ADE 2009, zaterdag: Report Melkweg en Trouw

Partyscene Redactie | 29 oktober 2009

party reports

'Weet iemand misschien hoe laat het is?'

Ook op zaterdag los in Trouw

Onze laatste nacht ADE 2009, met een magistrale Boxcutter in de Melkweg (SUB:Stance vs. Sonic Warfare-avond) en Agoria en Seth Toxler die de dansvloer in hun greep hadden in Trouw (Resident Advisor-feest).

Boxcutter is een held!

Boxcutter is een held! Niet alleen om de resolute manier waarop deze bescheiden, kleine Ier op het Melkweg-podium een grote berg apparatuur te lijf ging, maar vooral om de sterke skills waarmee hij uit al deze apparaten de meest elegante mengvormen van stijlen wist te trekken. Het was wel goed opletten, want Barry Lynn gunt je weinig rust. In razend tempo schoot zijn met jaren 80-synths, claps, strings, housevocals, glitches en acidbaslijnen doorspekte dubstep en drum ‘n bass aan je voorbij, zonder dat de set ook maar ergens inboette aan flow.

Vooral de tracks van zijn laatste album ‘Arecibo Message’ vielen goed in de smaak bij het publiek en hij sloot af met een bizar kunstwerkje dat compleet van geglitch en effecten aan elkaar hing, maar toch geweldig dansbaar bleef. Boxcutter is niet zo massief als een Benga of een Skream en niet zo opzienbarend als een Gaslamp Killer, maar wel magistraal in al zijn eenvoud. Het lukte hem trouwens nét niet om binnen de tijd van deze liveset een flesje water -dat toevallig vlak bij zijn booth stond- over de rand van het podium te drillen met zijn zware bassen…

Guy Gerber bezweerde het publiek. Minder gecharmeerd waren we van de dj-set van de Brit Scuba. Hoewel we zijn releases vaak goed ‘diggen’ leunde hij achter de decks wel erg zwaar op de garage, 2-step en oude rave, waardoor we telkens het gevoel kregen op een zoutloos schoolfeestje voor pubers te staan. Waar Boxcutter elementen van oudere dancestijlen omzet naar 2009, leek Scuba op deze avond een beetje vast te zitten in het verleden. Bij vlagen dook hij wel de diepte in en zijn strakke mixkwaliteiten wisten soms te boeien, maar die momenten duurden veel te kort.

Op naar de Trouw dus, dat voor deze vierde ADE-dag ook weer helemaal uitverkocht was. Guy Gerber had de dansvloer al weten te veranderen in een broeierige massa van zweterige dronken lijven. Hoewel hij erg zijn best deed gevarieerd te draaien met onder meer een dikke housy remix van Womack & Womacks jaren tachtig hit 'Teardrops’ en een opvallende minimale track vol Hammond-orgel samples, krijgen we bij Gerber toch vaak een Balearische, plastic smaak in onze mond. Seth Toxler, Detroits hoop in bange dagen. Wij misten persoonlijk de rauwe randjes en het avontuur, maar Gerber wist de rest van het publiek wel goed te bezweren met stevige, dansbare tunes.

In de kleine kelder kon Detroits hoop in bange dagen, Seth Troxler, ook rekenen op veel publiek. Speels lokte deze ‘nieuwkomer’ (volgens de Ghostly bio een ‘edelsteen uitgescheten door Satan’) ons in zijn muzikale web, met tracks die een perfect en verfrissend verbond tussen diepe house en techno leken te zijn. Enige puntje van kritiek was dat hij op deze avond doordenderde als een meedogenloze funktrein, zodat je af en toe even snakte naar een rustpuntje in de muziek. Maar dat mocht de pret niet drukken: er werd vrolijk gehuppeld, gezoend en gelachen in de kleine zaal.

Aan Agoria de taak om ons ADE-avontuur van dit jaar waardig af te sluiten. Door wodka-gebruik en het ingaan van de wintertijd was ons tijdsbesef (en het vermogen om titels van platen te herkennen) bijna helemaal verdwenen: 'Weet iemand misschien hoe laat het is?'. Met een rood, bezweet hoofd stampte de kleine Fransman driftig op zijn eigen tunes rond in de booth. En het is lang geleden dat we publiek letterlijk naar een dansvloer hebben zien rennen als er een plaat werd opgelegd, maar met Ralph Falcon’s ‘Whateva’ gebeurde dat toch echt. Gelukkig was deze nogal droge track niet het enige wapen in Agoria’s arsenaal en schotelde hij ons het hele palet van dikke house, techno, minimal en mooie meeslepende melodieën voor.