Dimitri from Paris - After The Playboy Mansion (Respect)

Glitterpakken, Discobollen en Afroheads!

Wie anders dan playboy en glamour-dj Dimitri from Paris is in staat om een mixcompilatie samen te stellen zoals deze? Boordevol disco, seventees funk en soulvolle dance, laat hij de discobollen en de glitterpakken weer glinsteren in de nacht en zijn de afroheads gewoon weer hip! Een dubbel-cd met een laidback versie en een uplifting variant, brengt je in de juiste stemming om de hete zomernachten door te komen. Zelfs in maart!

Dimitri from Paris werd geboren in Istanbul en verhuisde op driejarige leeftijd naar Parijs. Pa en ma vonden het beter om kleine Dimitri op te laten groeien in het westerse Frankrijk. Hij was twaalf toen hij een stel oude draaitafels aanschafte en terwijl zijn vriendjes en vriendinnetjes zich met de jeugdige spelletjes bezighielden, draaide de ambitieuze dj zijn eerste sets. Hij startte als radiojockey op een piraatje in Parijs en omstreken en van daaruit kreeg het ambitieuze jonkie remix-opdrachten binnen van Franse en Engelse popartiesten van formaat. Dimitri had geen geld voor duur studio-equipement, dus gebruikte hij de keyboards en computers van de betreffende artiesten. Het heeft hem twintig jaar gekost om zijn eigen studio in zijn eigen huis op te kunnen bouwen. Voordat die studio er kwam, werden al zijn spaarcenten besteed aan funk-, disco-, en soulplaten, wat je goed kunt horen aan zijn sets en mixalbums zoals deze.

Luisteren naar Dimitri from Paris

Beide cd's hebben een opbouwend karakter, maar geen van de twee bezit een algemene 'uplifting' of 'laidback selection' van tracks. Het eerste schijfje start met een aantal onvervalste discokrakers als 'So Good, So Right' van Imagination en 'Get It Up For Love' van Tata Vega (beiden in de Dimitri mix), die worden afgewisseld met klassieke house en hiphop tunes van weleer. Uitschieters zijn 'Nikita' van Ralph Myerz & The Jack Harren Band, 'Feel Up' van Grace Jones (in de Danny Tenaglia mix) en Blaze zijn 'Seasons of Love'. Disk twee opent met pure 'Motown' soul, waarna voorzichtig de eerste housebeats de revue passeren. Paul Murphy en Marc Waalford Project schitteren met hun 'Jazz Room'. Landgenoot Ludovic LIorca komt ook even om de hoek kijken met zijn vocale blues/jazz op 'Indigo Blues'. De La Soul & Chaka Khan blijven natuurlijk: 'All Good' en Boris Dlugosch featuring Aoisin Murphy hebben gewoon gelijk, want van zo'n mixalbum krijgen we 'Never Enough'. Als dan toch na dik twee en een half uur swingen het einde nadert, smeken we net zo hard met Harold Melvin and the Blue Notes mee:
'Don't Leave Me This Way...'