Mijn Chemistry

Harry lemon is DJ/Producer en in binnen- en buitenland bekend als Lemon8. Hij draait over de hele wereld en produceert voor vele labels. Hij wast zijn haar met L'Oreal en gebruikt iedere dag Kruidvat scrub-creme. "Na een heftig weekend ben ik flink vies en heb ik het echt nodig." Wat heeft hij nog meer te vertellen...?

Mijn Chemistry

Afgelopen weekend was voor mijn begrippen redelijk druk. Naast de verjaardag van mijn vriendin - welke in Stalker gevierd werd, en waar we beiden draaiden - had ik de dag erna 2 boekingen. Normaal gesproken doe ik dat niet. Het is een hoop gestress, alleen al om op tijd te komen. Deze zaterdag stond eerst The Q in Zwolle op het programma, om daarna gelijk door te racen naar de Chemistry in Amsterdam.

Chemistry bestaat deze maand zeveneneenhalf jaar en dit werd de eerste keer dat ik daar draai. Hoewel, ik had al eerder voor Chemistry gedraaid en wel in Miami tijdens de Winter Music Conference. Daar werd met behulp van overheidsgeld een 'Hollandsch' feest georganiseerd in Miami's superclub Opium Garden. De Nederlandse afvaardiging bestond uit Marcello, Remy en ondergetekende, aangevuld met Amerikaanse en Engelse DJ's. Opium Garden is werkelijk een prachtige tent. Het is een Chinese tuin waar je tussen de palmbomen kan verdwalen. Het heeft geen dak en je staat dus in de openlucht te dansen of aan je Campari te nippen. Je kunt je wel voorstellen dat het DJ-bloed richting kookpunt gaat, bij de aanblik van al dit schoons. Hier zou ik gaan draaien...

Met een glaasje champagne in de hand struinden we door de tuin. Op het grote podium werd al gedraaid. De booth zag er mooi en erg Amsterdams uit, zelfs in dit subtropisch klimaat. Misschien kwam dat door Nicky Nicole die zich weer ongelooflijk liep aan te stellen en met behulp van overheidsgeld niet meer dan 'fuck you, fuck me!' kon uitbrengen. Ik liet mij vertellen dat een D66 kamerlid ook aanwezig was. Iemand wees hem aan. Nicky Nicole schreeuwde net 'fuck you, fuck me!', toen het geachte kamerlid al nippend voorbij het podium kwam schuifelen, het glas hief en met het hoofd een beschaafd knikje gaf. 'Het geld is weer goed besteed', zal hij gedacht hebben. Het thema was seks dus het zal wel. We moeten toch eens van dat klompen- en drugs imago af?!

'Fuck you, fuck me'

Even later bevonden we ons in een soort lounge waar de personen van de gastenlijst zich verzamelden. Het duurde nog een uur voordat ik moest draaien en dronk mezelf een beetje moed in met een glas whisky. De Miami Conference is absoluut the place to be, elk jaar weer. Je ziet dan ook steevast dezelfde koppen. Naast mij zat Johan Gielen (Die mij op 1 of andere reden nooit gedag zegt en daarom ook steevast de spreekwoordelijke koude schouder krijgt toegeworpen), aan de andere kant mijn Publisher en tegenover mij een Haagse afvaardiging met o.a. de jongens van Combined Forces. 'We gaan straks dus naar echte muziek luisteren!' zei er 1 quasi glimlachend. 'Kan ik je eindelijk eens horen', riep een ander. Op dat moment dacht ik bij mezelf dat ik mijn DJ booth nog niet gezien had en besloot even een kijkje te gaan nemen. Ik had een naar voorgevoel. Zeker omdat ik vanaf beneden naar boven kijkend in de bewuste ruimte schaduwen zag, die verdacht veel leken op etende mensen...

Toen ik het gordijn weg schoof, werden al mijn DJ-angsten plotsklaps waarheid; het bleek inderdaad een restaurant te zijn. Een soort van 5 sterren Gauchos. Het geluid was barslecht en er was niet eens een dansvloer!? Ik stond vast een uur lang aan de grond genageld, wanneer er geen waitress tegen me aan liep en me uit evenwicht bracht. Ik viel naar rechts en keek al vallend nog net in de trieste ogen van DJ Heaven die voor mij draaide.
Al stampvoetend beende ik naar de lounge. Ik zou mijn manager vertellen dat ik pertinent niet zou draaien. Ik zou hem vertellen dat ik rechtstreeks terug naar het hotel zou gaan. Mijn besluit stond vast. Om een lang verhaal kort te maken: het werd uiteindelijk een stampende set, waarbij de rib-eyes en de steaks van de bar werden geschopt om plaats te maken voor het laatste restje overgebleven dansruimte. Bij het grote podium had 1 of andere DJ-onverlaat het geluid opgeblazen, waardoor het bij mij nog drukker werd. Iedereen die aanwezig was, heeft het er nu nog over. Voor mijzelf was het om nooit te vergeten. Het was mijn eerste Chemistry.


Zaterdag was ik als het ware weer terug. Ditmaal geen 30 graden. Geen 'fuckende' Nicky Nicole. Geen champagne en open dak. Zelfs geen Marcello. Toch kreeg ik even een deja vu. De Cd-spelers sloegen over en de linker draaitafel zwalkte, waardoor mijn hele set in het water viel. Het aanwezige publiek was duidelijk mijn sound niet gewend, maar dat had ik van tevoren wel ingeschat. Toch klikte het. Zeker na de toegift 'New York, New York' ontstond er toch een gevoel van...tja, hoe zeg je dat..., Chemistry!

Harry