Het René Passet IFFR Journaal, dag #4

Vibrator op diesel

Soms zie je de beste film van de dag pas 's nachts. Zoals afgelopen zaterdag, toen ik al drie films achter mijn kiezen had. Trage, moeilijke films. Mooi wel, ontroerend ook. Maar ik snakte naar wat luchtigheid, een vrolijke film die de watten in mijn hoofd zou laten verdwijnen.
Vibrator dus.
Een Japanse roadmovie over twee coole, eenzame dertigers die samen een paar dagen een truckcabine en elkaar delen. Gekozen op de titel, ik geef het toe. En op de bijvoeglijke woorden bescheiden, dromerig en erotisch.
Terwijl ik (toch een beetje besmuikt) in de rij staat te wachten totdat de zaal opengaat, kijk ik om mij heen. Zou die grijze zestiger met kunstzinnige bril en katoenen tas die verderop staat ooit wel eens een vibrator in zijn hand hebben gehad? En die twee Chinese meisjes die naast hem staan? Vast wel. Misschien hebben ze wel een hele collectie. Misschien ook niet.
Blijkbaar ben ik pervers, want afgelopen vrijdag was ik ook al op de wereldpremière van Anatomie De L'Enfer van Catherine Breillat. Een controversiële film waarin een suïcidale vrouw een homoseksuele man betaalt om haar lichaam te bewonderen, en te vertellen wat hij ziet en denkt.
De film zelf stemde treurig, maar de aanwezigheid van hoofdrolspeler en porno-acteur Rocco Siffredi in de zaal vergoedde veel. “It took me a thousand films to get here”, grapte de Italiaan, die zijn imposante stuk gereedschap eerder in films als Buttman en Rocco, Captain Organ en Roco’s Brazilian Butt Fest toonde.
De regisseuse zelf had minder humor en vroeg de zaal uitdrukkelijk om niet te lachen bij de expliciete scènes. "Mensen lachen om hun ongemak te verbergen", verklaarde de Française. Dat zal best, maar ik maak graag zelf uit of ik ergens om lach of niet.
Te lachen viel er overigens wel genoeg bij Zatoichi, een virtuoze gemaakte film over een blinde samoeraizwaardvechter. Terwijl de lijken zich bij bosjes opstapelen en tegen het einde alle bad guys opengesneden op de grond liggen, maakt het dorp zich op voor een grandioos feest. Een slot dat nog het best te omschrijven is als Fred Astaire meets The Wizzard of Oz in de bergen van Japan, compleet met tapdanspasjes op houten sandalen! Ik werd er in ieder geval erg vrolijk van, ondanks al het bloed dat vloeide.
Omdat ik na vier of vijf films ‘s nachts best trek krijg in een biertje, wip ik vrijdag nog even langs bij het spiksplinternieuwe Hyper Hyper. Een spierwitte lounge met een knalrode vloer. Zo'n plek waar het na het festival waarschijnlijk alleen gezellig is op zaterdagavond. Maar die nu goed was gevuld met een bonte mix van bleke festivalgangers, Rotterdamse hipsters en aangeschoten pakmannen. Die dj draaide danceclassics, dus de opwinding moest ergens anders vandaan komen. Tevergeefs.
Acht, echt laat mag het sowieso niet worden, anders houd ik het onmogelijk tien dagen vol. Ik merk nu al dat de vermoeidheid voorzichtig begint toe te slaan. Zelden lig ik voor half drie nachts in bed, en ik begin de eerste nachttreinreizigers tussen Rotterdam en Den Haag al te herkennen. Voordat de cadans van de trein me in slaap wiegt.
Net als in Vibrator. Want helaas, er komt geen sexspeeltje aan te pas in die film. De enige vibratie is afkomstig van de dieselmotor die 's nachts blijft draaien om de winterse kou buiten te houden. Zodat het tweetal binnen in behaaglijke warmte tegen elkaar aan kunnen kruipen.
Teleurstellend? Nee, een van de betere films die ik tot nu toe gezien heb. Zelf oordelen? Maandagavond en woensdagavond is je laatste kans.

Meer info op www.filmfestivalrotterdam.com

René Passet