Electronic Family

Het zijn moeilijke tijden voor de festivalorganisatoren. Het aantal festivals lijkt steeds groter te worden, maar ook lijkt het, dat het aantal bezoekers zo nu en dan afneemt. Zo zagen we onlangs het bericht dat de kaartverkoop van Dance Valley dusdanig slecht was, dat men drastische maatregelen moest nemen.

Gelukkig zijn er toch nog organisaties zoals Alda, die in deze barre tijden de nodige risico’s durven te lopen. Electronic Family was zo’n risicovol festival. Het is namelijk een festival waarbij Trance centraal staat. Vreemd genoeg is Trance toch een vrij moeilijke muziekstijl. Om de een of andere reden zijn de liefhebbers heel erg kritisch, en worden ze ook met de dag nog kritischer. We worden meer dan eens beschouwd als pillenslikkers, die met grote ogen, raar op al die beats stand te stampen. Maar de echte tranceliefhebber weet dat dit natuurlijk een geheel verkeerd beeld is. De echte tranceliefhebber komt voor de muziek en voor al zijn favoriete DJ’s.

Aan die DJ’s hadden we hier helemaal niks te klagen. Ze waren stuk voor stuk van wereldformaat. Alda heeft op dit festival echt de allergrootste namen bij elkaar gezocht. Onder meer Armin van Buuren, Marcus Schulz, Ferry Corsten en Gareth Emery waar de belangrijkste namen van deze dag. Maar toch was het blijkbaar niet genoeg. Met deze line up is het helaas niet gelukt om een uitverkocht festival neer te zetten. In tegenstelling tot bijvoorbeeld de indoor feesten Armin Only en A State Of Trance 500, die ver van tevoren geheel zijn uitverkocht, waren hier gewoon nog kaarten aan de deur te koop. Ook het massale aantal van bezoekers, van ver buiten onze landsgrenzen, bleef weg. Hoe komt dit? Heeft men liever indoor feesten dan outdoor festivals? Of komt het gewoon door het enorm grote aanbod aan festivals wat er tijdens deze zomer maanden allemaal plaatsvindt? Heeft men helaas geen geld genoeg om al die festivals afgegaan, en hun favoriete DJ’s keer op keer te bezichtigen?

Ik weet niet precies wat de reden is, maar het was in ieder geval vrij rustig, gedurende de hele dag. Dat neemt overigens niet weg, dat het een geweldig feest was. Bij de aankomst die vrij gemoedelijk verliep, ben ik eerst even de A State Of Trance tent ingegaan. Hier was op dit moment DJ Renvo aan het draaien. Hij was de winnaar van het Seat Next DJ contest, en draaide hier op dit feest een heerlijke set. Lekker uplifting, zoals iedereen het wil horen, en dat al op zo´n vroeg tijdstip op de dag. Tijdens deze eerste uurtjes van het festival viel het me ook meteen op dat het een echt familiefeest was. Een feest voor de echte Trance Family. Op het begin van de dag heb ik namelijk alleen maar mensen omhelst, begroet hij gezoend, omdat overal waar je keek bekende mensen waren. Iedereen die je het hele jaar door tegen komt op tal van feestjes, was hier op Electronic Family aanwezig. Uiteraard was de sfeer daardoor ook meteen vanaf de eerste minuut perfect.

Deze goeie sfeer en heerlijke muziek hield in volle glorie aan, toen Leon Bolier zijn draaikunsten kwam vertonen. Zijn naam valt op dit moment nog niet tussen de allergrootste van deze wereld, maar in mijn ogen blijft het toch een van de beste. Hij heeft een eigen unieke stijl, waarmee hij keer op keer iedereen de volledige tijdsduur van zijn set in beweging kan houden. Met een heerlijk tempo en melodieuze muziek was de set van Leon Bolier weer een van de beste van de dag.

Zijn twee opvolgers, Jochen Miller en Rank1, brachten ook weer heerlijke geluiden over de speakers van de A State Of Trance tent. Maar om de een of andere reden draaien ze samen iets minder dan wanneer ze allebei apart draaien. Dat idee heb ik overigens wel bij meerdere DJ´s. Zo ook bijvoorbeeld bij Sean Tyas en Simon Paterson. Dit zijn ook twee DJ´s die je regelmatig back2back ziet draaien. Ook hierbij vind ik ooit dat de een de ander zijn stijl enigszins afbreekt. Om die reden ben ik na Jochen Miller en Rank1 toch maar even naar het Mainstage gegaan. Om de vier grootste namen van de dag afzonderlijk te kunnen zien.

Gareth Emery was de eerste van de vier. Ook deze DJ heeft een bijzondere, eigen stijl. We werden in deze uurtjes dan ook aangenaam verrast met diverse nieuwe geluiden van zijn eigen platenlabel. Ook zijn opvolger Markus Schulz draaide heerlijke. Al was het wel een stukje minder dan wat ik gehoopt had. Deze laatstgenoemde DJ heb ik afgelopen week namelijk ook nog gezien. Toen op Tomorrowland, draaide hij werkelijk in heldenset. Die drie uur die hij daar draaide, zullen mij nog heel lang bij blijven. Het was echt een set waarbij ik bij de allereerste plaat al het gevoel had, dat dit iets legendarisch ging worden. En naarmate de tijd verstrekte en de beats versterkte werd dit vermoeden werkelijkheid. Met deze hoge verwachtingen viel zijn set hierop Electronic Family een klein beetje tegen. Het was overigens zeker niet verkeerd, maar zoals ik al vaker gezegd heb, is je verwachtingspatroon van grote invloed op je daadwerkelijke ervaring.

Een andere grote naam op dit festival was Ferry Corsten, en ook hij behoort tot een van mijn persoonlijke favorieten. Daarom vond ik het ook een klein beetje jammer dat ook hij, niet geheel aan mijn verwachtingspatroon voldeed. Je voelde echt dat het tempo een heel stuk omlaag ging nadat Markus Schulz gestopt was. Het is natuurlijk wel zo, dat Ferry zo nu en dan een enigszins rustigere stijl heeft, maar hij staat er ook om bekend om ontzettende knalsets te kunnen draaien. Jammer genoeg bleef het vandaag bij het eerste, in rustig setje.

Bij het aantreden van Armin van Buuren, had ik natuurlijk weer een complete verandering verwacht. Hopelijk werd de rustigere stijl van Ferry Corsten weer een paar BPM omhoog geschroefd, om de laatste twee uren van de dag in volle glorie te kunnen afsluiten. Maar zelfs Armin, en ik zeg dit met enigszins pijn in mijn hart, viel vandaag erg tegen. Zeker tijdens zijn eerste uur.

Armin staat ook heel ver bovenaan in mijn lijst van persoonlijk favorieten. Ik ben er onlangs zelfs een speciaal voor naar Engeland gegaan, om hem daar even een paar uurtjes te kunnen zien. Maar vandaag wist hij gewoon niet te brengen wat de meeste mensen verlangde. Misschien kwam het omdat hij inmiddels moe was van al de back2back sets die hij in de loop van de middag had gegeven. Of misschien had hij gewoon andere dingen aan zijn hoofd, sinds de geboorte van zijn dochter Fenne. Hoe dan ook, hij draaide hier niet als de Armin zoals ik hem kon.

Rond 22:00 uur ben ik dan toch maar even terug gegaan naar de A State Of Trance tent, waar Sied van Riel op dat moment de afsluitende sets draaien. Van Sied weet je bij voorbaat eigenlijk al dat het een geweldige set gaat worden. Die wetenschap werd hier wederom weer een beetje versterkt. Van de eerste tot de laatste minuut, dat ik hier in deze tent stond, heb ik staan dansen, springen, lachen en genieten. Het was het Trance van de bovenste plank, die Sied van Riel hier draaide. Trance zoals het bedoelt is. Het laatste kwartier heb ik toch nog even het einde van Armin’s set meegemaakt op het Mainstage. Op dat moment klonk hij al een heel stuk beter als een uur eerder, maar dat betekent niet dat ik er meteen spijt gehad dat ik bij Sied ben wezen kijken. Achteraf had ik toch het gevoel dat de echte Trance in de A State Of Trance tent te vinden was, en niet op het Mainstage.

Hoe dan ook was het toch weer een geweldig mooie dag, met goeie muziek en een bijzonder aangename sfeer. Voor een groot deel was het publiek wat ik verwacht had, maar daarnaast waren er toch nog de diverse mensen waarvan ik eigenlijk dacht dat ze hier niet echt thuishoorden op dit feest. Qua organisatie was het hier ook tot in de puntjes goed geregeld. De entree verliep soepel, er waren meer dan genoeg kluisjes, sanitaire voorzieningen waren ook goed, voor festival begrippen. Wat betreft het eten en drinken mochten we denk ik ook niet klagen. Er was tenslotte voedsel uit diverse windrichtingen, en naar ieders smaak zat er wel een lekker drankje tussen.

De show zag er niet verkeerd uit. In de tent hingen de nodige LED schermen, en ‘s avonds was de lasershow op Mainstage ook adembenemend. Wat me wel meteen opviel, was de ombouw van het Mainstage. Deze was namelijk niets symmetrisch opgebouwd wat er om de een of andere reden raar uitziet. Dit zie je tenslotte zelden op feesten en festivals.

Al met al heb ik me heel erg goed vermaakt op deze dag. Met een stralend zonnetje aan de hemel, was het misschien nog net iets mooier geweest, al gaat het tenslotte om de muziek. Of dit festival volgend jaar overigens weer zal plaatsvinden is natuurlijk nog maar de vraag. Zoals ik het straks al aangaf, blijven het moeilijke tijden voor de organisaties.

De Alda feesten Essence en Best Of Both Worlds hebben we jammer genoeg ook nooit meer teruggezien. Dus met het naar mijn gevoel, lage bezoekersaantal van deze dag, hoop ik er toch het beste van. Het is en blijft tenslotte het enige festival dat ik ken, waarbij uitsluitend Trance in de line up geprogrammeerd staat. Dus mocht het volgend jaar wederom plaatsvinden, dan ben ik er weer om bij. Dat is een ding dat zeker is!

Verslag + Foto's: Dominic Wetzer