Stelling: weg met het gedoogbeleid, verbied alle drugs

Het ‘zero tolerance beleid’ blijft de gemoederen bezighouden. Deze zomer berichtten de media regelmatig over het aanscherpte drugsbeleid op dancefeesten. Bezoekers werden streng gefouilleerd bij het vermoeden van bezit van verdovende middelen.

Tekst: Dan E

Partyscene schreef regelmatig over het onderwerp. Het grootste probleem lijkt het gedoogbeleid. Drugs, ook softdrugs, zijn, in tegenstelling tot wat sommige mensen denken, wettelijk gezien verboden. Maar het openbaar ministerie vervolgde alleen de dealers, niet de gebruikers. Wie meer dan één xtc-pil of 0,5 gram cocaïne bij zich had, kreeg een waarschuwing. De drugs werd in beslaggenomen op grond van het feit dat het een gebruikershoeveelheid betrof, maar de gebruiker werd niet strafrechtelijk vervolgd.

Bij softdrugs liggen die hoeveelheden nog hoger, want daar wordt een hoeveelheid tot vijf gram als gebruikershoeveelheid gezien. Vervolging wordt echter pas ingesteld boven de dertig gram. Het gebruik werd in principe ‘gedoogd’.

Het gedoogbeleid stond synoniem voor de Nederlandse tolerantie en vrijgevochtenheid. Nederland werd zelfs wereldnieuws toen het OM tijdens de zogenaamde honderd procent controles drugssmokkelaars met een hoeveelheid vanaf drie kilo pas vervolgde. Daaronder werd de drugs geconfisqueerd en de smokkelaar teruggestuurd naar het land van herkomst. De aanwas namelijk zo hoog, dat het openbaar ministerie per vlucht maandenlang bezig zou zijn om alle overtreders te vervolgen, rekeninghoudend met zittingcapaciteit van rechtbanken en eventuele beroepsprocedures.

Wie nu met duizelende ogen dit artikel leest, snapt nu hoe ingewikkeld het gedoogbeleid ligt. De strenge controles leidden tot de vreemde en onbegrijpelijke situatie dat je in Amsterdam een blowtje of een zakje weed kan en mag kopen in een coffeeshop, maar dat je dat zakje een kilometer verderop niet mee mag nemen naar een dancefeest.

In een recentelijk gehouden interview met Duncan Stutterheim, vroeg Partyscene hem  wat hij van het Nederlandse zero tolerance -en drugsbeleid vond.  Stutterheim: “Het zero tolerance gedoe ben ik een beetje zat aan het worden. Ik heb het liefst dat alles legaal zou zijn en dat we over drugs zouden kunnen praten en voorlichten, maar we leven nu eenmaal in een wereld waar dat verboden is. Verbied het dan ook en gooi de coffeeshops dicht, maar zadel mij niet op met het probleem dat mensen jointjes kunnen kopen waar belasting over geheven wordt die verboden zijn op feesten en festivals.”

“Burgemeester Cohen van Amsterdam zei laatst nog: ‘dan moeten we misschien maar die feesten verbieden omdat daar pillen zijn’. Meneer Cohen, doe  uw werk eens goed, denk ik dan, en haal al die drugs van de markt. Dat is uw werk en niet mijn verantwoordelijkheid. Ik zou de gemeente en de overheid aansprakelijk moeten stellen voor alle drugs in dit land. Ik mag toch van hen verlangen dat het niet in de haven doorkomt en dat het geproduceerd wordt? Dan kunnen we tenminste een goed feest geven zonder gedoe.”

Op de vraag of deze problematiek ook in andere landen speelt, antwoordde hij even kort als resoluut: “Dat is heel makkelijk: in de hele wereld zijn drugs verboden. Nooit problemen, dus daarom ben ik helemaal klaar met het beleid in Nederland: gewoon alles verbieden.”

Partyscene deponeert daarom de volgende stelling: “Het gedoogbeleid zorgt voor onduidelijkheid, alle drugs moetengewoon verboden worden.”