Het René Passet IFFR Journaal, dag #1

Partyscene Redactie | 27 januari 2005
headlines


Dit jaar heb ik me laten overhalen. Om naar de -door prominenten en BN'ers gedomineerde- openingsavond van het Internationale Filmfestival van Rotterdam te gaan. Daar was niet veel voor nodig, want dit jaar opende het festival met Sideways. Een film die onlangs vijf Oscar-nominaties binnenhaalde en die al weken op mijn verlanglijstje stond. Terwijl staatssecretaris van Cultuur Medy van der Laan samen met burgemeester Opstelten naar een zwaarmoedige rechtbankdocumentaire zat te kijken, draaide in de zalen daarnaast een veel betere film. Eentje waar de bobo's waarschijnlijk ook liever hadden gezeten.

Lange neus.

Afgelopen zaterdag begon de gekte rond het filmfestival eigenlijk al. 'Ochtend vrijhouden voor IFFR', had ik met rode stift in mijn agenda gekrabbeld. Want die dag gaan om klokslag negen uur 's ochtends de telefoonlijnen open van de reserveringsjongens en meisjes. Niet dat je die dan gelijk aan de telefoon hebt. Meestal kost het me twee uur, een blauwe duim van de redialknop en vier koppen koffie. Tegen elf uur 's ochtends, als ik de Volkskrant wel uit heb en vertwijfeling toeslaat, heb ik ineens beet. Daarna kost het me nog twintig minuten om veertig films te reserveren. Inderdaad, ik ben fanatiek. Al heb je er ook van zestig.

In de nacht van vrijdag op zaterdag had ik met m'n dronken kop nog getracht om in te logen op de website van het festival. Daar begon de voorverkoop namelijk al om middernacht. Maar een hacker gooide roet in het eten. Bovendien kon de website de toeloop ook om vier uur 's ochtends nog niet aan.

Bellen dus. En na afloop het gelukzalige gevoel dat je het wereldkampioenschap reserveren gewonnen hebt. Wat natuurlijk niet zo is. Want nu begint de marathon pas echt. Woensdagavond viel het nog mee. Met slechts één film: Sideways. Die inderdaad fantastisch is. Maar als je aan je vrienden vertelt dat die film over wijnproeven gaat, en over twee gedesillusioneerde veertigers, denken ze waarschijnlijk dat je gek bent. Het onderwerp klinkt inderdaad retesuf. Maar het draait natuurlijk helemaal niet om dat wijnproeven. Maar om mensen. En 'mensenfilms' worden er te weinig in Hollywood gemaakt, vertelt de Amerikaanse regisseur Alexander Payne na afloop. "Ik groeide op met dat soort films maar tegenwoordig moet je ze met de zaklantaarnje zoeken."

Alexander Payne is er inmiddels een specialist in, nadat hij eerder indruk maakte met About Schmidt (waarin Jack Nicholson als verbitterde gepensioneerde schittert). In Sideways gaan ex-studiegenoten Miles (Paul Giamatti) en Jack (Thomas Haden Church) een weekje de wijnvelden in. De een is mislukte en sjofele schrijver die nog niet over zijn stukgelopen relatie heen is, de ander een flashy B-acteur die op het punt staat te trouwen en vast van plan is om voor zijn huwelijk nog één keer flink van bil te gaan. Terwijl Miles eigenlijk alleen maar wil golven en wijnproeven. Dat levert natuurlijk spanning op. Zeker als er twee mooie vrouwen opduiken.

Sideways gaat over gewone mensen, hun twijfels, hun angsten en hun dromen. Ze hebben allemaal zo hun eigen sores. Daar zit ook de kracht van de film. Als kijker kun je je gemakkelijk identificeren met een van de vier hoofdrolspelers. Je begrijpt hun acties. Waarom ze zijn zoals ze zijn. Maar tegelijkertijd moet je er ook om lachen. "No going to the darkside tonight", waarschuwt Jack zijn vriend Miles, voordat ze het restaurant binnengaan voor wat een geforceerd gezellige avond moet worden. Het is allemaal zo herkenbaar.

Sideways is een pareltje, en het moet wel heel waar lopen wil die charmante film volgende maand geen Oscars mee naar huis nemen. Mocht je Sideways op het festival missen (want wellicht uitverkocht tegen de tijd dat je dit leest), vanaf 17 februari draait hij in de bioscoop.

Meld je aan voor de
en ontvang het laatste partynieuws