De Schoenpoetser en de Superstar DJ

Partyscene Redactie | 1 januari 2005
blogs

De Schoenpoetser en de Superstar DJ


Als je terugkijkt op je leven, inclusief de zogenaamde carriere, realiseer je jezelf pas dat de tijd niet stil blijft staan. Normaal gesproken doe je dat dan ook niet, tenzij je zonodig stukjes wilt schrijven en bepaalde gebeurtenissen als vanzelf weer terugkruipen in je geest en je tekstverwerker. Wat ik zelf het leukst vind aan (auto-)biografien (ben daar gek op), zijn de periodes van opkomst - de weg naar roem en erkenning - en het niet te vermijden verval. Het gedeelte 'Roem en Erkenning' gaat me aardig af. Het hoofdstuk 'Verval' moet nog blijken. Ik heb hier in ieder geval nog een leuke anekdote uit het hoofdstuk 'De Weg Naar...'. Het kan trouwens ook linea recta uit het hoofdstuk 'Life's Most Embarrasing Experiences' komen:

Ik had Joost van Bellen tot aan het Bach-project nog niet eerder ontmoet. Ik vind het nog steeds raar dat ik sommige collega-DJ's niet ken. Uiteindelijk ben ik van dezelfde generatie als Joost, Dimitri en Marcello. Dimitri sprak ik eenmaal en het enige wat ik dacht toen ik zijn hand schudde was dat hij op Woody Harrelson leek uit de film 'King Pin'. De eerste ontmoeting met Marcello was in Nighttown toen we draaiden op een MTC party. Hij als superstar Marcello in de grote zaal en ik als Funkateer, zoals toen mijn dj-naam luidde, in de bioscoopzaal.



Joost van Bellen en Dimitri

Zes weken later kwam ik hem nogmaals tegen en als je dacht dat de verhoudingen tijdens MTC al verre van gelijkwaardig waren, was het deze keer ronduit beschamend. Het was denk ik 1991. Ik draaide nog niet fulltime en verdiende wat bij middels een castingbureau. Ik was figurant. Zo zat ik de ene dag in de Vlaamse Pot een ouwe, kouwe biefstuk te eten en draafde ik de andere dag als opvulling voor feestjes. Het was in de tijd dat ik nog overwoog om acteur te worden en greep elke kans aan. Je wist het immers maar nooit. Bovendien was ik al veel te oud voor Jeugdtheater Hofplein. En toneelschool kon altijd nog.

Aangezien het wel 150 Hollandsche guldens opleverde schikte ik mij in mijn rol van 'smerige schoenpoetser' op de 'duizend-en-een-nacht' party, georganiseerd door Mexx voor Mexx. Jawel. Je reinste bedrijfsfeest. Kosten noch moeite werd gespaard en daar stond zowaar het hele Arabische Efteling decor in een glazen miljoenenpand. Mijn 'rol' was dus levend decor te zijn en mensen mijn diensten aan te bieden als schoenenpoetser. Alsof dit niet erg genoeg was, kreeg ik ook nog eens een tulband op mijn hoofd, zwarte strepen over mijn gezicht en zo'n goudglimmend schoenpoetsgeval voor mijn borst. De sandalen weigerde ik echter pertinent. Tot op de dag van vandaag haat ik ze. Zelfs meer nog dan instappers. En daar liep ik dan; gebroken acteursdroom onder de arm en een glimmend schoenpoetsgeval op m'n borst. Sandalenvrij.

Eenmaal in de zaal keek ik naar links en zag de twee grote gespierde negers met wie ik was meegereden suffig naar elkaar kijken. Ze waren identiek gekleed in gouden hesjes met opdruk, een te krappe pofbroek, enorme gouden tulbanden en zwaaiden getergd met palmbladen. Ze droegen instappers met krulpunten. Joekels van krulpunten. Ik constateerde dat ik gelukkig niet de enige was die voor gek liep en moest grinnikend denken aan al die uren sportschool en de stoere verhalen die ik in de auto opgediend kreeg. Terug naar huis hebben we er overigens flink om moeten lachen.



'Hey Marcello. Ken je me nog?'

Terwijl ik in donkere hoekjes en backstage (de vergaderzaal dus) druk bezig was mijn snor te drukken, hoorde ik dat de muziek wel OK was. Ik besloot even te kijken wie er draaide en waagde me weer in de zaal. Daar was de DJ. Ik kon het niet goed zien, want het was heel hoog op de balustrade en er was weinig licht. Ik meende echter iets te herkennen aan dit figuur. Jawel, het was het hoedje van...Marcello! Hij droeg in die tijd vaak een rode 'Fez'. Ook die zes maanden daarvoor op MTC in Nighttown.

Ik wilde het liefst meteen de benen nemen, toen ik ineens een hand op mijn schouder voelde. Het was de behaarde hand van een pafferig figuur die ongetwijfeld iets betekende voor het bedrijf. 'Kerel, zou je mijn schoenen willen poetsen?'. Toen de schoenen 5 minuten later nog meer glommen dan ze al deden, kreeg ik als trap na ook nog eens twee gulden fooi. 'Net echt he?', zei een vrouw in de dertig. Waarschijnlijk zijn secretaresse, maar nog waarschijnlijker zijn maitresse, aan de lichaamstaal te zien. Ik richtte me zuchtend op en staarde rechtstreeks in het gezicht van Marcel Bakker, ofwel Marcello. Zijn blik was die van een DJ die tussen twee platen in even vlug naar de WC moest. Niets bleek minder waar.

Even leek het of hij mij herkende. Ik hoopte van niet, maar stak op onverklaarbare reden mijn hand uit. 'Hey Marcello. Ken je me nog?' Stom, stom, stom, dacht ik nog. Maar de automatische piloot was in full control. Marcello stamelde een aantal 'eh's uit. 'We draaiden laatst samen op MTC', hielp ik onbeholpen. Hij keek me aan zoals je de minkukels uit filmkomedies aankijkt. 'O,...eh, alles goed?', stamelde hij en trok tergend langzaam zijn bezwete hand terug. Ik zag hem kijken naar het belachelijke gewaad, de schoensmeerstrepen op mijn gelaat en die achterlijke (no offence) tulband. Hij bleef 3 seconden beleefd staan, krapte op zijn hoofd en liep richting WC. Daar stond ik dan; mijn ziel, kwijnende acteuraspiraties en nu ook DJ-dromen onder beide armen en aan gort. De nacht was nog lang en een DJ-carriere leek verder weg dan ooit.

Fragment uit: Life's a Lemon van Harry Lemon.
Uitgeverij Bandung, cat.nr 356703-2003
Lemon 8

Meld je aan voor de
en ontvang het laatste partynieuws