Report: A State of Trance 600, Brabanthallen, Den Bosch

frank | 18 april 2013
party reports


De immens populaire radioshow van Armin van Buuren, A State of Trance, bereikte 14 februari de 600ste aflevering. Traditiegetrouw wordt elke 50ste aflevering gevierd met een feestje.

Dat begon als klein gratis feest en is nu uitgegroeid tot een serieuze wereldtour van twee maanden. De afsluiting van deze tour vond zaterdag 6 april plaats in de Brabanthallen in Den Bosch en was de grootste uit een serie van twaalf shows op vier continenten. Onder andere Sao Paulo, Kuala Lumpur, Minsk en New York werden eerder in de serie al aangedaan door het grootste tranceconcept ter wereld.
 
Organisator Alda Events had in samenwerking met Armada vier zalen vol talenten en toppers geprogrammeerd. Op de mainstage stonden de grootste namen uit de scene, daarnaast waren er een talentenzaal en zaal met de 'net niet'-toppers.
 
De vierde zaal was een leuke: de ‘Who’s afraid of 138’-zaal. Deze term is geboren in de radioshow en verwijst naar het aantal bpm, dat net iets hoger is dan de mainstream trance. Kortom net wat sneller, 'uplifting', met meer energie. Nadat Armin hier een keer over begon in de radioshow is het een eigen leven gaan leiden, inclusief t-shirts en een set van een uur tijdens de show. Nu dus een volledige zaal, met onder andere Aly & Fila, Armin zelf, John O'Callaghan en Bryan Kearny.
 
Rond 22.00u bereikten we de Brabanthallen. Op de wegen en parkeerplaats was het erg druk omdat het treinverkeer deels plat lag vanwege werkzaamheden. Meer bezoekers pakten noodgedwongen dus de auto. De binnenkomst voor pers was erg goed geregeld, maar van de reguliere ingang kon dit bepaald niet gezegd worden. Vrienden hebben twintig minuten muurvast gestaan en mochten zich daarna door de trechter werken die bij de kaartcontrole gecreëerd was. Veel poortjes waren niet bemand, waardoor de capaciteit daar lang niet toereikend was. Niet erg handig allemaal. Uit latere feedback op internet bleek die twintig minuten wachttijd nog mee te vallen. Andere bezoekers hadden nog langer in de rij gestaan.
 

 
Tegen de tijd dat we compleet waren stond Andrew Rayel al eventjes achter de decks. Deze opkomende dj uit Moldavië stal mijn hart in dat stuk van de set dat ik hoorde, wat een heerlijke plaatjes! Volgende keer maar eens aanstrepen voor een hele set.
 
Aansluitend op Andrew Rayel mocht Fadi van Aly & Fila het publiek vermaken, in de 138-stage. Tijdens de lange wandeling naar dat podium viel me op dat het aangekondigde eenrichtingsverkeer streng gehandhaafd kon worden dankzij de stevige dranghekken. Op zich goed, maar het betekent ook dat de mainstage makkelijk af te sluiten is als deze vol is. Dat kon nog wel eens een probleem worden bij de set van Armin, een klein uurtje later.
 
Fadi draaide best aardig, maar ik maakte me teveel zorgen over de set van Armin om er echt van te kunnen genieten. Terecht zo bleek, want nog voordat Armin begon was de zaal al afgesloten wegens de drukte. Met het persbandje werd je gelukkig wel doorgelaten, maar voor veel andere bezoekers restte niets anders dan af te wachten of een alternatief plan te bedenken. Toch vervelend als je zo je favoriete dj moet missen en daar in sommige gevallen vele kilometers voor gereisd hebt.
 
Uiteindelijk konden we het tweede gedeelte van de set van Armin nog meepakken. Op de inderdaad volle, benauwde en warme mainstage was het goed zoeken naar een fijn plekje. Armin’s set viel me wat tegen. Het was allemaal redelijk op safe en qua sfeer was het me net iets te doods. Of dat lag aan de warmte, of omdat men Armin komt bekijken in plaats van los te gaan weet ik niet, maar het viel wel op. In het buitenland breken ze ongetwijfeld de tent af als Armin vraagt de handen in de lucht te doen, maar hier was de respons maar wat flauwtjes. Aan het einde van de set draaide Armin nog wel de single van zijn nieuwe album, met live zang van Trevor Guthrie. Mooie plaat, goede zang en we kunnen gaan toeleven naar Armin Only in november.
 

 
Armin was klaar om 02.00u en rond die tijd begon John O'Callaghan in de 138-zaal. Snel weer daarheen dus, maar dat idee hadden meer mensen. Nu bleek deze zaal bleek afgesloten te zijn vanwege de drukte. Als alternatief kon men nu de main wel in voor Dash Berlin, maar het blijft natuurlijk bloedirritant dat je niet eens zelf kunt bepalen welke sets je mee wilt pakken.
 
Zeker als je die set van John O'Callaghan later dan terug hoort, want: oh wat was ‘ie goed! Heerlijke muziek gewoon, dat uplifting is wat mij betreft een blijvertje. Armin volgde JOC met een set van ruim een uur; wat mij betreft wel de beste set van de nacht. Armin leek eindelijk weer zichzelf te zijn, het ging meer los en de platenkeus was ook fijner. Meer energie dus, minder op safe en ook een paar gouden oude plaatjes erin. Armin leek er zelf ook meer van te genieten overigens. Hij was op zijn best!
 
Na deze set ben ik teruggelopen naar de main, voor Simon Patterson. Het was toen 04.30u en al een stuk rustiger op de gangen. Degenen die na uren ronddwalen Armin twee keer gemist hadden waren misschien inmiddels teleurgesteld naar huis gegaan?
 
De set van Simon was zoals wel vaker een beetje ‘moeilijk’, als in moeilijk te plaatsen en te ervaren. Hij draait nogal wisselende stijlen, met bijvoorbeeld ook met techtrance er doorheen en dat is net wat moeilijker verteerbaar. Sommige stukken waren lekker, bij andere stukken kon ik er niet zoveel mee. Maar even aan de wandel dus.
 
In de 138-zaal bij Bryan Kearny kon de muziek me niet echt meer grijpen. Het was toch een beetje 'de set na Armin' en het was ook een stuk leger en minder sfeervol. Bij Sneijder, een upcoming dj uit Ierland was het beter toeven. Hij draaide in de Expedition-zaal, op zich niet echt een fijne zaal. De booth zag er prima uit, maar deze zaal lag direct naast de chill-out en was tevens looproute op weg naar de 138-zaal. Dat helpt allemaal niet echt, zeker niet als de zaal daardoor eigenlijk veel ruimer is dan nodig. Gelukkig draaide Sneijer wel een dikke set! Lekker melodieus met voldoende energie erin voor het tijdstip.
 

 
Nog een tandje harder ging het bij Mark Sherry, in de Turn The World Into a Dancefloor-zaal. Hier was het wel lekker knus en sfeervol en hij zette een prima set neer, dus het ging ook daar nog goed los. De afsluiting in de main werd verzorgd door Shogun. Twee jaar geleden mochten W&W afsluiten met een dikke knalset en Shogun heb ik dat ook al eens horen doen, dus ik verwachtte toch wel een flinke uplifting set. Dat viel wat tegen. Het tempo lag regelmatig vrij laag. Je verwacht geen Above & Beyond platen om half 7 zeg maar, al ws het verder wel een aardige set.
 
Al met al viel de nacht in zijn geheel gelukkig absoluut niet tegen. Dat was mede te danken aan de accreditatie, waardoor ik niet hoefde te wachten bij de ingang en me vrij kon bewegen door de Brabanthallen. Muzikaal was het toch allemaal minimaal prima, meestal zelfs erg goed. Qua show en aankleding zagen de podia er over het algemeen ook erg goed uit. Met name de mainstage was prachtig, met vier decorstukken midden in de zaal, die niet onder deden voor de stage zelf. Veel lasers, veel licht, spiegelbollen en dikke led-walls: zo zien we het graag!
 
Het was voor mij niet het feest van het jaar. Misschien mede door mijn hooggespannen verwachtingen, die niet waargemaakt werden omdat het vooral gewoon iets te druk was. Wachtrijen en warmte zijn killing voor de sfeer. Heeft Alda Events dan gefaald, zoals veel mensen vonden? Op logistiek gebied wel, op de andere vlakken wat mij betreft niet want dat was allemaal prima in orde. Overigens heeft Alda in een uitgebreide verklaring toegelicht wat en waarom er mis ging. Nu maar hopen dat zoiets niet nog een keer gebeurt. Armin heeft al beloofd volgend jaar weer terug te komen voor ASOT 650, dat wordt dus een mooie herkansing!
 
Tekst: Steven
Foto’s met dank aan Alda Events
Bekijk hier de aftermovie:

Meld je aan voor de
en ontvang het laatste partynieuws