Riton - Homies And Homos (Grand Central)

Eigenzinnig, eigenzinnig, eigenzinnig

Intro: Henry Smithson lijkt een naam voor een keurige, gegoede Brit. Zo een die altijd in het duurste schooluniform liep en netjes zijn tanden poetste. Maar meneer Smithson woont in Manchester en daar kunnen de dingen nogal gruwelijk in het honderd lopen. Gevoel voor decorum heeft hij onder zijn artiestennaam Riton in ieder geval niet. Met zijn vlijmscherpe electroclash en hijgende Britse stem brengt hij met 'Homies And Homos' eigenlijk gewoon hommage aan Prince en de glamrock.

Tekst: Menno

Genre: glamrock door de electroclashmixer
Bijzonderheden: De CD-hoes is al een voorbode van wat er gaat komen: een foto van Riton met blote bast, Elvisbril en fout kapsel in een pornorode kleurstelling. En dan je tweede album doodleuk 'Homies And Homos' noemen. Een eigenzinnige aanpak, en eigenzinnigheid dat kan hem niet ontzegd worden. Hij vermengt electroclash met een glamrock-achtige presentatie en brouwt er een ongeschuurde funkplaat van vol teksten over de keerzijde van het leven. Liefdesperikelen met labiele meisjes, daklozen, shitehawks, stedelijke claustofobie, seks en arabieren, het komt allemaal in sneltreinvaart voorbij. Riton hangt ergens met een roze keyboard en 'frizzy hair' tussen het geniale, absurde en wrange in. Zijn humor is al net zo zwart als de skyline van Manchester, of het nou over het doden van Arabieren gaat of over zijn sexkinks op begraafplaatsen; alles is doortrokken van wrange Riton-knipoogjes. En om dat nog even kracht bij te zetten is alles door de distortion gegooid. Niks rond of zacht te bekennen op 'Homies And Homos', alles wordt met glamrock-fanatisme ten gehore gebracht. En dat levert soms zeer vermakelijke karikaturen op, maar ook enkele juweeltjes. Tracks als 'Angerman' en 'Shitehawke' zijn ontzettend catchy in al hun spandex-glorie en 'Out In The Open' is een aardige hommage aan Prince. Met een tekst als 'Let's Hit The Graveyard / You Know It Makes Me Hard' drukt Riton ook hier weer een stempel op met zijn doodgravershumor. Het gebeurt niet vaak dat de persoonlijkheid van een artiest zo duidelijk doorklinkt op een plaat en het gebeurt ook niet vaak dat een plaat zo enorm opvalt. Als je dan ook nog eens electroclash mixt met pop, funk, glamrock en techno, dan verdien je toch een pluim. Die hij vast met groot plezier in zijn kont steekt.
Hoogtepunt: 'Angerman', 'Homeless'
Dieptepunt: Niet noemenswaardig.
Twijfelgeval, aanrader of bagger? Aanrader!
Als je dit goed vindt luister dan ook eens naar: Misschien zijn eerste plaat: Riton - Beats du Jour
Oordeel: 8.5

Meer info: Grand Central