PS interview: Monika Kruse

Monika Kruse is iemand die zich graag ontwikkelt. De Duitse dj begon een jaar of vijftien geleden met het draaien van house en deephouse, stapte over naar de techno en zit nu helemaal in de minimal en electro. Maar ook daarin komen eerder genoemde stijlen nog wel voorbij. Maar het tijdperk van haar stevige technohit Latin Lovers is wel voorbij. Drie jaar draait ze alweer haar nieuwe stijl, minimal, acid en electro, naar volle tevredenheid.

Tekst: Jesse Voorn

Hoe was het op Innercity?

Monika:“ Dat was erg goed. Ik was erg verrast dat er zoveel mensen kwamen kijken in onze minimal zaal. Ik was er niet zeker van hoe groot dat was in Nederland.”

Behoorlijk groot hoor. Daarover gesproken. Je bent van vrij harde techno naar minimal gegaan. Vanwaar die stap?

Monika:“Ik draaide al zo lang techno en ik ben ooit begonnen met house en deephouse, dus het is niet de eerste keer dat ik van stijl veranderd ben. Ik verander altijd van stijl als ik verveeld raak, door platen bijvoorbeeld. Dat was ook het geval met die loopy techno, de platen die uitkwamen bleven maar klinken als vijf jaar eerder. Het verveelde me en ik kon er geen enthousiasme meer voor opbrengen. Ik was toe aan een uitdaging. Ik was zeer onder de indruk van nummers van artiesten als Whignomy Brothers en donkere electro. Mijn stijl is nu een stuk langzamer dan voorheen.”

Draai je nog wel techno?

Monika:“Soms wel ja, maar wel in een heel breed spectrum Ik draai minimal, electro, maar ook Chicago house. Alleen is het allemaal niet zo hard meer, niet meer zo in your face. Dat is een echte uitdaging, maar ik sta nog steeds overal open voor en ik hoop dat de mensen leuk vinden wat ik nu doe.”

Ben je al helemaal gewend aan je nieuwe stijl?

Monika:“Ja hoor, maar in het begin was het niet makkelijk. Mensen begrepen het niet, wat ik ook wel weer kan begrijpen. Maar ik doe het nu al drie jaar en mensen hebben het nu wel door. Sommige mensen waren echt heel erg kwaad en ik heb ook hele agressieve mails gekregen. Maar aan de andere kant vonden veel mensen het ook erg goed en heb ik mensen aan me weten te binden die me eerst niet goed vonden. Maar het eerste jaar was het moeilijkst.”

Maar daar kon je goed mee omgaan?

Monika:“Kijk, ik ben geen jukebox, maar een artiest en artiesten veranderen. Dat is heel normaal. Bijna iedere artiest gaat op een gegeven moment wel wat anders doen, omdat ze toe zijn aan een nieuwe uitdaging. Zo werkt dat voor mij in ieder geval wel. Ik ben nu erg gelukkig, met mijn nieuwe publiek, met mijn nieuwe nummers. Ik vermaak me goed.”

Druk bezig met nieuwe muziek?

Monika:“Jawel en die nummers zijn ook minimaler dan voorheen natuurlijk. Mensen die geen idee hebben wat ik de hele tijd doe, denken alleen nog maar aan Latin Lovers, maar ik ben veel meer dan dat. Kijk maar naar mijn albums, daarop vind je al veel meer andere stijlen. Het leuke aan elektronische muziek is dat het zoveel verschillende stijlen bevat die interessant zijn. Als ik een dj-set draai van vijf uur, dan begin ik heel langzaam en kan ik veel verschillende dingen doen. Daar hou ik van.”

Is Latin Lovers nog steeds je grootste hit?

Monika: “Dat denk ik wel. Ik heb het nummer overigens ooit aan het Nederlandse Digidance gelicenseerd. Zij mochten het nummer verkopen, maar ik had geen toestemming gegeven om de videoclip die ze erbij gemaakt hebben uit te brengen. Ze zouden hem eerst aan mij laten zien en mochten hem alleen op tv vertonen als ik hem goed vond. Toen ik de video zag was ik geshockeerd. Het was een heel goedkope video, met close ups van dansende meisje met op en neer springende borsten en ikzelf op een rave. Ik haatte de video en ze mochten hem niet publiseren van me. Een jaar later belde een vriend die zei dat de clip op tv was. Digidance heeft zich dus niet aan het contract gehouden. Ik voel me er niet lekker bij dat mijn muziek wordt gedraaid met zo’n stupide video en ik voel me bedroefd om het feit dat zo’n bedrijf liegt tegen zijn artiesten.”  

Word je door promotors toch nog vaak gevraagd voor techno?

Monika:“ Natuurlijk, zeker in bepaalde landen, waar techno nog razend populair is. Dan vragen ze of ik weer naast DJ Rush wil staan, maar dan zeg ik nee. Op Innercity stond ik op hetzelfde podium als Loco Dice en 2000 And One, dat was te gek. Mijn geduld is dus beloond. Mensen hebben nu wel kunnen zien dat ik veranderd ben.”

Deel 5 van je On The Road serie ligt in januari in de winkels. Deze heet alleen On The Nippon Road, vanwege je voorliefde voor Japan. Hoe dat zo?

Monika:“ Ik ben in oktober gevraagd een mix cd e maken voor Japan, maar na twee maanden zou ie ook voor de rest van de wereld beschikbaar zijn. Daarom heb ik speciaal voor Japan een tracklist samengesteld, omdat ik erg beïnvloed ben door het Japanse publiek en de cultuur daar. Aan de ene kant is alles daar vol stress en rennen miljoenen mensen iedere dag kriskras rond, heel druk allemaal, daarvoor heb ik de meer pompende tracks gekozen, maar aan de andere kant heb je in Japan ook hele rustgevende plaatsen en zie je veel stripfiguren, zoals Manga, waarvan je een lach op je gezicht krijgt; die tracks zijn meer electro en neo-trance, met heel veel melodie en soul. Het is wel heel representatief voor mijn stijl.”

Duitsland had vroeger een grote rave cultuur. Heeft die nog invloed op je gehad?

Monika: “Ja, dat denk ik wel. Maar dan heb ik het wel over raves met artiesten als Orbital, Underworld, Dave Clarke, Westbam en DJ Hell, de goede kwaliteit. Niet die suffe Scooter muziek. Natuurlijk maakte dat indruk, om al die energie over de mensen te zien gaan. Ik vind het nog steeds erg leuk om zoiets in een club mee te maken en dan zelf lekker te dansen.”

Dj’s zijn meestal geen dansers, ben jij een uitzondering?

Monika: “Ik vind het stom dat dj’s niet dansen, ik weet ook niet waarom dat zo is. Ik ga al uit vanaf mijn veertiende en dansen bracht mij bij elektronische muziek. Meer dj’s zouden moeten dansen. Misschien zijn ze verlegen of kunnen ze echt niet dansen. Ik denk er verder niet veel over na wat andere mensen zeggen. Natuurlijk weet je dat mensen naar je kijken, omdat ze vaak weten wie je bent en natuurlijk hou ik er niet van als mensen de hele tijd foto’s maken, maar in Berlijn gaat het allemaal prima. Daar ben je als artiest een heel normaal persoon.”

Hoe komt dat denk je, want Duitsers staan er om bekend hun artiesten als sterren te behandelen?

Monika: “Mensen in Berlijn houden er niet van om mensen anders te behandelen. Ze denken, ik ben normaal, jij bent normaal, we doen allemaal dezelfde basisbehoeften. Celebrities zijn stom, dat is gewoon niet goed. Ik vind mensen die een oud vrouwtje helpen de straat over te steken, of mensen die met verhongerde kinderen in de derde wereld werken, pas een ster. Maar niet iemand die platen draait of in een film speelt.”

Hoe ga je er zelf mee om, want dj’s worden tegenwoordig ook als popsterren gezien?

Monika: “Ik zie mezelf als een heel normaal persoon, die gelukkig genoeg is om te kunnen leven van muziek, dat vind ik een hele eer. Dat maakt me echt geen beter persoon dan iemand anders. Ik ga ook naar het toilet en heb dezelfde problemen als iedereen. Het is niet altijd goed om door iedereen gekend te worden.”

Wat vind je op dit moment de meest interessante ontwikkeling in de dancescene?

Monika: “Dat alles weer sexy en langzamer wordt. Mensen zijn zich ook meer bewust van interessante geluiden. Minimal is bijna overdreven nu en veel platen klinken hetzelfde, maar je hebt ook weer producers die net wat anders klinken. Niet alle minimal is goed, maar ook niet alle electro of techno. Ik vind wel dat minimal teveel eer krijgt, want het is echt niets nieuws. Tien jaar geleden kocht ik al platen van producers als DBX, alleen nu is er het stempel nieuw opgeplakt.”

Meer info vind je op www.monikakruse.com.