De Berg, de zee en de DJ

De Berg, de Zee en de DJ

Het is half acht in de ochtend aan de voet van de berg Olympus bij het stadje Litochoro in Griekenland. De zon is al een uurtje op en kijkt me recht in de ogen aan. Ze weerspiegelt in de zee links van mij en de berghelling aan mijn rechterkant. Voor mij een menigte dansende mensen.

Het ziet er vertraagd uit. De muziek is inmiddels 138 bpm, maar klinkt als in een holle tunnel: ook vertraagd. Ik zie mijn handen hun werk doen; zij pakken een plaat vast. De linkerhand zet haar schuin en de rechterhand haalt het vinyl uit de hoes. Mijn benen lopen naar de draaitafel, mijn hand legt de plaat er op en ik mix 'm met de lopende plaat. Het is een perfecte mix. Lachende mensen, dansende mensen, zon, berg, zee...en ik sta ertussenin. Iemand reikt me een glas aan: 'fffrrooommm ddeee bbbaaaarrrr....' Ik hef het glas voor de zoveelste maal, wankel, wrijf in mijn ogen...'Nog 1 plaat', denk ik al een half uur en ik draai mijn laatste plaat.

Harry zonder Jack...

...Harry met Jack

Ik lig op bed in mijn hotel. Een meisje blaast in mijn gezicht. Het voelt fijn. Ik ben duidelijk dronken maar mijn hersenen werken naar behoren en trekken zich niks aan van de misselijkheid en de volle blaas. Tien minuten eerder was ik de taxi uitgeklommen, geholpen door een van de promotors en het meisje. Even leek het of ik moest braken, maar gelukkig hield ik het in. Ik haat braken en sta het niet toe. Nog steeds blaast ze in en rond mijn gezicht. Ik bedenk dat ik dat medicijnmannen heb zien doen bij mensen die door kwade geesten waren bezeten. Middels blazen in het gezicht van het slachtoffer werd exorcisme bedreven en verliet de kwade geest de arme vent, of vrouw. Mijn kwade geest kwam uit de fles en heette Jack Daniels.

Rise & shine!

Een paar uur later alweer, ben ik als enige van het hele gezelschap als eerste op en voordat we met z'n allen, verzameld in drie auto's, de Olympus oprijden, doen we eerst nog een bak koffie in de bar van de clubeigenaar. Als ik daar binnenstap word ik begroet door Tijs Verwest in de gedaante van een poster ergens rechts aan de wand. Poster Tijs kom ik regelmatig tegen en zeker in Griekenland. Die zal binnenkort wel z'n eigen berg krijgen.

Aaah? Nog 1!?

Het meisje (Ik weet haar naam, maar vanwege google-gevaar noem ik ze niet. Bovendien was ze laatst hier en Benny R. bleef maar vragen wie en wat en deed ooh en aah over die ogen. Die jongens van Deep Dish trouwens ook, vandaar), het meisje dus, vertelt mij dat iemand van het damesgezelschap haar het boze oog heeft gegeven. Ze heeft hoofdpijn. Ikzelf voel me uitstekend maar mijn Griekse gezelschap is er beduidend slechter aan toe. Het gesnif van een aantal neuzen rond mij doet me echter vermoeden dat ze zich straks wellicht beter zullen voelen. Zonnebrillen staren naar de grond en de eigenaar zegt dat we snel de berg op moeten. Ik maak nog snel een foto van m'n eigen affiche van de dag daarvoor en stap in de auto.

Sunset vanuit het hotel in Thessaloniki

De weg naar de Goden is lang en krom. Steil ook. Mijn oortrommels knijpen zich elke bocht als in een opstijgend vliegtuig samen. Die Goden waren mij overigens goedgezind de afgelopen nacht. Litochoro is maar een klein plaatsje daar tussen die zee en bergen, maar club Aqua Nova was afgeladen met clubbers uit het hele land. Waar wij Hollanders al moeilijk doen over die barre, oneindige asfaltweg tussen Rotterdam en Amsterdam van wel 80 kilometer, pakt de enthousiaste Party Griek gewoon een vliegtuig of gaat anderhalve dag rijden. Nu moet ik er ijdelheidhalve wel bij zeggen dat ik daar een fanatieke aanhang heb die me van eiland naar eiland en van stad naar stad volgt. Ik ben er best wel trots op dat ik in de zomerclub, net buiten Thessaloniki, het record aantal bezoekers heb binnengelokt. En wel honderd meer dan Deep Dish. Toch oranje boven denk ik dan maar weer.

Uitzicht vanuit hotel annex kuuroord in Litochoro. Rechts de Olympus

Op ongeveer een kwart van de top wordt er gestopt en lopen we de trap op van een restaurant. Het uitzicht is werkelijk prachtig en net als die keer naast de piramides in Egypte, of die keer naast het Pantheon en voor mijn part zelfs die keer op Rodeo Drive in Beverly Hills, bedenk ik me weer dat ik toch maar een bevoorrecht mens ben. Dit soort dingen maken me altijd een beetje melancholisch. Ken je het spreekwoord 'Napels zien, en dan sterven'? Zoiets dus. Ik probeer alles in mijn leven altijd heel bewust mee te maken. Soms zelfs tot aan het absurde toe. Wil je geloven dat ik de afgelopen nacht daar aan de voet van de berg voor het eerst dronken ben geworden? Zevenendertig jaar oud, waarvan 19 jaar DJ? Geef toe; er zijn aanwijzingen om aan te nemen dat ik een control freak ben.

Goden recht vooruit!

Afgelopen nacht was echter een goed moment om stomdronken te worden. Ik was er aan toe. De condities daarvoor hadden zich gestadig tot in de juiste conjunctuur gekunsteld. Inmiddels al bijna een jaar single, merkte ik dat langzaam maar zeker een aangenaam aanvoelende infantiliteit zich aan me begon op te dringen. Een soort tweede jeugd misschien? Een inhaalrace? Een midlifecrisis? Een bevrijding misschien? Carrie Bradshaw anyone?

De poster

Hoe dan ook, ik voelde me op m'n gemak tussen mijn Griekse vrinden. Daarnaast had iedereen zich verheugd op dit feest, inclusief ikzelf. Ik had de eer gekregen om de club te openen voor het zomerseizoen. Later in de zomer zouden o.a. Sasha, Digweed, Warren en Seaman hun opwachting maken, maar de eerste zon was voor mij en ik gaf me dan ook helemaal. Zo ben ik dan ook wel weer; stiekem denken: 'Ik zal die Grieken eens een oranje vlaggetje opspelden!'

Het restaurant op Olympus

Wat me werkelijk verbaasde - en anderen trouwens ook, is dat na bijna zes uur voluit gaan met een hoop 'yamas' (proost in Grieks) ik geen enkel zwak moment had. Zelfs niet aan het eind toen ik toch echt loaded was. Ik wist moeiteloos mijn platen te vinden en mijn mix was nog steeds foutloos. Eenmaal klaar was het echter met me gebeurd. Staan lukte niet meer en even later lag ik ineens op bed met een blazende meid.

Nog 4 dagen in thessaloniki. Wat een straf

Inmiddels is dat alweer twee weken geleden en na een half jaar draai ik dan eindelijk weer eens op Nederlandse bodem. Hoewel, bodem? Meer water eigenlijk. Ik sta dan op de Ocean Diva in Amsterdam, onder andere met Remy, met wie ik overigens de volgende dag naar Istanbul vlieg om daar op een festival te draaien. De week daarop is het weer de beurt aan Kiev in de Oekraine en 25 juni ga ik in Chalkidiki mijn bezoekersaantalrecord verdedigen tegen Ali en Sharam van Deep Dish. In juli ga ik overigens een echte Big Fat Greek Wedding meemaken. De promotor trouwt en daarnaast draai ik op de bachelor party van zijn aanstaande vrouw. Nu maar hopen dat Jack D. me een beetje met rust laat en die geest in de fles laat, want twintig blazende meiden?

Adio,
Harris Lemonidis
Harry Lemonidis Online