Het René Passet IFFR Journaal, dag #7

Gaan feesten en films eigenlijk samen? Dat vroeg ik me af toen ik gisterennacht de filmzaal uitstapte en pardoes tussen dansende mensen belandde. Ik had net het Aziatische horror-drieluik Three...Extremes gezien. De afgehakte vingers, dode foetussen en verbrande kinderlichamen trilden nog na op mijn netvlies, terwijl ik me confuus een weg baande tussen vrolijk kijkende mensen met zilveren koptelefoons op.

De terreur van de Stille Disco bleek inmiddels ook het Rotterdamse Filmfestival bereikt te hebben.

Voordelen waren er ook, daar in nachtelijk Cinerama. Zo was het bier een euro en liepen er een hoop leuke en vriendelijke mensen rond. Het bleken Filmfestival-vrijwilligers, die vanavond hun eigen feestje vierden. "Sinds een paar jaar ben ik zaalwacht op het festival", vertelde Rejo terwijl hij een biertje aanreikte. "Het is de beste manier om veel films te zien voor weinig geld. En weet je dat...." De rest van zijn woorden gingen verloren omdat een meisje een koptelefoon op mijn hoofd plante. De ska die eruit knalde verklaarde waarom iedereen ineens als een spastische trekpop bewoog.

Eerder die avond was ik ook al in een club. Samen met hoofdrolspeelster Maria in het sterke Duitse speelfilmdebuut Allein. Het moet raar lopen als deze dappere film aanstaande vrijdag geen Tiger-Award wint, de prijs voor de beste beginnende regisseur. Maria (een sterke rol van Lavinia Wilson) lijdt aan 'borderline'. Ze kan moeilijk alleen zijn en zoekt troost in liefdeloze seks met wildvreemde mannen, die ze oppikt in de plaatselijke club. Als Maria de verlegen Jan ontmoet, lijkt ze die cirkel te doorbreken. Maar vervalt al snel weer in haar destructieve gewoontes.

Ik ken mensen met borderline, en herkende veel. Misschien dat de film me daarom zo raakte. Het is geen vrolijk onderwerp, maar regisseur Thomas Durchschlag gaat omzichtig te werk en vermijdt clichés. Zo loopt de film gelukkig niet af met een obligate zelfmoord.

Vrolijker verliet ik de zaal na afloop van Whiskey. De tweede film van het Zuid-Amerikaanse duo dat ook 25 Watts maakte, een paar jaar terug. Die succesvolle film (uit Uruguay!) ging over verveling. Ook in Whiskey gebeurt op het eerste gezicht niet veel. In een verouderde, stoffige sokkenfabriek verlopen de dagen identiek. De grijze en stille eigenaar Jacobo krijgt iedere ochtend een kopje thee van zijn trouwe medewerkster Martha. En iedere ochtend zetten ze op dezelfde manier de machines aan. Sleur.

Totdat Jacobo's flamboyante broer Herman overkomt, uit Brazilië. En een nerveuze Jacobo vraagt of Martha tijdelijk als zijn vrouw wil spelen tijdens dat bezoek. Wat volgt is een serie droogkomische gebeurtenissen, die even aandoenlijk als grappig zijn. Er komt overigens geen whisky aan te pas in deze lieve film. In Uruguay roep je bij de fotograaf 'whiskey!' in plaats van 'say cheese!'.

Allein is donderdag 3 en zaterdag 5 februari nog te zien op het festival. Whisky draait later dit jaar in de Nederlandse bioscopen.