Uitgaan in Kuala Lumpur: Club Qba

Ervaringen die misschien wel, of misschien niet, leuk zijn om te lezen, maar in ieder geval een beeld geven van het nachtleven in KL. Is het een volledig beeld? Nee, natuurlijk niet. Het zijn maar flarden van wat er hier gebeurt en wat ik mee maak. Je kan namelijk niet alles opschrijven, en dat zou ook helemaal niet interessant zijn om te doen. Ik ben geen wandelende Lonely Planet gids noch een reisbureau, ik ben niet onafhankelijk en al helemaal niet zonder vooroordelen. So sue me.

Het dagelijks leven in KL is aardig gesegregeerd, en dat is niet anders in het nachtleven. De Chinezen zijn grote fans van de karaoke bars die je hier overal hebt zitten. De Moslim Malay (die heten Bumiputra) dienen zich te houden aan de Sharia wetten, wat ongeveer inhoudt dat er geen alcohol genuttigd mag worden en dat de verschillende seksen zich niet zouden moeten mengen. Ja dat leest u goed, zij zijn een bevolkingsgroep met een compleet eigen rechtsysteem en eigen wetten die niet gelden voor andere bevolkingsgroepen. Voor hen is een bezoek aan een club dus niet geheel zonder risico, en dat risico is niet alleen theoretisch. Er zijn invallen door de ‘Religious Police’ (afgelopen weekend nog tweemaal) waarbij alle bezoekers zich dienen te legitimeren en de Moslim’s die zich dan daar bevinden wacht een straf. Mamaks zijn een alternatief die zij veel gebruiken. Het zijn restaurants waar je van alles en nog wat kunt eten en die vaak tot laat in de nacht open zijn. Men zit daar op het terras met vrienden, drinkt een Maleisische zoete thee (Teh Tarik) en praat er op los. Ook niet helemaal mijn ding, hoewel het soms best gezellig kan zijn.

De gewone bars en clubs, variërend van super high end tot gemiddeld, kennen ongeveer een bezoekersverdeling van 85% Chinezen, 10% Indiërs en 5% westerlingen. Bij bars met voornamelijk prostituees is het percentage westerlingen aanzienlijk hoger, wat beschamend is om te aanschouwen. En de openingstijden? Die zijn niet om over naar huis te schrijven, aangezien alle tenten om stipt 3 uur in de ochtend hun deuren sluiten. “Afterparty!!!” hoor ik u roepen. Nou, vergeet het maar. Die zijn schaars, en als het al plaatsvindt is het of buiten de stad, of in een of andere tragische bar. “Begint men dan al om 22.00 met feesten?” vraagt u. Nee, het is misschien verbazingwekkend, maar het feest barst los op Nederlandse tijd: 01.00. Dat betekent dat je in clubs alleen tussen ongeveer middernacht en 03.00 echt kunt feesten. Dat is dus 3 uur per nacht! Voordeel van dit alles is dat je niet compleet brak bent de volgende dag, maar dat voordeel had ik graag opgegeven voor een paar uur extra feest.

Samen met de intern community (die nogal groot is) en de werkende westerlingen die ik hier heb leren kennen gaan wij voornamelijk naar ‘gewone’ clubs als Zouk, Lunar Bar (welke zich bevindt op een 33e verdieping!), Passion, Asian Heritage Row (een hele straat met clubs en cocktailbars), bars in de suburb Petaling Jaya of in de buurt Bangsar (naast Brickfields, waar ik woon). Het is er vaak gezelliger dan de zogenaamde ‘high end clubs’, in bijvoorbeeld het Hilton Hotel, waar  rijke Chinezen om een tafel met daarop een fles sterke drank gaan zitten en drinken tot ze niet meer kunnen bewegen. Het is maar waar je van houdt. Een van de bars die we regelmatig bezoeken is Qba (uitspreken als Cuba), welke zich bevindt in het Westin Hotel in de drukke wijk Bukit Bintang.

Na een van de vele cocktailfeestjes van de Nederlandse Ambassade (verplicht bezoek wegens stage!) besloot ik om met wat Nederlandse vrienden wat te gaan na drinken in het naastgelegen Qba (geen entree kosten, maar wel drankprijzen die hoger liggen dan het gemiddelde in KL). Mijn huisgenoten (en tevens klasgenoten) M&M zouden daar ook heen komen, maar die lieten maar op zich wachten. De bar Qba bestaat eigenlijk uit vier delen, te weten: de Wijn & Sigaar Lounge (de grootste collectie Rum in KL), een Latin Grill, Island Bar en het terras in Alfresco stijl. Maar op leuke avonden mengt zich dat allemaal tot een groot feest en is het er erg gezellig. De grootste ruimte, Island Bar, heeft een gigantische vierkante bar en er om heen staan enkele tafeltjes. Aan de zijkant is een dansvloer en op het podium staat enkele uren per avond een Latin American band die allemaal Zuid Amerikaanse nummers ten gehore brengt. De dansvloer is echter aan de kleine kant, en was vanavond dan ook overvol. Er bevindt zich wel vaak een leuke mix aan bezoekers, waarbij de westerlingen meestal de meerderheid vormen. Het dansen op een te kleine dansvloer met veel mensen wordt echter een elkaar-zo-min-mogelijk-in-de-weg-proberen-te-zitten gebeuren, wat nogal moeilijk gaat omdat sommige mensen wel heel uitbundig met die heupen staan te swingen.

Nadat de band klaar is met hun optreden neemt een man met CD’s hun plaats over en wordt een gevarieerde mix aan muziek gedraaid waarvan de meeste nummers uit volle borst mee geschreeuwd kunnen worden. En hoewel de drie grote deuren naar het terras continu open staan en er erg veel mensen binnen zijn, werkt de airco boven verwachting goed! Maar mijn huisgenoten waren in nog geen velden of wegen te bekennen. Een paar Gin & Tonic’s later belt mijn mannelijke huisgenoot, maar de bar is druk en gezellig en dus kan ik hem niet verstaan, sms is in deze gevallen praktischer:

F: "Ik sta bij de bar! Zijn jullie er al?"
M: "Leuk voor je, ik zit op het politiebureau."

Ik schrok me dood en zag al allemaal visioenen voor me van ongelukken of iets wat gebeurd zou kunnen zijn met onze vrouwelijke huisgenoot. Ik loop snel naar buiten, wat verbazingwekkend moeilijk gaat in een drukke bar en ik heb dan ook zeker wat mensen een flinke duw gegeven, en bel hem terug. Ik hoor een hoop lawaai op de achtergrond en begrijp dat ze bij een verkeerscontrole zijn opgepakt en naar het politiebureau zijn overgebracht omdat ze geen paspoort bij zich hadden! Als ze binnen één uur het paspoort niet kunnen laten zien gaan ze hen officieel aanhouden. En waarom? Onze vrouwelijke huisgenoot ziet er uit als een Bumiputra (Moslim Malay) en de politie zag dat zij bij een blanke jongen (mijn mannelijke huisgenoot) in de auto zat. Toen er gevraagd werd om papieren konden zij niets laten zien, en even later zaten zij dus op een politiebureau.

Ik natuurlijk snel afscheid genomen van de Nederlanders, mijn Gin & Tonic en een taxi aangehouden. Het duurde alleen een eeuwigheid omdat het Westin midden in de drukke wijk Bukit Bintang ligt en het verkeer daar altijd muurvast staat. De taxichauffeur heb ik laten wachten voor de deur van onze condo en heb boven in het appartement de paspoorten van M&M en mijzelf (ik ga natuurlijk niet naar dat bureau zonder mijn eigen paspoort!) gepakt, al mijn cash geld meegenomen (in het geval ze een boete moeten betalen) en ben met de taxi door naar het politiebureau gegaan.

Aangekomen bij het bureau zit er buiten in een goor hokje zo'n afgekeurde agent de wacht te houden. Ik zeg van een afstandje tegen hem "Sir, I think my friends are in here, can I go in?", waarop die idioot helemaal begint te schreeuwen "COME TO THE WINDOW, COME OVER HERE!!". Goed, so far voor de beleefdheden. Ik met m'n bek bij dat raampje, en dan kan die debiel alleen maar wijzen naar een deur die open staat en waar ik dan heen schijn te moeten. Ofzo, want echt duidelijk is het allemaal niet. Erg schoon overigens ook niet, het hele gebeuren deed mij een beetje denken aan een tragische waargebeurde woensdagavond film op RTL 4 waarbij een arme huismoeder het slachtoffer wordt van een drugsdealer en haar leven moet slijten in een vage cel met 38 andere vrouwen, ergens in Azië. Achter desbetreffende deur tref ik gelukkig wel mijn huisgenoten, een andere intern die wij kennen en wat locals die ook opgepakt zijn aan. De andere intern had zijn huisgenoot gebeld met hetzelfde verzoek als dat ik had ontvangen, maar zijn reactie was: "Ik kijk wel even kijken of ik kan komen met je paspoort, moet mijn haar nog wassen en krijg zo visite." Mijn God.

Al met al is het met een sisser afgelopen en mochten zij zonder boete weer vertrekken, waarna wij alsnog met z’n allen naar Qba gingen om te vieren dat het weekend eindelijk weer was aangebroken!

Ciao, Faisal