen wereldwijd. Maar blijkbaar is het nu ook de standaard geworden voor 'de succesvolle DJ'. Men vind dan ook dat je volgens de Tiesto norm gemeten moet worden.

Zoek de verschillen

De strijd aan het DJ front is nu dus 180 graden gedraaid. Moest je vroeger uitleggen wat een DJ was, tegenwoordig wordt de definitie aan jou uitgelegd. Onderhuids verwacht men dan natuurlijk een notering in een DJ lijstje of de opening van de volgende Olympische Spelen en dat is dan de maatstaf. Die 'adviescussies' vinden vreemd genoeg alleen maar plaats met mensen die echt dichtbij je staan. Ik moet als Seinfeld-fan dan altijd denken aan de ouders van Jerry Seinfeld, die hem er steeds van verdenken dat 'ie geen cent te makken heeft en geen flauwe notie hebben van het feit dat hij best goed boert. Tja, je zou maar stand-up comedian zijn. Leg dat maar eens uit aan Mien en Cor.

Maar toen ik vanaf halverwege de jaren '80 als dj Funkateer door het leven ging was de vraag 'wat doe je later als je groot bent' nog legitiem en was een bloempot in Spanje nog altijd een bloempot. In het Openbaar Jongeren Centrum te Ridderkerk - God had mij inmiddels verlaten en dominee Seton opgeroepen middels kanker - draaide ik welhaast wekelijks plaatjes.
Limelight heette het in het weekend, en de DJ stond zoals al vaker gezegd, in een donker hoekje. Ik draaide er natuurlijk niet alleen. Met wel 5 anderen vormden we een DJ-team en draaiden we diensten in een roulatiesysteem. Dat ging niet zonder horten of stoten. Ook in 1987 had de DJ al geweldig last van ego en geldingsdrang.
Zo had je daar DJ Boudewijn die zich opwierp als de leider en zich vervolgens ook het samenstellen van de roosters toe eigende. Hij was mager en welbespraakt en die eigenschappen maakten al snel dat de anderen, inclusief publiek, hem het stempel homo opplakte. Hij had een soort afro met landingsbaan en was altijd de enige die daadwerkelijk een bloemetjesblouse en korte broek droeg tijdens de winterse 'Tropical Party'. Daarnaast maakte hij de maandelijkse Limelight Top 10 (40 als je pech had) en praatte dat in onverstaanbare '80-ies DJ stijl aan elkaar. ('dit is, dat was, en wist je dat').
Dan had je daar ook DJ Fred. DJ Fred was helemaal kaal. Dat zag je nooit, maar je wist het wel. De groene haarkleur tezamen met de grijze bakkebaarden gaven het enigszins weg. Fred had een neuzige stem en bracht op elke DJ-vergadering een plakboek mee met verzamelde handtekeningen en foto's van '80-ies superstars. Dan zag je Fred met Whitney Houston, Fred met Janet Jackson, Fred met de winnaar van de Soundmix show en ga zo maar door. Ik geloof niet dat Fred een pratende DJ was. Zijn stem was misschien te neuzig. Zelfs voor een tachtiger jaren DJ.

Er waren meer DJ's, maar ik zal je de beschrijvingen besparen. Feit is wel dat het een echte strijd was. Vooral wanneer Boudewijn het rooster bekendmaakte. Hij zelf stond natuurlijk het meest ingedeeld en iedereen vond altijd dat 'ie er bekaaid af kwam. Er ontstond daardoor groepsvorming. Zo had je de commerciele top 40 DJ's. Toen het exponent van de klassieke DJ, inclusief microfoon. Je had er de plaatjesdraaiers, zoals je die vandaag de dag ook nog ziet; Jongens die plaatjes draaien, waarbij zowel hij als jij niets voelen. De jongens en meisjes die het puur als een technisch en maatschappelijke interessante bezigheid zien.
Ik en een andere DJ, Jurgen genaamd, vormden een andere groep: Wij waren de Funk Boys. Jurgen was een paar jaar ouder dan ik en had een ruime ervaring met Funk. Vaak zat ik uren achter elkaar bij hem thuis platen te luisteren van Funkbands. We luisterden en draaiden James Brown, George Clinton, alle producties van Marcus Miller (De Jamaicaanse bassist/producer van oa Luther Vandross), Earth, Wind & Fire en eigenlijk alles waar maar een beetje basgitaar in te bespeuren viel.
Al snel hadden we onze eigen fan-base en het duurde niet lang voordat we Boudewijn van zijn troon stootte. Een ander privilege van de in populariteit afnemende DJ Boudewijn was het kopen van platen, en ook die functie hadden we ons al snel toegeeigend. Zo hadden we ineens de beschikking tot wel 150 gulden (!) per maand om de commerciele top-40 platenkast van Limelight op te schonen met lekkere zwarte funk. Koning Boudewijn was verslagen en mixte in plaats van platen nu de pindasaus voor de vele themafeestjes.

Lang voordat het woord 'air guitar' werd uitgevonden, was Ron Vogel (l.) heer en meester op dit onderdeel

Als Jurgen en ik klaar waren met draaien om een uur of twee, sprongen we snel in de auto om naar Ron Vogel en Andre Dadi te luisteren in de, inmiddels legendarische Rotterdamse funkclub, Full Moon. Dit was het heilige der heiligen van de clubs. Een tempel. Eerst moest je die lange trap op, en in de gang hoorde je die funkende bassen al flink boemen. Het was altijd leuk om te zien hoe nieuwelingen de andere deur gewezen werd. dat was die van Spartacus. Een homoclub.
Maar de linkerdeur was van Full Moon, en zodra ik die binnenging, spoedde ik me zoals het een pseudo DJ betaamt, meteen naar de DJ-booth. Nu was Andre Dadi technisch gesproken de betere DJ, maar ik hoopte toch altijd stiekem dat Ron 'multiple traincrash' Vogel de scepter zwaaide op de avond wanneer ik er was. Hij draaide altijd platen met Bass. Trouwens, lang voordat het woord 'air guitar' werd uitgevonden, was Ron heer en meester op dit onderdeel. De basgitaar weliswaar. Waarom DJ's dit doen ontgaat me een beetje. Zo had DJ Eric Denz Da Denz er een handje van om 'air-saxophone' te spelen tijdens zijn sets. Ik stelde me altijd stiekem Denz en Vogel voor, samen achter de draaitafels. Al toeterend en plukkend.

Andre Dadi & Eric Denz da Denz

Ron was dus mijn 'Larry Levan' en ik deed er alles aan om diezelfde platen te bemachtigen. Helaas kwam ik niet ver met 150 gulden per maand. Ook toen waren platen al duur en een krantenwijk had ik niet. Al met al schraapte ik de platen bij elkaar en het was in die tijd dat ik de naam Funkateer aannam. Ik nam in Limelight ook de zondagmiddag voor m'n rekening (toch weer 24 gulden er bij, twee maxi singles) en draaide naast funk, veel hiphop, waar vervolgens alle zwarte jongens uit de Rotterdamse wijk 'de beverwaard' op afkwamen. Al die tijd ging ik elk weekend naar Full Moon, waar ik mijn eerste vriendin leerde kennen en aldoor hoopte op een gig in deze funktempel. Toen wist ik nog niet dat DJ's nooit ziek worden en ik ervaar het tot op de dag van vandaag als een groot gemis dat ik in die tijd nooit in Full Moon had gestaan.

Ted Langenbach kickte nogal op m'n meissie

Het was in die tijd dat Ted Langenbach de eerste MTC party's organiseerde. Hij kickte nogal op m'n meissie en daarnaast waren we beiden jong, mooi en hip genoeg om uitgenodigd te worden op de MTC party's. Die feestjes vonden plaats op een steeds weer geheime locatie en aangezien we het hier over 1987 hebben, werd er geen house gedraaid, maar funk, hiphop, go-go en rare grooves. Kolfje naar mijn hand dus. En nadat mijn vriendin mij de stoute schoenen had aangetrokken, overhandigde ik hem op een van die feestjes een cassettebandje en kaartje met de mededeling dat ik de allerbeste DJ ooit was.
Het werkte, en vanaf dat moment ging het snel, maar na de opening van Nighttown had ik een nieuwe held die de naam Ronald Molendijk droeg. Toen ik voor het eerst de combinatie van hiphouse en acid hoorde in de Summer Of Love van 1988 was ik om. Vanaf dat moment draaide ik House, ging Full Moon ten onder, scheidden de wegen tussen mij en Jurgen en werd ik niet veel later zelf DJ in een nieuwe tempel.
De droom die ik had waarin DJ Ron Vogel mij vroeg om in Full Moon te komen draaien kwam nooit uit. In plaats daarvan werd het Ronald Molendijk die mij vroeg voor Nighttown. Het klinkt raar, en het is achteraf maar goed dat het niet gebeurd is, maar als ik toen de keuze had kunnen maken, had ik zeer waarschijnlijk voor Full Moon gekozen. Mijn natte DJ's jongensdroom.

Ronald was baanbrekend, grensverleggend en eigenlijk een van de eerste Nederlandse superstar DJ's

In 1993 was het afgelopen met Funkateer. Mijn eerste plaat 'Model8' kwam uit, en voor de gelegenheid doopte ik mijzelf Lemon8.
Wat weinig mensen weten, is dat ik bijna tegelijkertijd met de inmiddels klassieke Model8 (is trouwens te vinden op Richie Hawtin's nieuwe DVD), de plaat 'Lemon Funk' uitbracht op het eenmalig gelegenheidslabeltje Rise & Shine. Deze EP bestaat uit drie onvervalste funktracks en zijn door mij geproduceerd. Soms vraag ik me het wel eens af; Als die plaat er 12.000 van had verkocht, zoals Model8, en Model8 600 stuks, zoals Lemon Funk, dan had mijn DJ-carriere er toch heel anders uitgezien.
Hoe dan ook, Funketeer komt nog eenmaal tot leven op Funk Me aanstaande zaterdag op 3 december en ik voel me weer als een beginnende DJ die voor het eerst met een echte DJ zoals Andre Dadi mag draaien. Nooit te oud voor een jongensdroom zeg ik dan maar.

O ja, er wordt in de promotie gezegd dat ik 4000 funkplaten bezit, maar dat heb ik dus gelogen. Dat komt omdat iemand mij vroeg of ik platen van hem wilde lenen en aangezien een stomme vraag een stom antwoord verdient, antwoordde ik met 4000. Achteraf begrijp ik natuurlijk dat-ie bezorgd was en het goed bedoelde. Maar he, ik ben Funkateer! Geen Benny Rodrigues! (Heb je naam weer genoemd maat ;-)

verklarende woordenlijst:

4000 funkplaten:
Heb er wel wat natuurlijk, maar geen 4000. Dat zou betekenen dat je zo ongeveer de hele geschiedenis inclusief voetnoten van Funk zou hebben.
Andre Dadi:
Legendarische en immer actieve Rotterdamse DJ. Fijnproever, organisator, dj en schrijver.
Bloempot:
Tiesto
Tropical Party:
Een nog steeds gehanteerd thema voor clubs die echt niet meer weten hoe ze het publiek nu weer moeten vermaken. Gaat gepaard met cocktails, kunstpalmbomen en bloemetjesoverhemden.
hiphouse:
Een kruising tussen house en hiphop. Toentertijd een welkome afwisseling met de bleep- en acid house. Grootste hit: 'Yoyo get funky' van Fast Eddy. Maakte voor mijzelf de overgang van hiphop en funk naar house een vrij logische.
The Summer Of love:
Staat eigenlijk voor de hippiezomer van het jaar 1967, maar werd al snel overgenomen toen house onder de ook al gejatte kreten 'Love, Peace and Happiness' en 'tune in, turn on, drop out' in de zomer van 1988 doorbrak als nieuwe stroming.
Eric Denz da Denz:
Rotterdamse DJ die vooral bekend werd als DJ in de 'bioscoopzaal' tijdens de hoogtijdagen van Nighttown. Had van alle Funk dj's ongetwijfeld het grootste publiek en bracht op zijn Denz Da Denz label een van de beste series funky CD's uit. Overigens hebben Eric en ik onder de naam 'Mi Muchila' twee platen uitgebracht in de stijl funky triphop.

Full Moon:
Legendarische dance club. Een grote meltingpot van alles wat hip en funky was. Beleefde zijn hoogtepunt van 1986 tot 1991 met de dj's Andre dadi en Ron Vogel. Een van de beste pre-house clubs van Nederland. De nu gehouden Full Moon reunies zijn zeer succesvol.
Funk Me:
Funk party's die de oude tijd doen herleven in een nieuw jasje met DJ's Ron Wood, Andre Dadi en gasten. Trouwens, in Antwerpen had je tijdens de hoogtijdagen van Full Moon een club genaamd Funk You, alwaar de echte funkateers tussen beide clubs heen en weer pendelden.
Ronald Molendijk:
Zwaaide de scepter over Nighttown zoals Larry Levan het deed in de Paradise Garage. Was baanbrekend, grensverleggend en eigenlijk een van de eerste Nederlandse superstar DJ's. Vergis je niet; Ook Ronald's basis is funk en hiphop. Maar de echte fans weten dat natuurlijk en hebben het vaak kunnen horen op z'n eigen feestjes.
Ron Vogel:
Inmiddels legendarische resident van Full Moon. Heeft nooit echt de credits gehad die hij naar mijn zin verdiende, maar in die tijd deed een dj niet aan profileren en carriereplanning. Er zijn verschillende geluiden onder de funk diehards dat het Vogel zelf was die het einde van Full Moon inluidde, omdat hij op een gegeven moment te veel house ging draaien. Laten we het er maar op houden dat het gewoon de tijdsgeest was. Ik weet wel dat toen ik platen verkocht op de Binnenweg Ron veel house door de strot heb geduwd. Mmm, zou ik er dan ook schuldig aan zijn?
MTC:
Inmiddels vergane glorie en overgegaan in een van de meest succesvolle clubs van Nederland: Now & Wow. Ooit klein begonnen met Ted Langebach, ene Monica en DJ Marcel (MTC). Later werd gezegd dat het een afkorting was voor Music Takes Control. Het waren Ted Langenbach en zijn MTC party's die mij mijn big break gaven.

Harry draaide zaterdag 3 december samen met Andre Dadi en Ron Wood tijdens een aflevering van Funk Me in B.U.M.B.. Het was een groot succes. Harry weet wat funk is!

Harry met Ron Vogel tijdens Funk Me (3 dec. '05)

Harry Lemon
DJ Lemon8