Het René Passet IFFR Journaal, dag #3 t/m 5

Partyscene Redactie | 31 januari 2005
headlines




Leuk hoor, die volle zalen tijdens het Filmfestival. Maar je moet het maar net treffen met je buren. Het afgelopen weekend zag ik twaalf films. Bij zeker de helft daarvan kreeg ik behalve beeld en geluid ook gratis geurtjes. Vieze geurtjes. Zo had ik om elf uur 's ochtends een stel naast me dat net uit de snackbar kwam. Een vette stinklucht zweefde tussen de bioscoopstoelen. Twee voorstellingen later zat er een vrouw met een enorme bos haar voor me. Ongewassen haar.
Geloof me, dan kun je niet meer lekker van de film genieten. Maar de absolute topper qua geurtjes is het knoflookbekkie. Ik ben zelf ook niet vies van een paar tenen in de curry, maar tijdens het festival is knoflook pure terreur.
Dankzij een Erasmus-student naast me zal ik de sciencefiction-film Primer voortaan altijd associëren met een donkerbruine, misselijkmakende knoflookwalm en alcoholkegel. Wat ik ook probeerde (naar voren zitten, linkerhand voor je neus, boos opzij kijken), ik kwam niet lekker in de film.
Primer nog maar eens zien dus. Dat is sowieso geen slecht idee, want de voor een appel en een ei gemaakte Amerikaanse film (de hele productie kostte naar verluidt 7000 dollar) is een flinke puzzel. Een intrigerende ook. Twee jonge computerwizards vinden in hun werkplaats/garagebox een apparaat uit, waarvan ze aanvankelijk niet eens weten wat het doet. Ze blijken er stapjes tijd mee te kunnen terugwinnen. Waarna ze al snel schatrijk worden door beursspeculatie met voorkennis.
Het gaat mis als ze ook persoonlijke vetes willen uitvechten in het verleden. En dat bloed uit hun oren was natuurlijk een teken aan de wand. Ondanks het kleine budget ziet Primer er indrukwekkend volwassen uit. Zonder special effects of grote decors. Maar met suggestie kun je ook een hoop doen, zo blijkt.
Ook sciencefiction, maar wel met groot geld gemaakt, is 2046. Op het filmfestival van Cannes viel de nieuwe film van de Hongkongse regisseur Wong Kar-Wai onverwacht buiten de prijzen. Misschien omdat de film nog niet af was. Nog op de dag van vertoning werd er aan de film gesleuteld. En de kopie die in Rotterdam draait is weer een andere dan die in Frankrijk werd vertoond.
Hoewel de film begint in de toekomst (het jaar 2046) springen we al snel terug naar het Singapore en Hongkong uit de jaren zestig. Mister Chow is een journalist en schrijver die na een onbeantwoorde liefde alleen nog terloopse flirts durft aan te gaan. Het is dezelfde Chow als in In The Mood For Love, het poëtische liefdesverhaal dat Wong vier jaar terug maakte.
Toch doet het verhaal er eigenlijk niet veel toe. Het gaat vooral om de beelden en de muziek. Werkelijk ieder shot is een kunstwerk in 2046. De manier waarop sigarettenrook traag naar boven kringelt, de asymmetrische uitkadering van hoofdpersoon en omgeving en het zwoele licht van knipperend neon. Het camerawerk van Christopher Doyle is niks minder dan subliem. Voeg daarbij de prachtige soundtrack van Peer Raben en Bellini's Norma, de schitterende jurken die actrices als Gong Li, Maggie Cheung en Zhang Ziyi dragen en het resultaat is een droomfilm. Die de kijker behalve een visuele trip ook een prettig rustgevend gevoel geeft, dankzij het gelijkmatige ritme en het slimme repetitieve gebruik van bepaalde nummers.
Ik draaide mijn hoofd en rook...parfum....



Meld je aan voor de
en ontvang het laatste partynieuws