René Passet\'s filmreview: Saw 2

"O yes, there's gonna be blood",grijnst de sardonische naarling Jigsaw (Tobin Bell) tegen agent Eric Mason (Donnie Wahlberg uit New Kids On The Block!), die hem zojuist heeft opgepakt. De psycho-killer -die in deel één mensen ontvoerde en ze aan gruwelijke doodsbedreigende puzzels blootstelde- wil niet zeggen waar de acht ongelukkigen zijn die hij dit keer heeft ontvoerd en in een huis heeft verstopt. Op beeldschermen in z'n horrorlab is het dodelijke Big Brotherhuis te zien. Langzaam loopt het vol met zenuwgas. De opgesloten bewoners hebben hooguit twee uur om de sleutel en het tegengif te vinden. Naast een gespierde opgefokte drugsdealer, een verstandige ex-con en een bloed hoestend meisje zonder bh is ook Masons tienerzoontje één van de acht ontvoerden. Dat verhoogt het drama, moeten debuterend regisseur Darren Lynn Bousman en Saw 1-veteraan Leigh Whannell als scriptschrijver hebben gedacht.

Hadden ze maar wat meer nagedacht over het plot, dan was deel twee vast een stuk spannender en intelligenter geworden. Dit keer geen moeilijke puzzeltjes voor de kijker, zoals in het eerste deel. Jij en ik hebben het raadsel van de brandkast waarin de sleutel zit al aan het begin van de film opgelost. Maar die arme sukkels in het huis kunnen alleen maar schreeuwen, huilen en elkaar vermoorden. Ook de confrontaties tussen de aan kanker lijdende, aan een rolstoel gekluisterde Jigsaw en de verbazingwekkend domme politieagent Mason leveren geen vuurwerk op. Mason doet weinig anders dan dreigen, vloeken en meubels omver gooien. "Wanneer ga jij je eens als een echte agent gedragen?", vraagt zijn collega Amanda (Shawnee Smith) tevergeefs.

Jammer, want Saw 2 begint veelbelovend. Weliswaar is de scene -waarin een opgesloten jongen zestig seconden heeft om de sleutel van de spijkerhelm op zijn hoofd te vinden voordat 'ie dichtklapt- gekopieerd van deel één, de kijker weet gelijk met wat voor sicko hij te maken heeft. Maar daarna zijn de echt spannende momenten schaars. Ondanks doorzichtige trucs als snoeiharde geluidseffecten en doorgesnoven speedfreak-montages. Natuurlijk ga je niet naar een horrorfilm voor karakterontwikkeling of gecompliceerde plotwendingen. Als het bloed maar rijkelijk vloeit. Dan is het al snel goed. Zo zijn er voor de liefhebbers een kuil vol vuile injectienaalden, een crematie-oven en een glazen kist met scheermesjes. Toch biedt Saw 2 simpelweg te weinig nieuws vergeleken met het eerste deel. En was het eerste deel veel origineler.

Dit keer plunderden de makers simpelweg de beste ideeën uit The Cell, Seven en The Cube; keken vervolgens naar Aziatische cultfilms als Battle Royale en Old Boy en verwerkten het hele voorspelbare zwikkie tot een hapklare en bloederige anderhalf uur. Waarin een absurde wending in het slot een derde deel moet rechtvaardigen. Jammer.

Tekst: René Passet