Clubben met een hoofdletter C

Is Ibiza anno 2010 nog een beetje leuk, of is de oorpronkelijke vrijheid en spirit van de dance compleet van het eiland verbannen door commercie en het verscherpte uitgaansbeleid? Love2party ging op onderzoek uit bij Bora Bora, Café del Mar en in de Space.

 
Tekst en foto’s: Susanne Woning

‘Ibeefa baby, c'mon let’s do this!!!’ Een schor, bruinverbrand en mollig Brits meisje, gehuld in een minuscuul neonroze jurkje, is er rond negen uur 's ochtends alweer helemaal klaar voor. Ze schreeuwt eigenhandig drie appartementencomplexen wakker en bonkt op een deur, die –hoe hard ze ook bonkt- niet open gaat.

Op de galerijen er omheen gaan andere deuren open en nemen bruut gewekte stelletjes gepassioneerd afscheid van hun grote-liefdes-voor-één-nacht. Het Britse schreeuwmeisje zelf druipt teleurgesteld af. Het is zondag; één van de gezelligste stapdagen op het Balearische eiland. Maar de eerste beats uit de speakers van Bora Bora zullen toch echt nog vier uur op zich laten wachten.

Deze strandclub bij Playa d’en Bossa, die ooit bekend stond om haar urenlange muzikale opbouw van middag tot nacht, heeft het anno 2010 zwaar te verduren. De eigenaren van Bora Bora en het bijbehorende appartementencomplex vonden het blijkbaar nodig om nog meer dj’s in te zetten, bij een zwembadbar op zo’n tien meter afstand van de strandclub.

Ook aan de andere kant probeert een nieuwe strandtent Bora Bora qua geluid te overtreffen. Bora Bora’s zorgvuldig uitgedokterde stijl gaat nu verloren in een kakofonie van dj’s, die tracks als het trommelvlies tergende ‘One’ van The Swedish House Maffia blijkbaar geschikte muziek vinden voor half één ’s middags. We zoeken daarom een rustig stukje strand op om de opties voor die avond te bekijken.

Luciano en Henrik Schwarz in de Pacha klinkt verleidelijk, maar we gaan toch voor We Love Space in de Space, met de bizarre entreeprijs van 70 euro aan de deur. Via proppers die de welbekende bandjes uitdelen op het strand, weten we de nodige korting bij elkaar te sprokkelen en blijft de schade beperkt tot 40 euro. Voor Ibiza-begrippen niet duur met o.a.  Joris Voorn, DJ Hell, Technasia, 2 Many DJ’s, Steve Lawler en Ewan Pearson op het programma. Maar het maakt wel duidelijk hoe goed je het als danceliefhebber op Nederlandse clubavonden hebt.

Omkleden dus. Op weg naar ons appartement zien we een man van twijfelachtig allooi, die op het punt staat aan te bellen bij onze deur. ‘Waar komen jullie vandaan?’, vraagt hij. Uw partyreporter schiet gelijk in haar ‘Svetlana’-rol: een verzonnen personage dat alleen Russisch spreekt en dus helaas niet in gesprek kan met vervelende, opdringerige mannen. ‘Ah, Russia’, zegt de louche kerel en begint vloeiend Russisch te spreken. Help! Wanneer we uitleggen dat het een geintje is, is hij not amused. Maar zaken zijn zaken. Hij heeft namelijk een flinke voorraad vage groene pilletjes in de aanbieding en duwt die onder onze neus. We bedanken vriendelijk en vragen ons af of het appartementencomplex weet dat ze een huisdealer hebben.

De openingstijden van We Love Space (vroeger een 24-uurs feest) werden in 2007 aan banden gelegd, na de politieke veldslagen met de autoriteiten en de guardia civil. Toch kun je er nog altijd dertien uur achter elkaar terecht om te feesten. En zoals gebruikelijk was er geen enkele timetable te vinden, dus het werd weer op een bepaald moment instappen en gewoon afwachten welke mixmeester zijn muzikale furie op je loslaat.

Misschien niet eens zo’n slecht uitgangspunt voor een eigenwijze partyreporter, want zo ontdek je ook nog eens nieuwe helden. Zoals de Britse, op Ibiza woonachtige Andy Baxter, die een groot arsenaal hele dikke en funky minimaltracks in de tas heeft zitten. Hoewel dit genre wereldwijd grotendeels dood is verklaard, weet de Space-resident ons deze avond van het tegendeel te overtuigen door de krenten uit de minimalpap te vissen. Warme house-invloeden, een prima flow  en een sterke opbouw zorgen voor een uitgelaten sfeer op het binnenterras. Met ‘Down’ van Barem (Maaaaaaan, that shit ain’t right) heeft hij rond half elf een flink hoogtepunt te pakken.

Het buitenterras, tegenwoordig het domein van de commerciële meuk, is echt niet te harden. We blijven op het binnenterras hangen en raken in gesprek met de vriendelijke Nieuw-Zeelandse reus Glenn, die ook wel kan genieten van een potje funky minimal: “Maar ik hou veel meer van drum & bass. Zoals de Shapeshifters, dat vind ik echt de bom.” Verstand van muziek heeft Glenn dus niet, maar hij is wel vrolijk gezelschap en wordt voor de rest van de avond ingelijfd in de posse.

Wanneer rond middernacht de binnenzaal, de discoteca, opengaat moeten we even in onze ogen wrijven. Overal hangen enorme smiley-ballonnen en resident Paul Mogg heeft ‘Throw’ van Carl Craig opgezet. Zijn we via een tijdcapsule getransporteerd naar begin jaren negentig? DJ Hell haakt er later mooi op in met zijn old skool klinkende house en techno. Verse releases van zijn label Gigolo worden afgewisseld met grijsgedraaide classics in een nieuw jasje. ‘Acid love’ van The Beloved, ‘Promised Land’ van Joe Smooth, de Christian Smith-bootleg van Carl Craigs ‘At Les’; alles komt langs.

Terwijl Hell wijdbeens dansend, champagne drinkend en in een glittershirt zijn mengpaneel te lijf gaat, verschijnt onze eigen Joris Voorn al in de booth om zijn apparatuur klaar te zetten. Hij vertelt ons dat hij net wakker is. En aangezien het voorlopig één van zijn laatste livesets is, is hij van plan er wat moois van te maken. De rest van zijn woorden gaan verloren in de climax van het door Andi Müller bewerkte ‘Everything Is In It’s Right Place’ van Radiohead.

Even lijkt het publiek de overgang van de bombastische Hell naar de meer sferische Voorn moeilijk te kunnen verwerken. Maar Joris grijpt ze handig bij de kladden met zijn remix van Nalin & Kane’s ‘Beachball’, waarna iedereen om is en hij zijn eigen gangetje kan gaan. De baslijn van Giorgio Moroders 'Chase' piept om het hoekje in ‘Chase The Mouse’ en we menen ook ‘The Secret’ te ontdekken in de afwisselende liveset. Net iets te trancy voor onze smaak, maar de zaal gaat goed los.

Rond vijven beseffen we ineens dat de ketaminekauwers nu toch wel erg de overhand beginnen te krijgen. We maken nog een laatste rondje. Op het binnenterras heeft de funky minimal plaatsgemaakt voor de droge bliepjesvariant en vanaf het buitenterras komen de 538-hitjes ons schel tegemoet. Technasia, 2 Many DJ’s en Ewan Pearson hebben we niet meer kunnen ontdekken. We laten de Space achter ons en horen buiten nog net wat flarden van Voorns melodieën door de warme nacht klinken.

De volgende dag doen we nog een traditionele Ibiza-zonsondergang bij het befaamde Café Del Mar. Zaten daar een paar jaar geleden nog mensen gezellig op een handdoekje hun eigen meegebrachte wijntje te drinken in afwachting van het schouwspel; nu staat de compleet verbouwde boulevard vol strakke, roestvrij stalen terrasjes. Relaxed dancepubliek, vuurartiesten en verdwaalde hippies hebben grotendeels plaatsgemaakt voor de wat rijkere dertiger en hier en daar zelfs een paar 65-plussers. De zonsondergang blijft echter onveranderd mooi.

De veranderingen bij Bora Bora en Café del Mar zijn typerend voor het hele eiland. De commercie krijgt steeds meer vingers in de pap, wat vaak ten koste gaat van sfeer en wat een heel ander publiek aantrekt. Maar in de Space kun je nog altijd clubben met een hoofdletter C en wordt urenlang vol overgave gedanst en gefeest. Gelukkig is de vrijheid en spirit van de dance ook in 2010 nog altijd niet helemaal uitgeroeid op Ibiza.