DJ Fanclub ging naar de beurs

Aandelen of Schoenen verkopen...?
Afgelopen vrijdag was er een heel groot feest in de Beurs van Berlage. Het Nike-Europe-feest. Daar kwamen alle top-directeuren en managers en secretaresses en schoenverkopers van Nike te samen uit alle uithoeken van Europa. Het leek mij leuk om daar eens te gaan kijken. En jawel, weer het zelfde liedje; Hoe kom ik daar naar binnen? (Ik heb niks met Nike te maken!) Hadden die laatst niet een hitje met een remix van een oud Elvis nummer? Simpel! Niet alleen hoe, maar waar kom ik binnen? Bij de gasten ingang misschien? Ik ga naar de portier en zeg: "Sssssst. Ik ben het. Elvis! Ik treed vanavond als Elvis op en jij weet vast wel waar ik me moet melden." Portier: "Maar jij lijkt helemaal niet op Elvis...?" Ik: "Nee, maar ik ben het ook niet écht. Het is een act!" Portier: "Welkom Elvis, het is me een eer U te ontmoeten! Ik sein m'n collega bij de artiesten ingang even in, dan kunt U zich zometeen melden aan de zijkant van het gebouw en meteen naar binnen."

Even later word ik met de woorden "Welkom Elvis" hartelijk ontvangen. Hierna gaat het mis. Een vriendelijke mevrouw komt naar me toe gerent en zegt: "Gelukkig, we dachten dat U het niet meer op tijd zou halen..."
Wat? Help?
Wat bleek ze hadden écht een Elvis imitator geboekt, om met die plaat van Junkie XL, op een motor het héle gebouw door te rijden (dwars door het publiek) en om vervolgens dat album aan de DJ te overhandigen. Leuk, maar die Elvis was er niet en ze dachten dat ik hém was.
Oeps.

"Blote Elvissen?"
Even later sta ik in een kleedkamer omringt met half blote Elvissen en Elvissinnen van het Elvis showballet. En het rare was: Iedereen was jaloers. "Hoef jij alleen maar op die motor door de zaal te rijden? En dan ben je klaar?" Ja, zei ik, ik heb vannacht nog meer snabbels. Maar waar ze nog het meest jaloers op waren, was het feit dat ik het "echte Elvis-pak" aan mocht. Het pak wat Nike-Amerika had laten over vliegen uit Mephis Tennesee. (Als Amerikanen iets doen, doen ze het goed!) Er was namelijk een écht door Elvis himself gedragen pak en tien precies nagemaakte pakken voor het showballet.

Even later ren ik vergezeld van enkele bodyguards en body-builders en een heel showballet gekleed in een Elvis kostuum, via geheime gangen achter het publiek langs naar een klaarstaande motor. Hup starten en langzaam door de menigte naar de DJ tuffen.
Toen viel het muntje(pilletje?).

Moet je, je voorstellen:
Je zit op een motor. Er schijnt een volgspot op je. Het publiek applaudisseert en joelt. Ze willen handtekeningen. Ze willen met je op de foto. Je draagt een pak wat Elvis ook gedragen heeft en langzaam komt het podium dichterbij.
Ik schrik me rot... Wat nu?

Zingen?
Ik hoef toch niet te zingen? Help! Nee, het is weliswaar een podium, maar een podium met een DJ booth er op. O, ja, daarom heb ik die plaat bij me. Die moet ik aan de DJ geven. Verrek, dat is DJ Per, die daar staat. Die ken ik goed. Gelukkig, het komt allemaal weer goed. Ik zet de motor op z'n standaard, klim het podium op (ongekend lenig, voor een Elvis) en geef goed zichtbaar voor het publiek die Junky XL plaat aan Per, waarna een overweldigende ovatie volgt. (Ik riep nog tegen Per: "Per, ik ben het!", maar daarop riep Per terug: "Ja, Elvis, ik weet het!")

Godverdomme, waar gaat de wereld naar toe...
Als een namaak Elvis applaus krijgt omdat ie niét van z'n motor afflikkert maar, heelhuids 100 meter aflegt, en dan vervolgens ook nog eens een remix (De originele is veel beter!!!) bij een DJ aflevert i.p.v. een mooi liedje te zingen...
dan draait Elvis zich (bij deze!) om in z'n graf!

Als hij er in ligt tenminste...

Undercover

PS: Ik droeg die avond Adidas-after-shave en niemand heeft het gemerkt! Lekker puh...

(toegevoegd:18-12-2002/14:41)