Stuck In A Loop

Stuck In A Loop

De laatste drie maanden waren vreemde maanden. Niet sinds de puberteit werd ik zo heen en weer geslingerd tussen euforie en depressiviteit als in de afgelopen tijd. Gelukkig is het nu voorbij, maar plezierig was het niet. Ik begon toch wel aan mezelf te twijfelen. Aan mijn verstand dus.

Een en ander is rationeel goed te verklaren, en ik verklaarde mij dan ook suf tegenover mezelf, om vervolgens die deken weer ver over mijn hoofd te trekken. Ken je dat? Nu is depressiviteit in mijn familie geen onbekend gegeven, hoewel nooit onderzocht of bewezen. Als een hele familie namelijk die deken over zich heen trekt, valt er niet veel mee te beginnen. Iedereen ontkent het dan ook. Behalve ik. Ik ben daarom ook de vrolijkste van het hele stel. Ik ben de cliniclown van de familie. Maar erkenning levert geen oplossing en eind oktober was het dan zover: Depri!

Feest in Club Venue te Athene, waar Harry voor een uitzinnige menigte een drie uur durende set draait

Nu klinkt het erger dan het daadwerkelijk is en ik ben dan ook blij dat ik die niet-verzonden columns niet heb verzonden. Achteraf valt het zoals gewoonlijk weer reuze mee. Het klinkt erger, omdat er ook zoveel leuke dingen gebeurden die - hoewel tijdelijk - de situatie op een of andere manier toch weer een beetje glad trokken. Dit is naar mijn idee inherent aan 'de artiest'. Wat is namelijk het geval? Je wordt voortdurend heen en weer geslingerd tussen een overdaad aan aandacht en een overdaad van eenzaamheid. En dat is een constante situatie voor elke artiest. In de basis is dat de reden waarom Michael 'wacko' is geworden en waarom Vincent van Gogh z'n oor afsneed. Maar het is tegelijkertijd ook de reden waarom er zoveel mooie muziek is en mooie schilderijen zijn.

Dit is Monica (links) met haar vriendin. Ze studeert Sociologie aan de universiteit van Athene en klust wat bij als model. Vanavond is speciaal voor Harry gekomen. "Zoals hij draait, draait echt niemand", zegt ze vol overgave.

De ene emotie versterkt de andere. Dan zie je meestal een 'piek periode' bij zo'n artiest waarbij de spanning van al die emoties op een hoogtepunt samenkomen om vervolgens alleen nog maar af te sterven. Dat afsterven is vaak zelfs een self fulfilling prophecy omdat het een natuurlijk verwachtingspatroon schept. Kan ik dit nog wel? Komt het nog in de buurt van wat ik toen deed? En meer van dat soort onnodige vragen. Bij kindsterren is het erger omdat het vermogen tot zelfrelativering volkomen afwezig is. Michael Jackson of zus Janet zijn in wezen dus gekker dan Prince of George Michael die al wat ouder waren toen ze doorbraken, om maar even een voorbeeld te noemen. Daarnaast moet ik er wel bij zeggen dat Prince en George Michael - in tegenstelling tot MJ, Britney en andere geflipte kindsterretjes - zelf hun teksten en muziek schreven, wat helpt bij het bevorderen van zelfreflectie. Maar dat is een geheel ander onderwerp...

Nu wil ik mezelf niet vergelijken met de voornoemde grootheden, maar je kunt het dilemma in 't klein vertalen naar mijn situatie. Ik zal proberen een beeld te schetsen. Doordeweeks zit ik doorgaans in de studio. Die is bij mij op zolder en dus zit ik thuis. Dat is gewoon hard werken. Ik heb altijd wel een deadline en in wezen maak ik iets van niets. Het is erg geconcentreerd werk. Soms zo geconcentreerd dat er niets gebeurt. 'Stuck in a loop', placht ik dat te noemen. Het betekent dat ik een basisvorm van een nieuwe track heb gemaakt en daar de hele dag apathisch naar zit te luisteren. Dan heb ik het dus over 16 of 32 tellen bestaande uit een kickdrum, snare, hihat en bassline, die zichzelf repeteert over 1 of 2 maten. Ik raak dan als het ware in trance. Dat is altijd een erg vervelende situatie. Als je muziek maakt, werkt namelijk maar 1 hersenhelft; de leuke hersenhelft. De helft die wiskunde en algebra kent, doet niet mee. Iedereen kent het gezegde 'Time flies when you're having fun'. Dat heeft dus hiermee te maken. Ik dwaal af...

Voordat het vliegtuig vanaf het Griekse luchthaven vertrekt, snel nog even een interview in de auto...

Studiowerk is over het algemeen vrij eenzaam, al scheelt het dat de tijd voorbij vliegt. Maar wanneer ik geen muziek maak, stap ik in een vliegtuig en draai ik voor volle zalen. Met daarvoor en/of daarna nog wat interviews voor diverse media, waarbij de situatie volkomen tegengesteld is. Vooral de laatste maanden is het een gekkenhuis waarbij ik me vaak in de arm moet knijpen om me vervolgens te moeten realiseren dat het wel degelijk gebeurt. Laatst in Kiev, Oekraine gebeurden de raarste dingen die je eerder met MJ, Tiesto of Hollywood-sterren associeert. Zelfs de organisatie moest erkennen dat ze dit nog nooit eerder hadden meegemaakt; schreeuwende jongens en meisjes, bestormingen van het podium en tal van handtekeningenjagers. Zelfs voor het appartement de volgende morgen stonden mensen in de kou te wachten tot hun (gekopieerde) Inner Sanctuary CD's van een handtekening waren voorzien. Later hoorde ik dat zeker duizend mensen voor de deur stonden die er niet meer in konden. Er was slechts plaats voor 800 man.

Waar ik echt het schaamrood van kreeg, was toen een meisje mij gebaarde dat ik met een tissue het zweet van mijn voorhoofd moest deppen, om het vervolgens gillend uit m'n handen te grissen. Ze liet het natte ding aan al haar vrienden zien. Beschamend nietwaar? In de hoofdstad van Roemenie - Boekarest - was het zelfs nog erger. Het was een prachtige club en tot de nok toe gevuld met 3000 man. Ook daar werd het podium bestormd en stond ik te draaien met zeker 100 uitzinnige fans om me heen. De organisatie probeerde de mensen nog te weren, maar het mocht allemaal niet baten. Ik zag dat een meisje bewusteloos werd afgevoerd. Ik weet niet of andere DJ's dit ook meemaken of dat het zelfs gemeengoed is, maar ik voel me er toch zeer ongemakkelijk bij. Ik vind wel dat ik steeds beter ben gaan draaien, maar zo goed? Een andere verklaring is dat ze daar gemiddeld maar 80 tot 100 euro in de maand verdienen, en zodoende alles aangrijpen om compleet gek te worden.

Lemon8 op Schiphol. Waar het normale leven weer begint.

Zo ging het dus vooral de laatste 2/3 maanden en je vraagt jezelf af hoe het in godsnaam mogelijk is om in een depressie te raken als het zo goed gaat? Daarom dus. Ondanks dat de reacties overdreven en embarassing zijn, krijg je heel veel liefde en warmte van mensen die je niet kent. Zo krijg ik altijd cadeautjes - vaak sieraden als (zelfgemaakte) ringen - en is de emotie altijd oprecht. Dat laat niemand onberoerd. Je zou haast gaan geloven in een hogere macht. (Het zal ongetwijfeld een reden zijn voor al die artiesten om zich uit schuldgevoel bij een religie aan te sluiten). Maar na het weekend is het gewoon weer hond uitlaten, eten koken en werk, werk, werk. Soms valt dit zwaar, omdat het contrast zo groot is. Het wordt gewoon weer een verhaaltje. Feit is, dat het een overschot aan emotie is, wellicht te weinig tijd om het te verwerken in combinatie met de o zo belangrijke onzinnigheden van het normale leven. Zou dat het zijn? Ligt het gewoon aan mijn patroon? Zit ik 'stuck in a loop'?

grtz,
Harry
Lemon8

ps: Ik heb erg veel zin in vrijdag. Hoewel ik veel ouwe platen niet meer kan aanhoren, zal ik er toch zeker een aantal gaan draaien. Ben benieuwd. Eindelijk weer 'ns lekker thuis. In allerlei opzichten!