Sensation: Het grootste (indoor) dancefeest van de wereld

De week voorafgaand aan het feest der feesten zijn de etalages van de grote warenhuizen in Amsterdam al ingericht in de kleuren van Sensation: Wit en Zwart. Als ik me zaterdag middag een weg baan door de drukte op de Dam zie ik overal groepjes mensen in het wit gekleed staan. Vrolijk in de zon met een blikje cola in de hand. Vooral jongeren ontmoeten elkaar op de Dam om vandaar uit samen naar de ArenA te gaan. Ik zelf heb ook een Sensation-White avond. Bij vrienden samenkomen in het wit, om wat te eten en te drinken. Eerst nog even naar de kapper, kijken of mijn kleren droog zijn. heb ik alles? Oke, let’s go!

Na de Champagne en het lekkere eten gaan we met de auto naar het voetbalveld. Ik ben nog nooit in de ArenA geweest dus ik word een beetje zenuwachtig als ik voor de roltrap omhoog sta te wachten. Het blijft natuurlijk wel een van de indrukwekkendste gebouwen van Nederland. Een prachtige locatie voor een dance feest dus. Veel is er al over gezegd en geschreven maar dat wat mij het meest is bij gebleven over de ArenA is dat Ajax er nooit goed gespeeld heeft en dat het gras er niet wil groeien. Mmm, ik herinner me nog dat ik voor het eerst de trap ophoog liep, uit het metro station van fifth avenue en Broadway (New York City). Als dan die stad voor je opdoemt, al die lichten die drukte dat leven... Inderdaad zo voelde het toen ik van hoog op de tribune voor het eerst in mijn leven neerkeek op het veld van de ArenA: Betoverend!

Ik stond op de hoogte van de middenlijn. Links en recht van me stonden op de plaats waar normaal de goals zijn twee gigantische video schermen. In het midden op de stip stond een soort onderstel van een raket met een enorme bal erboven. Daar tussen stond de DJ. Rondom deze lanceerinrichting waren allemaal beeldschermen waar ook weer van alles op te zien was. Langs de lijn waar normaal wordt warmgelopen waren lange bars gemaakt en rondom in de lucht hingen een soort bidprentjes van 20 meter hoog waarop op religieuze wijze de hoofden van de DJ’s werden geprojecteerd. Tevens hingen er op de meest onmogelijke plaatsen de bat’s van ID&T. Er was duidelijk voor een religieuze aankleding gekozen. Maar ook op deze White-Edition was het natuurlijk de religie van de duivel.

Aan de geluidskwaliteit kan het niet gelegen hebben dat de muziek me niet smaakte, die was perfect. Erick-E heb ik gemist in het stadion. Hij ging later in een van de VIP ruimtes draaien. Armin van Buuren was aan het draaien toen ik binnen kwam. Prima trance uit het boekje. Johan Gielen, ook leuk. Tegen drieën was het tijd voor de Megamix. Dat hadden ze voor mij de hele avond wel kunnen doen. Tijdens deze Megamix werd er een flinke show weggegeven. Alles mooi op elkaar afgestemd. Het laserlicht spatten als mikado door de ArenA. Zilversnippers uit het plafond. Even stond ook ik op de gevaarlijk gladde vloer van de tribune te springen. Daarna kwam DJ Jean. Hij was veruit de beste (!). Hij durfde te draaien. De een na de andere plaat vloog voorbij. Zijn mix was een kruising tussen trance en techhouse. Hij wist zelfs even het publiek op te zwepen toe hij de muziek draaide waar de bijna 35.000 jongeren eigelijk voor waren gekomen: Hardhouse. Even gingen alle handen in de lucht er werd er gejuicht zoals het in een stadion hoort. Jean liet zien dat het hier inderdaad een religieus evenement betrof. Want toen iedereen in het wit met de handen in de lucht rond de DJ booth in het midden cirkelde, leek het of ze rond de steen in Mekka doolde.

Later was het de beurt aan all time favoriet DJ Marcello. Deze bekroonde en door de wol geverfde club DJ had niet de avond van zijn leven. Prima gedraaid hoor maar de altijd warme en spannende house grooves die we van hem kennen drongen niet door de bewierookte lucht heen. Wel was daar weer een kippenvel moment. Het werd later en later. Iedereen verblind door laser en licht. Ineens ging de muziek weer wat zachter en de goddelijke Sensation stem mompelde iets onverstaanbaars op het moment dat het licht werd boven de ArenA. Door het dak heen kon je de zon zien opkomen. Langzaam werd de massaliteit van de ArenA in volle glorie zichtbaar. Een prachtig schouwspel dat door geen enkele lichtshow valt te evenaren.

Het was een onvergetelijk, prachtig en prima georganiseerd evenement. Tijdens een van mijn wandelingen over het veld – wat onmogelijk was op het drukste moment – zag ik alleen maar blije mensen. Overal groepjes aan het dansen, zweten en lachen. Op de tribune kon je al rustend al die mensen bekijken. Daar kon je beter blijven zitten want later op de avond na de nodige Breezertjes zag je dat de witte kleren door de gladheid niet meer wit bleven. Ook werd de sfeer onpersoonlijker. Rond zes uur werden er wat dromende mensen van de tribunes gedragen en waren er opstootjes in de gang. Tijd om naar huis te gaan zeker? Ik dacht nog, ik wacht tot de metro weer rijdt. Maar toen iemand naast mij zei dat hij het gras tussen de vloerplaten zag groeien dacht ik: Misschien gaat Ajax hier nu ook wel beter van voetballen. Let’s go!

Tekst: Pieter Hoogland.

Beeld: ID&T

(toegevoegd:09-07-2002/10:31)