Huisman

De kunst van een schrijver is dan ook zo lang mogelijk de aandacht van de lezer vast te houden. Heb ik jullie nog? Ok, gaan we verder.

Momenteel lees ik een boek over een stel waarvan de man de opvoeding van de kinderen op zich neemt en de vrouw werkt. Het grappige is dat deze situatie erg veel overeenkomsten heeft met mijn eigen huidige situatie. Normaal gesproken werk ik wel, maar zit nu al twee maanden op de ‘bank’ zoals wij dat in detacheringsland zeggen. Niks mis mee zou je kunnen zeggen want ik word wel gewoon doorbetaald. Dat klopt ook wel, ik kan nu aandacht besteden aan zaken waar je normaal gesproken niet aan toekomt. Alleen het jammere van de situatie is dat het midden in de winter valt. Even lekker naar het Vondelpark of het strand is er niet bij. Afspreken met je vrienden kan ook niet want bijna iedereen is toch wel aan het werk. Daarbij komt ook nog dat ik ‘vast’ zit aan schooltijden, ‘s ochtends moet ik Noya naar school brengen en ‘s middags weer ophalen. De tijd daar tussen in is beperkt, dan moet ik boodschappen doen, het huishouden, de was, schoonmaken. Nadat ik hem van school heb gehaald hem dan eten en aandacht geven, vervolgens aan het avondeten beginnen om daarna de afwas te doen en Noya naar bed toe brengen. Dan nog even aandacht geven aan vrouwlief die een zware dag heeft gehad. Poeha! Het leven van een huisman is klaarblijkelijk toch wel erg hetzelfde als die van een huisvrouw, met dit verschil dat een man hier wel iets meer moeite mee heeft. Het jagen, onderhouden van zijn gezin zit in het bloed maar moet nu even pas op de plaats maken.

En dat heeft, net als bij de hoofdrolspeler uit mijn boek, zijn effect. Je voelt je niet meer helemaal meetellen in het maatschappelijke leven. Gelukkig kan ik me nu wel richten op mijn eigen zaken en het komende festivalzomerseizoen. En ook zou ik me met het opknappen van ons huis kunnen bezighouden ware het niet dat ik twee linkerhanden heb……dus ga ik maar weer eens naar de supermarkt om hier het broodnodige te halen. En soms kom je dan toch wel voor verrassingen te staan. Want schijnbaar oefent een man met kind een bepaalde aantrekkingskracht uit op vrouwen. Vrolijk lachend komt een schoonheid me tegemoet, ik kijk haar aan, wil bijna nog achterom kijken of haar lach wel voor mij bestemd is maar bij de volgende vrouw die naar me lacht besluit ik maar om ervan te genieten. Zo zoon, wat moeten we nog meer hebben? Nog even die andere supermarkt in dan maar?