Roog en Erick E. in More

Wat moet er nu nog geschreven worden over Club Risk in More. Het is daar leuk, er hangt altijd wel een gemoedelijke sfeer en de line-ups zijn OK. Een avond met Roog en Erick E. is meer dan de moeite waard. Het was ook de perfecte gelegenheid om alles rond de twee crowdmovers en de toestand van publiek waar te nemen.

More was propvol. Wringend en teentrappend moest een weg gevoerd worden naar een overzichtelijke plek. Niet voor niets werd de staanplaats vlak naast de dj-booth gekozen. Dit was tenslotte de enige plek in More waar het geluid op goed niveau was. In de grote zaal was het namelijk te zacht. Twee winddichte zeilen voor je speakers laten immers weinig decibellen door. Samen met die non-Breezer mentaliteit van More en die vieze flesjes Hooch, zijn dit al lange tijd de minpunten van deze club.

Geestelijk hadden we ons al ingesteld op deephouse van Roog. Lichamelijk houdt dat in dat er weinig bewogen werd. Gelukkig had het publiek daar minder last van, ze trokken het goed. Het was duidelijk een set met een verhaal. Een verhaal over een reis door moerassen, duistere bossen en diepe grotten. Zo nu en dan maakten we kennis met Afrikaanse volksstammen, en werd de overmeestering van een leeuw gevierd met zwaar gejuich. Veel diepe duistere klanken, tribals en climaxen kenmerkte Roogs set. Hij mixte alles heel netjes en geregisseerd aan elkaar. Deze man verdient alle respect maar we zijn beter van hem gewend. Melodie en variatie in muzieksoort hadden niet gek geklonken. Het zweefde teveel op één donkere lijn.

Erick E. zag op dat moment de honger van het publiek. Hij ging niet mee in het verhaal van Roog, sterker nog de eerste plaat die hij opzette maakte korte metten met wat zijn voorganger allemaal liet horen. Oei, oei, oei, één en al funk, groove en feest kwam er van dat stuk vinyl af. De lichtjocky gaf de More een vrolijk kleurtje en liet lampen schijnen die de hele avond nog niet aan waren geweest. De MC riep uit volle borst dat we de schuld aan de dj moesten geven dat hij zo´n sfeer creëerde (Blame it on the dj,…the dj). Het publiek swingde als nooit tevoren en het is misschien cliché, maar die handen reikten toch echt de hoogte in. Te vaak zelfs. Wij kregen er ook weer zin in en deden wat dansjes. Zelfs Erick stond achter zijn domein behoorlijk te grooven. Dit was weer het zoveelste bewijs dat hij werkelijk een feest weet te maken, waar hij ook draait. Zoals eerder gezegd was deze avond de perfecte gelegenheid om alles rond de twee grote crowdmovers en de toestand van het publiek waar te nemen. De woorden zeggen denk ik wel genoeg.

Tekst: Cleon Macnack

(toegevoegd:20-02-2002/13:11)