Niet bepaald het medicijn tegen de herfstdepressie

Intro: King Cannibal alias Zilla aka Dylan Richards is een kunstacademie drop out, die al samenwerkte met acts als Plaid, Funkstorung en Kid 606. Zijn album Let The Night Roar op het experimentele label Ninja Tune is een aanrader voor liefhebbers van underground techno, dubstep en industrial.

Genre: Breakstep in een moeras van donker fluweel en superscherpe spijkers

Bijzonderheden: Achtergrondmuziek is het niet bepaald. Clubmuziek ook niet. King Cannibal is iemand die duidelijk zijn ‘eigen ding doet’ (mag een recensent dat nog zeggen?) De beats zijn zo vers als pas gemaaid gras, zo origineel en hard als de beats Timbaland en/of Fatboy Slim uit hun beginperiode. Hier is duidelijk een genie aan het werk. Iemand die een soort gothic reggaeton ‘Virgo’ op een cd zet, met een vlijmscherpe Franse rap en dat combineert met uiterst minimalistische triphop. ‘Onwards, vultures’ heeft heel goed opgelet in de klas waar hij in zat met Laurent Garnier, Buddy Peace en als sponsor Amon Tobin. Met zulke referenties kan het bijna niet mis gaan met de carrière van King Cannibal.  

Hoogtepunt: ‘Colder Still’ is een nachtmerrieachtige soundscape die agressief en mysterieus tegelijk is, de nieuwe cyber James Bond, Playstation of een drum ’n bass producer die een verkeerde LSD trip genomen heeft?

Dieptepunt: ‘Aragami Style’, het soort nutteloze eentonige keiharde breakstep waar je net het verkeerde (zoveelste) drankje op drinkt.

Twijfelgeval, aanrader of bagger: Aanrader, maar voor zeldzame momenten in een club. Zeker niet te vaak draaien als je alleen thuis zit met een herfstdepressie.

Oordeel zelf: luisteren naar Let the Night Roar

Luister ook eens naar: Yppah, ZerodB, Madlib

King Cannibal