Qebo - Flopper (Vibrant Music)

"bizar, vreemd, over-the-top, maar onweerstaanbaar om naar te luisteren"

In al het dans- en luistergeweld wat het land der elektronische muziek rijk is, komt er soms een album uit dat tracht allerlei soorten ritmes en sferen op een CD samen te brengen. Een goed voorbeeld hiervan is Qebo's 'Flopper'. Qebo bestaat uit het duo Alex Retsis en George Aggelides, die in het verleden vooral live-optredens hebben gedaan, her en der door Europa met mensen zoals Luke Slater en Christian Vogel. Vibrant Music (een sublabel van Basic Channel) is het label dat het debuutalbum, dat het midden houdt tussen IDM, electro en techno, heeft uitgebracht. Begeleidt door een overwegend duistere, sinistere sfeer, spettert Qebo de speakers uit. Een wandeling door een rijk scala aan muzikale landschappen vol bliepjes, speldjes, naaldjes en vervreemdende dansritmes.

Tekst: Menno

Flopper bestaat uit een fatsoenlijke 16 tracks, die allemaal strak onder de vijf minuten worden gehouden. Het begint pril en onschuldig bij de opener '15 07', dat een nachtelijke sfeer om zich heen heeft hangen en waar zachte percussie voor de voortstuwing zorgt. Een rijk en vol geluid heeft '15 07', zeker wanneer in de laatste minuut compleet onverwacht uit het geheel van geluiden een prachtige melodie voortkomt. Meteen al een van de beste tracks van de CD, maar misleidend voor wat komen gaat. 'Flopper' is ijzersterk in het verrassen van de luisteraar, de CD is een aaneenschakeling van verrassende wendingen, dichtgeplakte freestyles en dansbaar beukwerk. En vooral dat dansbare excelleert op een curieuze manier op deze CD. Het heeft zoveel meer in zich dan het 'standaard' gerag; de muziek is mooi gelaagd, prachtig opgebouwd en heeft een duistere stuw in zich. 'Scyter' is volstrekt anders dan '15 07' maar is nog redelijk downtempo en heeft dezelfde rijkheid in compositie en een soort dracula-achtige atmosfeer. Allemaal ter voorbereiding waarschijnlijk voor het eerste krachtpatsen van de heren van Qebo.


'Arch' heeft overduidelijk invloeden van Aphex Twin in zich, het ritme is een varierende stroom van bubbeltjes, LED-geluidjes, vliegensvlugge tikjes en afgeknepen geratel. De track is volgestrooid met korte krachtige uitschieters van volstrekt onbenoembare geluiden, ook hier weer een aan wanhoop grenzende duistere synth-melodie. Een tipje van de sluier nog maar. 'Flopper 1' is min of meer hetzelfde recept, en is bijzonder knap in elkaar gezet: het groezelt, het kietelt, het draait rond tot je duizelig wordt. Een freestyle van industriele ritmes. Zo ongeveer de doorsnee geluiden die men verwacht te horen in de maag van een barende robot. Het eindigt dan ook bijzonder abrupt.

een bijzonder zonderlinge, curieuze sfeer
Zo kraakt en knarst het verder met freestyle-achtig aandoende ritmes, wat af en toe grenst aan computer touchy-feely onder de dekens. Daarna begint het weer metalliek te spetteren met een onvervalste drum 'n bass vibe in 'Polyrtet'. Het swingt zeker goed, net zoals het ook genadeloos dik en hard uit de speakers komt. 'Polyrtet' heeft een bijzonder zonderlinge, curieuze sfeer. Alsof drum 'n bass ritmes niet al verrassend genoeg waren beginnen zich nu de eerste elektro-achtige tracks zich aan te dienen, van de piepende en gillende schuurgeluiden van 'Stealth Capability' tot en met het onvervalste 'blippy' spul van 'Strx Interface'. 'Strx Interface' is trouwens wel echt good ol' elektro: de karakteristieke sfeer, de hier en daar kneuterende 808 en alle obligate basjes zijn rijkelijk vertegenwoordigd. Maar ook hier houdt de CD niet op met verrassen. Track 12, 'sequence #9', is het apocalyptische hoogtepunt van 'Flopper'. Overdonderd en met samengeknepen billen luisterde ik naar een grommende, zich schrap zettende stalen leeuw. Klaar om toe te slaan, alles gespannen, totdat het uiteindelijk op je af springt en geen spaan van je heel laat. 'Sequence #9' klinkt bizar, vreemd, over-the-top, maar is tegelijkertijd onweerstaanbaar om naar te luisteren.

De elitaire echelons van de elektronica zullen vast minzaam hun goedkeuring uiten over het debuutalbum van Qebo. Het is een fris geluid, experimenteel en het vergt net even wat meer luisterinspanning om alles ten volle te kunnen waarderen. 'Flopper' heeft een niet te miskennen emotie (wellicht wat somber soms) die alle variaties in ritme en sfeer toch tot een mooi geheel maakt, wat mij betreft zeker een duo om in de gaten te houden de komende tijd. Qebo's Flopper laat een zorro-achtige 'Q' achter op mijn borstkas.