René Passet's filmreview : Fahrenheit 9/11

Partyscene Redactie | 21 juli 2004
headlines





"Was het allemaal een droom?", vraagt documentairemaker Michael Moore zich aan het begin van zijn film Fahrenheit 9/11 af. Nee, dat was het niet. Ondanks het feit dat hij minder stemmen kreeg dan Al Gore, won George W. Bush vier jaar terug de verkiezingen. 'Gestolen', brieste het halve land. Niet veel later vlogen er drie vliegtuigen te pletter in New York en Washington en begon Bush zijn 'war on terror'. Nee, de wereld is er bepaald niet gezelliger op geworden sinds 11 september 2001.
Zelden was een Amerikaanse president zo omstreden en gehaat als George Bush.
En zelden kreeg een documentaire zo ontzettend veel publiciteit. Eerst was er het gedoe met distributeur Disney, die Fahrenheit 9/11 niet in roulatie wilde brengen. Vervolgens won de film in Cannes de Gouden Palm en scoorde daarna in de eerste week (via een andere distributeur) in Amerika maar liefst 61 miljoen dollar. Ongekend veel, zelfs vergeleken met Michael Moore's vorige Oscar-winnende blockbuster Bowling For Columbine.
Net zo verdeeld als de Amerikanen zijn over het beleid van de Bush-administratie, zijn ze in twee kampen opgesplitst over Fahrenheit 9/11. Lees de reacties er maar op na op de bekende film-site www.imdb.com. Het forum puilt uit van lachende linkse 'Bushbashers' en verontwaardigde reacties van conservatieve christenen.
In Nederland zal de discussie waarschijnlijk veel minder spelen. We zijn het er met z'n allen wel over eens dat George Bush een gevaarlijke gek is die zo snel mogelijk uit het Witte Huis moet verdwijnen. Hopelijk gaat de film van Michael Moore daar een handje bij helpen. Maar dat maakt Fahrenheit 9/11 nog geen goede film.
In zijn blinde haat voor Bush verliest de dikke Amerikaanse regisseur de objectiviteit uit het oog. Waardoor hij zijn eigen film deels onderuit haalt. Neem het fragment waarin president Bush in een kleuterklasje aan het voorlezen is ('a perfect photo opportunity') als hij door een van zijn medewerkers wordt ingefluisterd dat het tweede vliegtuig zich in de world trade-toren heeft geboord. Het land staat in brand maar de Amerikaanse president blijft minutenlang apathisch voor zich uit staren met een kinderboek op schoot. Onder in beeld tikt een klok zeven minuten weg. Ontluisterend om te zien, maar Michael Moore meent te weten wat Bush op dat moment denkt en deelt dat met ons in een voice-over. Waarom laat hij de feiten niet voor zich spreken?
Die feiten zijn op zich verontrustend genoeg. Zo toont Moore innige banden aan tussen de families Bush en Bin Laden, blijkt de Saoedische ambassadeur schrikbarend grote economische belangen in de VS hebben (de meeste vliegtuigkapers waren Saoedisch) en is de link tussen de sinistere Carlyle Group en de Amerikaanse regering ook nader onderzoek waard. Werk dat de Amerikaanse tv-stations hadden kunnen doen, maar die staan grotendeels onder controle van het rechtse bewind. Zo heeft de Bush een hoop te danken aan Fox News, waar zijn neef John Ellis een dikke vinger in de pap heeft.
Schiet Fahrenheit 9/11 door met zijn agressieve, niets ontziende anti-Bushtoon, je moet absoluut bewondering hebben voor de slimme montage van het vele unieke beeldmateriaal dat Moore boven water heeft weten te krijgen. Zo zijn er heftige mishandelingen door Amerikaanse militairen van Iraakse gevangenen in het open veld te zien, begeleidt REM's 'Shiny Happy People' een eindeloze handenschuddende parade van Bush jr. en Bush sr. met Arabieren (waaronder de later weggebombardeerde Taliban) en is het lachen om de 'terroristenbestendige' schuilkamer die je tegenwoordig kunt kopen.
In Amerika regeert de angst. 'We're no longer safe', houdt de president ons voor. Voor de veiligheid en wereldvrede is het een stuk beter als die man tijdens de aanstaande Amerikaanse verkiezingen wordt weggestemd. Als een gekleurde documentaire daarbij kan helpen, graag.






Meld je aan voor de
en ontvang het laatste partynieuws