Thievery Corporation - The Richest Man In Babylon (ESL)

Wereldverbeteraars

Het twee jaar geleden verschenen album The Mirror Conspiracy verkocht meer dan 350.000 exemplaren en werd gezien als het antwoord op de K&D Sessions van het Weense loungeduo Peter Kruder en Richard Dorfmeiser. Met hun eigenzinnige mengeling van warme dub uit Jamaica (of is het dan toch moderne reggae?), Indiase wereldmuziek en Braziliaanse bossa nova, overheersen Rob Garza en Eric Hilton het Amerikaanse loungelandschap. Onlangs verscheen hun derde studioalbum: The Richest Man In Babylon.

Tekst: Marcel

In 1995 staan Rob Garza en Eric Hilton aan de basis van de succesvolle club in Washington DC: Eighteenth Street Lounge. Zes jaar later is de club niet alleen wereldwijd een begrip, het is vooral een club met het meest afgekeken concept. (De Nederlandse variant komt er uiteindelijk in de Amsterdamse Supperclub.) Het meest opmerkelijke aan het prachtige drie verdiepingen tellende 18th Street Lounge is de muziek die er in de drie barren en op de enorme patio klinkt. Die is helemaal in de stijl van het door Rob Garza en Eric Hilton opgerichte label Eighteenth Street Lounge Music.


Tegelijkertijd met de opening van de 18th Street Lounge, verschijnen de eerste releases van de Thievery Corporation op het gelijknamige label. Deze maken indruk door de smaakvolle cocktail van triphop, jazz, latin, dub, reggae, hiphop en invloeden uit het Midden Oosten. Lang voordat wij hier ook maar van het begrip loungen hebben gehoord, liggen ze daar in Washington en omgeving relaxt te zweven op deze muzikale cocktails, geserveerd door de eigenaren zelf: Thiervery Corporation. Vergelijkingen met de Europese grootmeesters van de loungemuziek, Kruder & Dorfmeister, zijn niet van de lucht. Het aantal overeenkomsten is opvallend. Beide duo's hebben hun eigen label, hun eigen club, brachten felbegeerde 12-inches uit die vrijwel nergens meer verkrijgbaar zijn. Daarnaast brachten beide formaties mixalbums uit op de Duitse mixreeks DJ-Kicks en stelden compilatiealbums samen van remixen die ze voor andere artiesten maakten. Het grote verschil zit hem in het feit dat Thievery Corporation al drie studioalbums achter haar naam heeft staan, terwijl de liefhebbers uit de hele wereld al jaren naar een echt album van Kruder & Dorfmeister uitkijken.


Het nieuwe album van de Thievery's zit verpakt in een mooi, opvallend hoesje. De booklet bestaat voornamelijk uit fraaie zwartwitfoto's van mensen die een hard bestaan lijken te leven. Zoals de foto met hardwerkende landarbeiders, een shoot van een oude man die - gezien de hoeveelheid ingegroefde rimpels - veel zorgen in zijn bestaan heeft gekend. Zo zijn er nog veel meer. Vrouwen die hun kinderen beschermen, terwijl de bommenwerpers over hen heen vliegen, opstandelingen in gevecht met een leger aan soldaten en kinderen die in krottenwijken leven.
Maar er staan ook foto's tussen van mooie landschappen, foto's met lachende mensen en spelende kinderen erop. Het zijn hoogstwaarschijnlijk de bewoners van Babylon, een Irakees stadje gelegen tussen de rivieren Eufraat en de Tigris, bekend uit de tijd van het oude Mesopotamie. Een zeer vruchtbaar landschap waar, volgens de geschiedenisboekjes, de wieg van onze beschaving zo'n 3000 jaar voor Christus is ontstaan. Hedendaags is het een voorstadje van Bagdad, een gebied dat door de familie Bush wordt beschouwd als perfect oorlogsgebied. En met mensen zoals hij willen Rob Garza en Eric Hilton - gezien het thema van dit album - niets te maken hebben.


De heren zetten vooral de aanval in op Bush en zijn (buitenlandse) politiek. Het nummer 'State Of The Union' is een tirade tegen de Republikein: You have the people under a spell. Talking to people in a congress. We vote you in, so you must put out your best. After all we are in a contest. It's the state of the Union's address. Broadcasting lies on the television screen. Trying to get us hooked on the American dream. We're up on your games, if you know what I mean. Een ander nummer: 'Omid (betekenis: hoop)' is vooral bijzonder, omdat de Iranese zangeres Lou Lou de tekst in haar eigen taal zingt: het Farsi. Dit uit respect voor de Islamitische cultuur. Want het is vooral een mooie, liefdevolle track die moet laten voelen dat een geloof niet verantwoordelijk kan zijn voor de aanslagen op elf september 2001. Bij die aanslagen verloren Rob Garza en Eric Hilton overigens hun vaste geluidsman. Het heeft ze niet verleid tot haatgevoelens. Integendeel. Het heeft ze juist geinspireerd tot het maken van een mooi, warm album. Een plaat met een verhaal. En vooral een plaat die muzikaal gezien dezelfde kracht als zijn voorganger heeft. Een liefdevol geschenk voor onder de kerstboom.

18th Street Lounge Music