Fuck The Future!

Fuck The Future!

Heel af en toe denk ik wel eens bij mezelf: Ik stop er mee. Gewoon zonder enige aanleiding. Ik weet dat het raar klinkt, maar veel collega DJ's denken dat ook wel eens. Toch is het niet zo vreemd. Ik denk namelijk dat iedereen dat wel eens heeft, ongeacht zijn of haar beroep. En dat heeft niets te maken met succesvol zijn.

De reden waarom DJ's - en ook producers - dit hebben, is denk ik vanwege het volgende: De altijd maar terugkerende onzekerheid. Nu is niets zeker in het leven en komt aan alles een eind. Niets nieuws dus. Bij artiesten ligt het net even iets anders. Een andere beroepsgroep voor wie dit verhaal ook opgaat, is denk ik de sporter, en dan voornamelijk de voetballer. Je weet namelijk dat je maar een bepaalde tijdsduur hebt om je dromen te verwezenlijken. Om je talent om te laten smelten in een goeie ouwe dag. Zoiets als een pensioen kennen we namelijk niet. Daardoor moet elke beslissing op een gouden schaaltje gelegd worden, en laat 't probleem 'm daar nou net in zitten. Een foute beslissing kan dus fataal zijn.

De meeste DJ's/artiesten praten er niet graag over. Liever hebben ze het over hun meest recente successen. En als die er niet zijn, dan gaat het wel over de aanstaande successen, die net om de hoek liggen. Daarnaast moet ook de schijn opgehouden worden tegenover de buitenwereld, dat het allemaal zo geweldig gaat. Tegenwoordig is de DJ namelijk een superster. En daar hoort natuurlijk ook de nodige uitstraling en levensstijl bij. Lege agenda? Nooit van gehoord!
Ik kan natuurlijk niet voor anderen spreken, maar veel DJ's/artiesten delen dezelfde vraagstukken en problemen. Ik zelf stel me verschillende vragen. Ik doe dat al 18 jaar. 'Ben ik wel goed genoeg?', 'Heb ik wel de juiste beslissing genomen?'. 'Wat zal men wel niet denken?' en meer van dat soort dingen. De belangrijkste is echter: 'Hoe lang zal dit alles duren?' gevolgd door de vraag: 'Wat moet ik doen als dit alles voorbij is?'.

Opa Harry over die goeie ouwe tijd

Voor de meeste onder ons is geen weg meer terug. 'Beyond the point of no return' zeggen de Engelsen zo mooi. Sta er maar eens bij stil: Michel de Hey op z'n vijftigste? Wat zou 'ie doen? Marcello weer Marcel Bakker? Ronald Molendijk? Kan je een ieder zich voorstellen als 'normale' burger? En wat zal hun beroep zijn? Voor de hand liggend zou zijn A&R manager of eigenaar van een platenlabel of club, maar dat valt met geen mogelijkheid in te schatten. Een ex-voetballer begon vroeger een sigarenzaak. Tegenwoordig wordt 'ie trainer. Maar dat is ook maar een enkeling. En hoe zou de directe omgeving van de DJ hier op reageren? 'Pappa was vroeger beroemd. Kijk maar naar de foto's. Kijk, hier is een leuke flyer'. Het zal voor mamma ook wennen zijn.

Zelf ben ik er wel eens een jaartje tussenuit geweest. Het eerste wat me opviel, is dat ik de aandacht en het applaus zo miste. Ik vond dat raar omdat ik niet voor die reden DJ ben geworden. Ik merkte ook dat ik niet normaal naar muziek kon luisteren zonder een rotgevoel te krijgen. De BG kon en wilde ik niet meer openslaan. Ik was gefrustreerd!
Dit alles bij elkaar maakte dat ik de draad toch maar weer oppakte. Mijn zogenaamde frustratie besloot ik in mijn voordeel te gebruiken en ziedaar; Inner Sanctuary Sessions, internationaal aanzien, verre wereldreizen, een eigen label, column, Cd'tje. Maar toch af en toe zo'n moment dat je denkt; 'Wat moet ik nou? Straks. Als het allemaal voorbij is?

Hieronder een bericht in het guestbook van een willekeurig, ooit beroemde DJ in het jaar 2021:

van: Mariet
te: Nunspeet

Hallo,
Ik wilde alleen maar even zeggen dat ik helemaal uit m'n dak ging toen ik zag dat mijn favoriete DJ aller tijden nog steeds van de partij is. Ik was laatst bij de houserevival in de Ahoy en toen zwaaide ik nog even. Eerst herkende ik je niet, maar gelukkig stond er een 'toen en nu' - foto op de flyer. Ook al lachten mijn kinderen zich een ongeluk, ik heb toch gewoon mijn bh'tje aan gedaan, samen met die paarse wollen broek en me van niemand wat aangetrokken. Ook wilde ik zeggen dat het me helemaal niet uit maakt dat die mooie haardos is verdwenen en dat bijna alle platen oversloegen. Ik vond het erg leuk en ik verheug me alweer op het volgende feest in zaal Amecitia te Sliedrecht!

P.S: Is die CD van twintig jaar geleden nog ergens te koop? Ik kom nu al jaren op de ID&T snuffelbeurs en ben 'm nog steeds niet tegengekomen :-(

Groetjes van een onwijs hippe (bijna) oma

Nu ga ik verder met de voorbereiding van het aanstaande weekend. Het is inmiddels half vijf in de nacht en straks vertrekt mijn vliegtuig naar Munchen. Van daar uit vlieg ik naar San Francisco en Los Angeles om wat gigs voor Spundae te doen. Ik reis business class, dus krijg ik in ieder geval de kans om mijn slaap in te halen. Ach, fuck de future! En als alles voorbij is? In een luie stoel terugdenken aan wat geweest is. Mijn eigen 'mooie gedachten' pensioen.

Harry
Lemon8