Phil Kieran is een druk bezet man. Naast een sloot aan 12”'s op labels als Soma en NovaMute zat hij ook in de band Alloy Mental. Op Sven Väth's label Cocoon heeft hij in 2009 de soloplaat Shh uitgebracht en dan runt hij daarnaast nog zijn eigen label, Phil Kieran Recordings (PKR). Zijn werk beslaat een veelvoud aan genres waardoor iedere release van Kieran steeds weer een verrassing is.

Eerder dit jaar bracht hij op zijn eigen label het debuurt van Le Carousel uit, zijn nieuwe band-project. Van dit self-titled debuut (wat een plaat is die het verdient om beluisterd te worden) is nu een remix-plaat verschenen. Het idee achter de plaat is om een clubvriendelijke versie van het origineel af te leveren. Voor de plaat heeft Phil Kieran zelf bevriende producers gevraagd om een nummer te remixen waarna deze door Kieran zelf zo op de plaat zijn gezet dat de remixen tezamen een dj-set vormen met een kop en een staart.

Geen gemakkelijke muziek

Of dit is gelukt ligt aan je smaak. Als je denkt dat met het opzetten van de plaat je toegankelijke melodieën en vette drops voor je kiezen krijgt heb je het mis. Het origineel was een plaat vol popliedjes die neigde naar clubmuziek en voor deze remix-plaat geldt hetzelfde. Iedere track heeft een hang naar popmuziek maar er wordt ook geflirt met dance. Het is misschien niet de meest gemakkelijke muziek maar daarom niet meteen slecht natuurlijk.

Remixers op de plaat zijn onder andere Andrew Weatherall (van onder andere Sabres of Paradise en Two Lone Swordsmen), David Holmes, Nederlandse producer Roel Hoogendoorn, The Hacker (die het, muziekmaken dus, ooit samen deed met Miss Kittin') en Phil Kieran zelf.

Van vroeger voor nu

Het moet gezegd worden, de plaat is inderdaad als een set te luisteren. Er zit daadwerkelijk een flow in. Een die het wellicht goed doet in de club maar dan wel eentje waar chillen de norm is. Want de popsound blijft prevaleren en dat is eigenlijk helemaal niet erg. Vanaf de opener 'Lose Your Love' (geremixt door Andrew Weatherall) is de toon eigenlijk al gezet. Stiekem doet het nummer aan OMD en dergelijke jaren '80 elektronische muziek denken. Warme synths en vroege drummachines dus. Dit principe wordt de gehele plaat niet meer losgelaten, of het nu het coole, Adult-achtige 'Good Times' (geremixt door Kieran zelf) of het supervrolijke Winter Months (geremixt door The Hacker) betreft. Toch is het echt een plaat van nu, want een stoffig aandoend tribute-geluid zul je hier weer niet aantreffen. Het is een plaat van vroeger voor nu. Zowel jonge luisteraars als de wat oudere muziekliefhebber kan met deze plaat prima uit de voeten.

Hoogtepunt van de plaat? Het melancholische 'Lost Years' in een remix van Max Cooper. Met deze uitgesponnen ambient-met-glitch-track maak je geen vrienden op de dansvloer maar dat hoeft ook helemaal niet. Want hoewel de plaat wel de dansvloer probeert te bereiken doet de muziek het net zo goed thuis of op je iPod. En dat is een compliment want de meeste muziek kan maar moeilijk met beide benen in meerdere genres staan zonder om te vallen.

Met Le Carousel, en dan hebben we het zowel over het origineel als de remixes, schaf je een plaat aan die je tijdens de eerste luisterbeurt niet onmiddellijk pakt maar je langzaam voor zich wint. Zowel de elektronische muziek- als de wat meer indie-georiënteerde luisteraar vindt wel iets van zijn gading op Le Carousel, en dat verdient veel waardering. En bovendien is het gewoon een steengoede plaat!