The Pope Is A DJ

Partyscene Redactie | 1 januari 2005
blogs

The Pope Is A DJ


De dag dat paus Johannes Paulus de tweede stierf, bevond ik mij 157 mijl van Vaticaanstad; ergens in de bergen van Italie. Op het moment van de bekendmaking van zijn overlijden, om 21:37 's avonds, genoot ik van een echte Italiaanse Pizza Pepperoni in Warner Brothers' supermall annex bioscoop in het plaatsje Pescara. Ik wist op dat moment nog niet dat ik zelf diezelfde avond zalig verklaard zou worden, en ik zal je vertellen waarom.

Eenmaal geland op het vliegveld 'Leonardo Da Vinci' te Rome, kreeg ik een sms-je van Francesco, de promotor. Daarvoor, in de trein op weg naar Schiphol, had ik 'm zelf nog een berichtje gestuurd, waarin ik vroeg of alles wel okay was, daar in Italie, aangezien de populaire kerkleider elk moment zijn maker zou gaan ontmoeten. We hebben het hier natuurlijk wel over Italie en ik had geen zin om een lange reis voor noppes te maken.

Hoe dan ook, Francesco was net 10 minuten voor mij geland - hij kwam uit Milaan - en wachtte mij op, samen met 2 jongens uit Pescara, de plaats waar ik die avond mijn opwachting zou maken. Hoewel het maar zo'n 200 en-nog-wat kilometer was, duurde het bijna drie uur voordat we onze bestemming zouden bereiken. De reden waarom lag aan het feit dat we door de bergen reden en dat doe je dan zigzaggend en duurt dus langer. Ik vond dat niet erg, want de natuur is overweldigend. Zeker in het noorden van Italie. Ik heb daardoor zeker om de halve minuut een foto genomen. Naast Nieuw Zeeland is dit naar mijn nederige opinie het mooiste landschap dat ik ooit mocht aanschouwen.



Waarheen? Daarheen!

Ik was sowieso blij met die Italiaanse boeking, aangezien ik er niet al te veel vertoef. Mijn eerste kennismaking met 'bella Italia', was twee jaar geleden tijdens een DJ-conventie in Riccione, vlak naast Rimini. Dat was aan de kust, meer in 't zuiden, en helemaal niet verkeerd. Progressive begon er net een beetje door te breken. Zo zou John Digweed samen met Trust The DJ en het Cosmack-management er voor het eerst een Bedrock-feestje houden, en wel in de vermaarde club Coccorico. Maar Italie was er nog niet klaar voor. In het geval van die avond zeer begrijpelijk, want proghelden Digweed, Fortier en voordraaier Thompson gaven weer een demonstratie hoe saai en depressief progressive kan klinken.

Nu was ik dus terug in Italie, en ik had geen slechter moment kunnen uitkiezen. Op weg naar Pescara probeerde ik sluiks de stemming te peilen, maar het leek alsof mijn gezelschap, allen begin twintig, ze geen zier kon schelen. Ik vond het toch wel eigenaardig. Het leek wel alsof de gebeurtenissen rondom de paus mij meer deden dan zij. En ik ben niet eens katholiek. Later die avond, knabbelend aan een ongekend lekkere pizza, kwam de officiele bekendmaking - het grootscherm televisiebeeld stond op MTV - dat 'Papa Giovanni Paulo Secundo' was overleden.



Poster in Pescara

Op dat moment viel er een oorverdovende stilte en links en rechts hoorde ik de pizzapunten neer flatsjen op de borden. Er ging een zucht door de zaal en ik realiseerde me dat ik getuige was van een historisch moment. Dat gold natuurlijk voor iedereen over de gehele katholieke en niet katholieke wereld, maar voor mij voelde het speciaal, juist omdat ik hier in Italie was, net buiten Rome.

Ik keek naar Francesco, die het er zichtbaar moeilijk mee had. Ook de twee meisjes die aan tafel waren geschoven - beiden nog geen twintig, welke later die avond in de club zouden dansen - waren verre van happy. Ik voelde me een beetje een buitenstaander en opgelaten. Tegelijkertijd ging de gedachte door mijn hoofd dat het zeker geen feest zou zijn die avond.

En ik had gelijk. Ik zou om 2 uur beginnen met mijn set en er waren hooguit 40 bezoekers in de club. Het gerucht ging dat alle discotheken dicht zouden gaan, en dat weerhield de meeste Italianen van komen. Deze club, 'Underground City' genaamd, mocht dankzij een speciale vergunning wel open blijven. Dat mocht echter niet baten. Er zou niemand meer komen en ik was gedoemd om naar de neef van Gigi d'Agostini, de slechtste DJ ter wereld te luisteren.



De officiele bekendmaking v/h overlijden v/d paus op TV

Deze neef van d'Agostini, wiens oom een flinke Europese hit had een paar jaar geleden, had dus de taak om de boel op te warmen voordat ik zou beginnen. Nu werd er stilzwijgend van uitgegaan dat ik niet zou draaien, maar na miljoenen excuses voor de lege club en het aanhoren van, in mijn beleving, de meest verschrikkelijke DJ-set ooit, vertelde ik Giovanni resoluut dat ik niet voor niets was gekomen en dat ik nu wilde draaien. Butta you are too a famous. Is no gooda!', was het aandoenlijke antwoord. Maar 15 minuten later startte ik mijn eerste plaat.

Vlak daarvoor had ik gezegd dat het me werkelijk niets uitmaakte. Ik was er toch? Hadden die enkelen die op kwamen dagen niet gewoon een ticket betaald om mij te horen spelen? Moest ik nog langer de meest verschrikkelijke DJ aller tijden aanhoren? Dat laatste zei ik natuurlijk niet, maar het was een goede reden. Los daarvan wilde ik mijn contract nakomen. Ik wilde natuurlijk wel gewoon betaald worden. Zou ik het niet doen, dan konden ze immers altijd zeggen dat ik niet aan mijn verplichtingen voldeed - 'hij had niet gedraaid', en kon ik fluiten naar mijn geld. Je ziet het natuurlijk al aankomen; geen bezoekers, geen geld, Dj niet gedraaid. Paus dood. Overmacht. Pech.



Trieste boel

Tegen Francesco en zijn vrienden zei ik: 'Als er ook maar 1 iemand gelukkig op die dansvloer staat, is mijn avond geslaagd'. Feit was dat iedere aanwezige gedurende 2 uur helemaal uit z'n bol ging. Voor mij is dat inderdaad een geslaagde avond. 40 of 4000. Dat maakt me eigenlijk niets uit. Sterker nog, het was 1 van mijn betere sets van de afgelopen maanden.

Na mijn set waren de omhelzingen niet van de lucht en iedereen was het er over eens dat het een magische avond was geweest. Vooral mijn opmerking '...Al staat er maar 1 op de dansvloer...', had zich door de club verspreid en diepe indruk genaakt. Er werd over gesproken met een haast religieus ontzag en even had ik een moment van bewustwording en eenwording van wat er die dag allemaal gebeurd was. Was religie, en zeker het Christendom, immers niet ook niet op zo'n vergelijkbare manier ontstaan?

Ik zag duidelijk parallellen en in een helder moment viel alles op z'n plaats. Ik zei immers: '...1 persoon op de dansvloer is genoeg...', Heel nobel eigenlijk. Maar ik dacht tegelijkertijd: '...Ik wil wel m'n geld...'. En dit is, naar mijn idee tenminste, de samenvatting van religie: Een instituut gebaseerd op macht en controle, in principe uitgaande van 'goedertierenheid' en naastenliefde maar tegelijkertijd een sluw instrument om er zelf beter van te worden.



Bella Italia

De nacht van de derde april was ik even DJ Giovanni Paolo Secundo en na de hele avond grapjes te hebben gemaakt als; 'God is not a DJ but a promotor' en 'The pope ruined my set', wist ik wel beter: 'God could be a DJ, and tonight it was me'.

Amen.

Harry Lemon
DJ Lemon8

Meld je aan voor de
en ontvang het laatste partynieuws