Inside Ibiza part 2; Stoelendans

Inside Ibiza part 2; Stoelendans

Door al het gedoe de laatste tijd, ben ik een beetje van slag geraakt. Dit tot grote ergernis van mijn platenmaatschappij, de redactie van Love2Party en natuurlijk mijzelf. Met 'gedoe' doel ik vooral op de Amerikaanse presidentsverkiezingen die mij hevig teleurstelde (de uitslag), de moord op Theo van Gogh en de daarbij behorende onlusten en mijn persoonlijke perikelen waarover je zo'n twee columns geleden heb kunnen lezen. Met al dat wereldleed valt het niet mee om weer vrolijk de draad op te pakken en jullie te vertellen over een of andere stoelendans rond Ibiza-danseressen, alweer enige tijd geleden. Maar toch doe ik het. Al ben ik bang voor een anticlimax, omdat er eigenlijk helemaal niets gebeurde. Maar wat gebeurde er dan zoal niet?

Even terug. Deze zomer hadden we (ik en mijn collega-dj's, de platenmaatschappij Armada en boekingsbureau DLP) een residency in Amnesia, Ibiza. We hadden een ruime villa compleet met zwembad, Mickey Mouse-waterbedden en een tuinman. Ook hadden we stapels vieze borden en glazen, altijd vuile was en meestal te weinig slaapruimte, aangezien het gedurende 6 weken een constante aanloop was. De villa en de vliegtickets werden betaald door de aardige mensen van Amnesia en daar werd dankbaar gebruik van gemaakt. Niet dat die 12.000 euro's per week verspild waren; In ruil daarvoor kregen ze geweldige dj's en veel eh...plezier ook.

Die woensdagochtend zat ik er behoorlijk doorheen. Ik had zelf niet gedraaid die nacht, maar vaak is dat vermoeiender dan wanneer je gewoon aan het werk ben. Die week was ik daar omdat ik mijn verjaardag vierde met mijn boekingsagent die op dezelfde dag jarig was. Of was het misschien de dag dat de scheiding er officieel doorheen was gekomen? Ik weet het niet precies meer, maar op een of andere manier was het een memorabele dag en voor mij een reden om naar Ibiza af te reizen zonder platentas.

Tijs over die goeie ouwe tijd...
Op het vliegveld in Barcelona, alwaar ik moest overstappen, kwam ik trouwens Tijs nog tegen om hem vervolgens een week later op het vliegveld van Madrid nog een keer tegen het lijf te lopen. Dat was uitzonderlijk, daar ik hem jaren niet meer gezien of gesproken had. Zoals je misschien weet heb ik een aantal jaren met hem in de platenwinkel van Basic Beat gestaan en hadden we een leuk vriendengroepje. Het was alsof de tijd stil was komen te staan en we praatten honderduit over die 'goeie ouwe tijd', die wel oud was maar niet zo goed. Iedereen die ooit met Basic Beat te maken heeft gehad, is daar namelijk met ruzie weggegaan, inclusief mijzelf. Niet dat we daar gefrustreerd over waren. Integendeel. Ga maar na. Stel: Jij bent de eigenaar van een platenshop annex label en je lijstje van artiesten en medewerkers bestaat onder anderen uit Tiesto, Nick K., Lemon8, Benny Rodriques, Rank 1, Ferry Corsten en Miss Monica. Nee, als we het over die 'goeie ouwe tijd' hebben, bestaat zo'n conversatie vooral uit leedvermaak en schudden we met onze koppies. De rest van de muziekbizz trouwens ook. Bekijk het lijstje namen nog eens goed. Is dat gek?

Ibiza sucks big time!

Ik dwaal af. De villa. 9 uur 's ochtends. Ik doe het hek open en zie over het zwembadmuurtje een geperoxideerd blond hoofd, wat dj's en een brunette zitten. Inmiddels schijnt de zon en is 'ie al vrij warm. Ik vroeg me al af waarom ik een taxi moest nemen, maar het werd me al vrij snel duidelijk dat de danseressen van Amnesia de voorkeur kregen boven mij. 'Mijn God', dacht ik nog, 'ik ben moe...'. Dat sloeg natuurlijk nergens op en ik liep dan ook gelijk naar de tafel waar iedereen zat. Het was me het gezelschap wel. Ik ging op zo'n plastic stoeltje zitten en liet mijn ogen rond de tafel glijden. Ik dacht onmiddellijk aan het woord 'rariteitenkabinet'. De een was nog lelijker dan de ander. God, wat waren we lelijk zo bij elkaar. De ochtendzon nam geen blad voor de mond en spoog op ons. Dat gold niet voor de meisjes. Maar het gebrek aan textiel en de stiletto's kon mij natuurlijk gemakkelijk een vertroebeld beeld geven. De meiden zaten er verveeld bij wat mij, gezien het gezelschap, niet verbaasde. Terwijl ik zo rond keek, kruisten de geile blikken van de aanwezige dj's, producers, publishers en wat nog meer elkaar met van die opgetrokken mondhoeken. Je kent dat wel. Zo van; 'Tsjonge zeg, gully gully. Welke krijg ik?'
Nu kan zo'n situatie twee kanten opgaan. Of het wordt een grote orgie waarbij drie arme meisjes door de villa heen verdeeld worden onder negen man. Of er gebeurt helemaal niets, noppes, niks! Nog een andere scenario is dat ze allemaal verkracht en vermoord worden en wij allemaal in de gevangenis belanden, maar dat is meer mijn zieke geest en telt daarom ook niet mee. Die film 'Stag' wel eens gezien? Foei Harry!

Tsjonge zeg, gully gully. Welke krijg ik?
Ik besloot me een beetje afzijdig te houden en de boel gewoon eens te bekijken. Van een afstand zogezegd. Als een soort van psychologisch experiment. Los daarvan had ik een platte pet, was daardoor onzeker en besloot mijn nieuw verworven vrijheid maar een ander keertje te vieren. Er ging iets gebeuren. Maar wat? Het was fascinerend om te zien. Links van mij zat Remy - aardig teut en quasi geinteresseerd stelde hij wat vragen aan de brunette die zich opwierp als leider van de meidengroep. Ze was nog maar achttien jaar - zo werd me opnieuw en opnieuw verteld - en had een Belgische tongval. Rechts van mij deed Armin zijn superstar-dj-routine, gedroeg zich werkelijk onmogelijk en vuurde vragen af op de geperoxideerde blondine die zeer zeker niet onder de indruk was. Ze kwam uit Kiev, maar woonde in Nederland en op Armins vraag 'Are your tits real?', zei ze dat ze absoluut niet op hem kon dansen en hij nog erger draaide dan Tiesto. Armin nam nog een slok en droop af. Dit was voor up & coming super-dj Markus Schultz de kans. Hij benaderde haar met de gevoelige aanpak in combinatie met de 'Lompe Amerikaan Methode'. Markus had hiermee meer succes, maar toen 'ie aan de blondine vroeg of ze stiekem donker was, zei hij iets wat geen enkele geperoxideerde dame wilt horen, en ze sloeg beledigd een deken om zich heen.

Volgens Remy was die WC-rol een duidelijke hint...

Ondertussen waagde de rest van het mannelijke gezelschap verwoede pogingen zich interessant te doen voorkomen. Dit maal begon de accountant van de platenmaatschappij een stompzinnig en onnavolgbaar verhaal in werkelijk verschrikkelijk Engels, waarin hij trachtte te vertellen dat hij bijna in een levensbedreigende situatie verzeild was geraakt en bijna in aanraking met de dood was geweest. Markus keek mij grinnikend aan en we staken flink de draak met 'm. Weer een concurrent minder scheen hij naar mij te signaleren.

Ik werk voor de televisie. Ga je mee?
Ook was er een derde blonde schone en die zat met wat andere kerels in de Villa. Ik heb haar nooit gezien, maar het schijnt de mooiste geweest te zijn. Deze werd angstvallig apart gehouden door de aanstichter van dit alles: Wim Endemol. Tenminste, zo noemde iedereen hem omdat hij voor het gelijknamige bedrijf werkt. Ik heb 'm leren kennen op Ibiza en het is een aimabele vent. Zijn oneliner is: 'Hey, ik werk voor de televisie. Ga je mee?' Dat werkt dus altijd en was waarschijnlijk ook de reden waarom deze danseressen hier waren.

De gesprekken werden inmiddels van steeds lager allooi en iedereen scheen te wachten op iets wat nooit zou gaan gebeuren. Ik herinner me een moment waarop niemand nog iets zei en alleen nog maar naar de lange, gladde benen van Peroxide zaten te staren. Echt een zielig gezelschap. Ik vroeg me af wat meisjes van nog geen twintig hier nu eigenlijk deden. Aan hun gezichten te zien waren ze nogal teleurgesteld. Remy fluisterde in m'n oor dat ze voor drugs kwamen. Het leek een logische verklaring; Ga mee met een aantal dj's en andere bigshots uit de entertainmentindustrie en laat je verwennen in een prive-villa. Onze groep echter was braver dan braaf, niemand gebruikte drugs en de meeste van ons hadden vaste relaties. Volgens mij was ik de enige die - hoewel vers - single was.

Superstar dj buttheads
Ik ging als eerste naar bed. Het was inmiddels halfelf geworden. Later bleek dat de meiden hadden ge-skinnydipped in het zwembad en toen we laat in de middag allemaal weer wakker waren en buiten zaten, kregen we het bewijs te zien middels foto's die Wim Endemol had gemaakt. Hij had ze braaf afgezet in hun appartementen zei hij desgevraagd en we keken elkaar meewarig aan. 'Wat zijn wij een stel sukkels', zei Remy. 'Echte losers', zei de accountant. 'A bunch of superstar dj buttheads', zei Markus. En we moesten er flink om lachen.

Vol verwachting klopt ons hart...

Een week later was ik er weer. Dit keer om te draaien. Na mijn set nam ik plaats op het VIP-deck en Peroxide danste sexy en uitdagend voor me. Ze had me nog niet gezien, maar toen ze zich omdraaide, herkende ze me meteen en kreeg ik een flinke hug. Even later zat ze naast me en vertelde me over die ochtend, een week geleden. 'Jij was de enige normale', vertelde ze me in gebrekkig Nederlands. Ik vertelde haar dat ik me erg geamuseerd had met die hele situatie en toen ze vroeg wanneer ik weer weg moest, vertelde ik haar in een stoere opwelling dat ik als laatste van het gezelschap vertrok en dat ik de volgende dag helemaal alleen in de villa zat. 'Ik moet dansen', zei ze. 'Hier heb je mijn telefoonnummer alvast. Wacht op me, dan stel ik je gelijk aan mijn vriendinnen voor. Tot zo!' Ze was 'gekleed' in zwart leer met stiletto's en een boa.

Een kwartiertje later was ik weg. Zonder Peroxide. Te veel gedoe, dacht ik laf. De volgende dag zat ik alleen in de villa en weer een dag later stond ik op het vliegveld. Ik zag een bekend figuur in een winkel waar ik aan het snuffelen was en tikte achter op z'n schouder. Het was Tijs en hij kocht wat onderbroeken. 'Een bak koffie?', vroeg ik. 'Lekker', zei 'ie en samen met dj Montana hadden we het erover dat Ibiza er bijna opzat en dat het wel weer genoeg was. Het was hard werken geweest.

Harry

Harry Lemon