Held of schlemiel?

Intro: Bob Sinclar; je houd van hem of je haat hem! Een gulden middenweg is er niet. Maar aangezien een muziekrecensent een plaat zo objectief mogelijk tracht te beschrijven, plaatsen we deze keer een recensie vol lof en een bespreking met afschuw. Aan jullie om jezelf te herkennen in één van deze twee oordelen.

Genre: Vrij commercieel en aantrekkelijk klinkende dansmuziek.

Oordeel 1: Bob de Messias van de house

De samenwerking, de hit ‘LaLaSong’, met de heel-erg-oldschool-rappers van Sugarhill Gang mag gerust een vroege zomerhit genoemd worden. De vrolijke rap, in combinatie met het van Kid Creole geleende, nogal aanstekelijke, lalala-kinderkoortje, is na een paar luisterbeurten niet meer uit het geheugen te wissen. Voor alle jongeren van geest, en lichaam natuurlijk, belanden we daarna in 1 groot dansfestijn, waarin ragga briljant gecombineerd wordt met de zomers klinkende ‘Lambada’ en een al net zo zomers Manu Chao-sampletje dat onze ragga-held Shabba Ranks begeleidt. Om daarna pas echt te exploderen in raggahouseklapper ‘NewNewNew’. Een plaat die deze zomer heel wat kontjes zal laten schudden. Daarna kunnen we los met een floorfiller, die disco, new beat en zomerse zang in een lekkere muzikale cocktail giet. Hierna is alles vooral erg positief. Alles straalt liefde uit, de muziek haalt je helemaal uit de put, de engel Bob van de hoesfoto laat je dansen op de lekkerste tunes die hij maar kon verzinnen. Steve Edwards, Ron Carroll en nog veel meer toppers zingen de sterren van de hemel, de catchy tunes slepen je de dansvloer op. Bob mag zich deze dagen waarlijk de Messias van de house noemen. Wat een positivisme straalt deze cd uit!

Oordeel 2: Kruisigen die Bob!

Christophe Le Friant hebben we de laatste jaren niet meer betrapt op enige originaliteit. Zijn eerste single, de hit ‘LaLaSong’, combineert een flauwe rap van een stel nog steeds op 1 hit terende bejaarde rappers met een sample van Kid Creole, die houseproducer Theo Parrish ook al eens vrijwel over dezelfde muziek  gebruikte in  ‘Friendly Children’. Diezelfde Theo die alle blanken er (terecht?) van beschuldigde dat ze respectloze dieven en trash zijn. Bob gooit daarna alle remmen los en gebruikt daarbij zomerhit ‘Lambada’, een Manu Chao-sample en vergane glorie Shabba ‘Mr.Loverman’ Ranks, om met een skihut/jongerencafé/Adhd- plaat dit rondje af te sluiten. Even dreigt Bob met een tune die disco, new beat en meer van dat moois herbergt, maar een volslagen misplaatste ragga-vocaal over Jamaica gooit dan weer roet in het eten. Hierna gaat het van kwaad tot erger. Over de meest gelikte top-40 dansmuziek verspreidt Bob ‘Jezus’ Sinclar het evangelie van het positivisme over ons, met gospelzang, een draak van een Bob Dylan-cover, een kopie van Mathar en een mislukt erotisch buikdansnummer. Kruisigen die Bob! Een ouwe held die nu toch echt voor honderd procent afgeschreven is.

Hoogtepunten/dieptepunten: Alles klinkt heerlijk. Zomers, positief, pakkend, zo geslaagd hoor je ze maar zelden. Maar wat wil Bob hier nou mee bereiken? Ooit houdt de grap toch een keer op, zou je denken? Hoe dan ook; deze Franse clown slaagt er met zijn muziek in je vrienden, je schoonouders en je kinderen te bekoren. Nooit geweten dat house zo toegankelijk kan klinken. Maar wie al wat langer naar muziek luistert, beseft: dit is 1 grote rip-off.

Twijfelgeval, aanrader of bagger? Aanrader of bagger.

Oordeel zelf: Luisteren naar Born in 69

Luister ook eens naar:

Bob Sinclar - Western Dream

Bob Sinclar live at the Playboy Mansion

Enjoy Bob Sinclar

Bob Sinclar