Gedurfd

Intro: Je kunt zeggen wat je wilt van James Holden, maar niet dat ‘t hem ontbreekt aan durf of lef. Om het veilige nest van hitgevoelige trance te verlaten voor abstractie en experiment, heb je simpelweg ballen nodig. Ballen zoals die van James Holden. Terwijl de platen uit zijn latere tranceperiode inmiddels massaal geclassificeerd worden als ‘neo-trance’, laat Holden met The Idiots Are Winning horen dat hij nu alweer helemaal klaar is met dat genre. Zijn eerste album is er één van ongebreidelde experimenteerdrift.

Genre: Experimentele elektronica

Bijzonderheden: Oh nee, nu doe ik het toch: The Idiots Are Winning betitelen als Holden’s eerste album. Dat mag eigenlijk niet van de Border Community-voorman. Het is naar eigen zeggen ‘een conceptuele maxi-single van vier uitgebreide tracks, aangevuld met experimentjes en twee minuten absolute stilte’. Zijn echte debuutalbum verschijnt pas in de loop van volgend jaar, dus moeten we het voorlopig doen met deze schetsmatig opgezette maxi. Dat is allemaal heel aardig, maar hoe klinkt nu dit voorlopige zoethoudertje? Kort gezegd: goed maar niet geniaal. Lang gezegd: Holden levert tien behoorlijk verschillende composities af die allemaal fragmentarisch van opzet zijn, maar telkens de kwaliteit dragen die van Holden verwacht mag worden: hoog. Uit iedere track spreekt een buitengewone durf, ieder nummer laat wel iets horen dat tegen het gangbare indruist. En ja, daar moet je van houden.

Voor de avonturiers valt er in ieder geval genoeg moois te ontginnen op The Idiots Are Winning. De magistrale opener ‘Lump’ bijvoorbeeld, waar een morbide stem je op ijzingwekkende wijze welkom heet. Of het al even krakerige ‘Idiot’, waar drukke arpeggio’s zich haastig langs rondvliegende glitches snellen. Twee tracks voor het einde zet Holden de plaat zelfs voor twee minuten stil, om er met de harde kicks van ‘Idiot Clapsolo’ en de snipperritmes van ‘Quiet Drumming’ weer uit te komen. Experimenteel? Jazeker, maar helaas ook iets te schetsmatig en vrijblijvend. Sommige tracks blijven los in de ruimte hangen, waardoor het album richting en noodzaak mist. Het productietalent van Holden blijft als het ware onuitgewerkt, terwijl je weet dat hij tot grootse dingen in staat is. De enige track die wél helemaal op zichzelf staat, is daarmee het absolute hoogtepunt van de plaat. ‘10101’ biedt een hemelverlichtend mooie vooruitblik op Holden’s ‘echte’ debuutalbum, dat dus ergens volgend jaar uitkomt.

Hoogtepunt: Holden durft het aan te experimenteren en levert met ‘10101’ en ‘Idiot’ twee ijzersterke tracks af.

Dieptepunt: Het schetsmatige karkater van de hele plaat. Holden kan een vollediger album maken dan hij op The Idiots Are Winning laat horen.

Twijfelgeval, aanrader of bagger? Aanrader.

Oordeel zelf: Luisteren naar The Idiots are Winning

Luister ook eens naar: James Holden - At The Controls

James Holden