Lee Burridge - NuBreed 5 (Global Underground)

Partyscene Redactie | 1 januari 2005
music

Gevarieerde maar onsamenhangende kwaliteit

Begin jaren negentig lukt het de ambitieuze dj Lee Burridge maar niet om door te breken in zijn vaderland. De Britse media kan hem niet in een bepaald muzikaal hokje plaatsen. Helaas voor Burridge, maar in het gehypte Engeland is dat funest voor je carriere. Hij vertrekt vervolgens naar Japan, waar zijn gevarieerde sound achter de draaitafels wel degelijk gewaardeerd wordt. Vijf jaar lang bestiert hij vaste avonden in de grootste clubs in Tokio. In het land van de rijzende zon bouwt Burridge een behoorlijke status als dj op en als Engelse progressive-pioniers als Sasha en Craig Richards hem vijf jaar later herontdekken, is de keus om terug naar Engeland te keren snel gemaakt.

Samen met die twee begint Lee Burridge de Tyrant clubavond in het Londense Fabric. Alhoewel progressieve house er de dienst uitmaakt, blinkt Lee wederom uit door zeer gevarieerde sets te lanceren. Ditmaal wordt het wel gepikt door de bladen en het toonaangevende Mixmag Magazine kroont hem in '98 tot 'best upcoming dj'. Zijn stijl als dj? Een gulle middenweg tussen house, techno, trance, breakbeats en zelfs rock. Al deze genres krijgen een plaatsje op zijn eerste, uitstekende mixverzamelaar 'Metropolis', die in '99. het daglicht ziet. Voor het vooruitstrevende Global Underground genoeg om hem in te lijven in de dj stal, dat automatisch een mixalbum inhoudt. Het vijfde deel uit de NuBreed talenten serie, samengesteld en gemixt door Lee Burridge is daar!

In navolging van Sander Kleinenberg, die een prachtig opbouwend album afleverde, heeft Burridge zich allesbehalve beziggehouden met een logische structuur. Vooral de eerste cd klinkt vrij rommelig en onsamenhangend, ondanks sterke producties van o.a. Marshall Jefferson, Photek en Mood II Swing. Na ongeveer twintig minuten te hebben geswingd op de heerlijke housy vibes, schakelt Burridge over op oninspirerende elektro en door rockmuziek beinvloede progressive. Wellicht is dat laatste een tautologie...
Het gevolg is een opeenschakeling van flauwe tracks, waardoor je snakt naar de bijbehorende pauze tijdens het omwisselen van de cd's. Na vijftien seconden rust lijkt Burridge toegesproken te zijn door zijn geweten. In gedachten is de dansvloer namelijk helemaal leeg en in een terugkeer naar Japan zit hij al helemaal niet te wachten.

Op schijf nummer twee wordt de muziek ons veel subtieler toegediend. De sound is vrij donker, maar toch ook wel soulvol en funky. Met een rits van onbekende producers bewijst Burridge dat goede progressive niet alleen van de hand van Digweed, Howells of Deep Dish hoeft te komen. Leroj, Wally Lopez en Eric Spire kunnen het net zo goed, getuige hun uitstekende producties. De mix wordt naarmate de cd vordert spannend, energiek en tegen het einde zelfs zeer fraai. Een prachtige Golden Dawn Mix van Heiko Laux zijn 'Presence' betekent de climax van deze vijfde editie van NuBreed, die helaas toch tot de minderen gerekend kan worden. Het hoogtepunt van deze kwalitatieve serie is dus nog niet bereikt. Wie volgt? Talent zat!

Luisteren naar NuBreed 5

Meld je aan voor de
en ontvang het laatste partynieuws