System F - Out Of The Blue (Purple Eye)

Hoge toppen en diepe dalen, of zoiets. Het is de Nederlandse producer en dj Ferry Corsten allemaal al overkomen. In 1999 / 2000 vestigde de Nederlander definitief zijn naam in het buitenland. Met name in Engeland gingen ze plat voor het schuchtere mannetje uit Holland. Maar het grillige gedrag van de Engelsen is iets om beducht voor te zijn. Een hoogtepunt duurt meestal niet lang in het land waar muziek tot de eerste levensbehoefte behoort. In 1999 en 2000 mocht Corsten diverse prijzen uit het land vandaan slepen waaronder de Ericsson Muzik Award en de Dance 2000 Award voor beste remix (die van William Orbit's 'Adagio for Strings). Helaas prijkte Corsten in het najaar van 2000 ineens in de Engelse Muzik in de top tien van 'Cheesiest dj's'. Gelukkig zegt dat alles over de hypende Engelsen, en helemaal niks over de kwaliteiten van Ferry Corsten. En al helemaal niet over zijn kwaliteiten als producer!

Het debuutalbum van Corsten had volgens eigen zeggen in september vorig jaar moeten verschijnen. Wellicht heeft die hele discussie in het najaar er voor gezorgd dat zijn debuut pas nu in de winkels ligt. Misschien was het album gewoon nog niet af. Dat kan natuurlijk ook. Het blijft gissen. Net zo goed om de vraag waarom Corsten in hemelsnaam zijn pseudoniem System F gebruikt voor zijn debuut. Natuurlijk, onder deze naam boekte hij grote successen met de 12" 'Out Of The Blue'. Maar om daar nou op voor te borduren is helemaal niet nodig. Het debuut van Corsten is een ijzersterk album geworden dat alle verwijzingen naar eerdere successen niet nodig heeft, en waar Corsten trots zijn naam groot op had mogen zetten!

'Out Of The Blue' biedt trance, veel trance. Natuurlijk barst het album uit zijn voegen van de cliches die zo kenmerkend zijn voor het genre. Lange breaks, roffeltjes en bombastische symfonieen van melodieen. Maar Corsten weet dondersgoed waar hij mee bezig is en weigert om in alle valkuilen te trappen. Het album zit vol verrassingen en opmerkelijke wendingen. Wat te denken van het verrassende 'Soul on Soul' bijvoorbeeld waarop Marc Almond de vocalen voor zijn rekening neemt. Het is een mengeling van jaren tachtig synthesizerpop en italo disco in een modern jasje. Een beetje hi-energy, een beetje Giorgio Moroder en mooie klanken die duidelijk uit het nieuwe millennium stammen. Of de vocale track 'Cry' waarop Saskia Lie Atjam (?) de vocalen voor haar rekening neemt en dat zelfs als een unplugged versie op het album staat. Zo veroorlooft Corsten zich enkele uitstapjes en verkent hij zijn grenzen als producer. Het gaat hem goed af, want de producties zijn erg strak en Corsten weet iedere keer weer de mooiste geluiden uit zijn kasten te toveren. Op hoog of laag tempo. Het maakt geen ene moer uit!

Toch zijn het vooral de floorfillers die om aandacht schreeuwen. 'Needjejuice' bijvoorbeeld. Een stevige knaller met repeterende en hypnotiserende synths en prachtige geluiden. Want dat is Corsten ten top. Iedere keer slaagt hij erin de spanning geleidelijk op te bouwen, daarbij gebruikmakend van de mooiste melodieen en zweverige soundscapes. Pas na enkele minuten barst het los en zie je die handen de lucht in gaan. Helemaal los gaat het bij 'Exhale' dat Corsten samen met Armin van Buuren maakte. Ruw, duister en dwingend. Op het moment dat de bombastische symfonie losbarst is er maar een ding dat je moet doen, en dat is dansen. Dansen alsof je leven er vanaf hangt!

Binnenkort muziekfragmenten van dit album, nu eerst wat oud werk